© CPU – Peter Verstraeten
Wie vandaag de dag de naam van Jools Holland hoort vallen, denkt waarschijnlijk eerst en vooral aan ‘Later with Jools Holland’, het muzikale avondprogramma op BBC Two dat door de Britse pianist wordt gepresenteerd. In een vorig leven was Holland nog veel meer dan dat, zo was hij ook pianist van de popgroep Squeeze en een veelgevraagd studiomuzikant voor een lijst een muzikale grootheden die simpelweg te lang is om op te noemen. Sinds de jaren tachtig brengt de Brit ook zelf muziek uit met zijn eigen band, aangespekt met de nodige gastartiesten. De meest recente mooie samenwerking was er eentje met Rod Stewart, met wie hij eerder dit jaar de langspeler Swing Fever uitbracht.
Met zijn Rhythm & Blues Orchestra vertrekt Holland ook op een Europese tournee, met als eerste halte onze hoofdstad, meer bepaald de Ancienne Belgique, waar we eerst nog Galia Arad als voorprogramma kregen. Met slechts één gitaar, twee stemmen en enkele weinig onderhoudende indiefolkliedjes had het maar weinig om het lijf en wist het zelfs te vervelen in een set die nog geen twintig minuten duurde en voor de helft uit bindteksten bestond. Die bindteksten waren misschien nog het beste van al, want Arad probeerde haar uiterste best te doen om Frans te spreken, maar had daar een veel te beknopte woordenschat voor. De afwisseling tussen Engels en gebroken Frans had dan ook vooral veel weg van Frank in Eigen Kweek, maar voor de lachspieren was het wel aangenaam. Galia Arad was misschien beter geweest als achtergrondmuziek in een koffiezaak, maar daar stopt het dan ook wel.
© CPU – Peter Verstraeten
Gelukkig waren daar om half negen dan eindelijk Jools Holland and his Rhythm and Blues Orchestra, die meteen voor dansende en meeklappende fans zorgden. “House of Joy” was de ideale swingende opener, die voorzien werd van een opzwepende saxofoonsolo en vervolgens ook een trompetsolo. Voor de solist van dienst stond in het midden van het podium een microfoon opgesteld, die hij dan zo dicht mogelijk bij het klankgat van zijn instrument bracht. Dat bleek een uitstekende keuze, want daardoor konden de solisten in de spotlight staan in plaats van te verdwijnen in de massa van het orkest.
Heel lang moesten we niet wachten tot Holland voor het eerst de vocals voor zich nam en dat deed hij tijdens “Ain’t Misbehavin'” ook voortreffelijk, om er daarna nog eens een ferme pianosolo aan toe te voegen. Dat Jools Holland en zijn orkest stuk voor stuk uit virtuozen bestaat, was na een vijftal minuten al zo klaar als dag. Tijdens “What You Gave Me Last Night” vingen we ook al een eerste blik op van Louise Marshall en Sumudu Jayatilaka, die toen even de backings kwamen verzorgen, maar gelukkig ook wel nog op de voorgrond traden. Jayatilaka mocht dat als eerste doen en het was met name “Them There Eyes” dat ze met haar zachte stem en groot stembereik tot een juweeltje vervormde.
© CPU – Peter Verstraeten
Marshalls moment kwam later nog, maar daarvoor kregen we eerst nog een aanstekelijk “Able Mable”, waarbij Holland in interactie trad met zijn blazers, die hem de eerste keer nazongen tijdens het refrein, en daarna met hun instrument naspeelden. “Hard Times” werd daarna van enkele fantastische en uitspattende saxofoonsolo’s voorzien en voor we het wisten was het voor Holland tijd om ‘zijn eerste gast’ aan te kondigen. Het bleek uiteindelijk om zijn gitaar te gaan, waarop hij een fraaie versie van “Good Morning Blues” bracht, waarbij hij zich met zijn gitaar ook over het gehele podium begaf. Dat Holland een iconische presentator is, konden we ook nooit wegdenken, want in ieder klein maniertje zit die kwaliteit die hij heeft om een publiek moeiteloos te entertainen. Of het nu om het rechtstaan gaat om een nummer af te ronden ging, de aankondiging van zijn – al dan niet menselijke – gasten of de buiging die we al duizenden keren op tv zagen; het werkte allemaal moeiteloos. Reken daar nog eens een publiek bij dat gewoon zin heeft om zich te amuseren en je zit helemaal goed.
Het zangmoment van enkel en alleen Marshall was er eentje die zich liet kenmerken door haar vollere stem, die vooral goed tot zijn recht kwam tijdens het zwoele “Waterloo Bridge”. Ook “Almost Like Being In Love”, dat ze samen met Jayatilaka zong, was innemend, vooral dan door het mooie contrast tussen de volle en de zachte stem. Toch was het Jools echte gaste, Ruby Turner, die zich niet veel later ontpopte tot dè zangeres van de avond. Turner heeft haar strepen natuurlijk al lang verdiend en kon bij opkomst al op een ferm applaus rekenen, dat beloonde ze met haar fantastische soulstem. Wie geen traantje moest wegpinken bij de beladen ballad “The Piano” was niet goed aan het opletten en toch was dat nog niet het hoogtepunt van wat ze bracht. Die eer was weggelegd voor de afsluiter van de reguliere set “Peace In The Valley”, dat traag begon, maar al snel swingde en waarbij zowel Turners stem als haarzelf in overdrive gingen. De zangeres zweepte de boel nog wat verder op door zich vol energie vlak voor het publiek te bewegen.
© CPU – Peter Verstraeten
De toegift werd geopend met de iconische traditional “Worried Man Blues”, door de volledige band die inmiddels wat weghad van een ideale all star-band, terwijl de verzen tussen Holland en de andere drie vocalisten werden afgewisseld. “Enjoy Yourself” was dan weer de laatste keer dat het publiek als extra zanger werd gebruikt, na een zalig vraag en antwoord tussen Holland en het publiek. “Well Alright” was bleek finaal de ideale uitsmijter, met nog een laatste keer dansende en meeklappende fans.
Jools Holland and his Rhythm and Blues Orchestra was constant vermaak in de Ancienne Belgique, waarbij het flitsende pianospel van Holland dan wel centraal mocht staan, maar waarbij ook de rest zo goed was dat je eigenlijk niet goed wist naar waar eerst te kijken. Zowel het orkest als de zangeressen waren voortreffelijk, met vanzelfsprekend Ruby Turner als hoogvlieger. Tel daar nog bij dat iedere aanwezige er was om gewoon twee uur fun te hebben en je hebt gewoon een concert waar helemaal niets op af te dingen valt.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
