Het is bijzonder moeilijk om het universum van Sparks te omschrijven in een aantal woorden of genres. Al bijna vijftig jaar lang weten de broers Mael als buitenbeentjes de grenzen van de popmuziek op te zoeken en deze niet alleen te overschrijden, maar ook volledig op hun kop te zetten. Ron (links op de foto) als de statische, ietwat serieuze keyboardspeler, Russell (rechts op de foto) als de extravagante zanger. Na een geschiedenis van glamrock, disco-uitstapjes, samenwerkingen, musicals en veel meer (al dan niet) gekke ideeën is de enige weg voor hen nog steeds vooruit. Dat bewijst hun 25e(!) studioalbum Hippopotamus. Wij zochten de heren op om het over dat album te hebben, maar ook om even over hun link met België, komische platenhoezen en toekomstige (en verrassende) samenwerkingen te babbelen.

Het is alweer een tijdje geleden dat we – met uitzondering van jullie samenwerking met Franz Ferdinand – een Sparks album te horen kregen. Hoe voelt het om opnieuw met jullie twee samen muziek te maken?

Russell: De motivatie was groot om van deze plaat iets extra bijzonder te maken. Wanneer je al 24 albums op de teller hebt staan, moet je jezelf altijd pushen om iets te creëren dat aangrijpend is. Daarom hebben we veel van onze energie in dit album gestoken en daar zijn we trots op!

Voordat we dieper ingaan op het album, even een totaal andere vraag: op de binnenhoes van jullie album In Outer Space (1983) staat er een leuke foto van jullie voor het Atomium. Hebben jullie een band met België?

(de broers reageren beiden verrast op het terugzien van de foto) Ron: Juist! We hebben hier twee albums opgenomen, dus we hebben twee keer twee maanden in Brussel verbleven. We werkten veel samen met Dan Lacksman van Telex in zijn studio, SynSound. We werden al snel vrienden met de leden van Telex en vooral Marc Moulin. Tijdens het pendelen naar Dan’s studio kregen we veel van Brussel te zien en konden we de stad echt ontdekken. Brussel was toen nog in zijn pre-EU tijdperk, maar ik merk dat veel dingen ook hetzelfde zijn gebleven. Fijn dat je deze foto hebt gevonden trouwens, ik was al vergeten dat deze bestond!

Om het weer over het nieuw album te hebben, Hippopotamus is geen uitzondering op jullie gevarieerd oeuvre. Is het ontwikkelen van een andere sound een doel of iets dat automatisch een deel wordt van het proces?

Russell: We hebben het gevoel dat we altijd alle mogelijkheden in de popmuziek moeten aftasten en grenzen verleggen. Niet alleen omdat ons publiek dat verwacht, maar ook omdat we iets willen creëren waar we zelf tevreden mee zijn. We moeten dingen doen die ook spannend zijn in 2017 en zorgen dat onze werkwijze zo vooruitstrevend en modern blijft zoals die indertijd was in de jaren ’70. Die attitude was nodig om de nieuwe plaat te kunnen schrijven.

Denken jullie dat de fans daarom zo trouw blijven?

Russell: We proberen altijd te gaan voor het onverwachte, ik denk ook dat fans van Sparks dat zeker appreciëren. Je kan nooit voorspellen wat onze volgende stap zal zijn: musicals, samenwerkingen met andere bands of eigen albums… Vaak zijn het zaken die weinig steek lijken te houden in de echte wereld, terwijl ze compleet logisch zijn in de wereld van Sparks.

Er zijn nogal onconventionele teksten te vinden op jullie nieuw album (zoals “Missionairy Position” en “Hippopotamus”). Denken jullie automatisch zo out-of-the-box?

Ron: De muziek die we schrijven is inderdaad nogal out-of-the-box, dus het is voor ons belangrijk dat de teksten passen in die excentriciteit. Voorspelbare teksten zouden een nummer wel eens kunnen verpesten. Maar laten we duidelijk zijn, we doen niet vreemd om gewoon vreemd te doen. Waar het bij ons om draait is het trachten van interessant te zijn, dus willen we het onconventionele karakter van de muziek zoveel mogelijk combineren met dat van de teksten. Het is een natuurlijk proces waar we voornamelijk kijken welke clichés we willen vermijden.

Waar halen jullie die inspiratie vandaan?

Ron: Elk nummer op zich geeft ons inspiratie op de thematische invulling die we hieraan geven. Dat gebeurt niet altijd even vlot, maar een bepaalde sfeer in een lied kan ons altijd inspireren om het op zijn beurt in te vullen met een passende tekst. Op pakweg “Hippopotamus” zou je niet meteen denken dat de muziek je zou inspireren om aan een nijlpaard te denken, maar toen het nummer daar was leek het woord ons zo vreemd en leuk, het paste perfect. Dus rond dat woord hebben we uitgedokterd hoe we hier een volledig liedje van konden maken. Uiteraard halen we ook inspiratie uit films etc., maar het is dus voornamelijk de muziek op zich die ons inspireert.

Jullie hebben er al een aantal optredens op zitten in Scandinavië, hoe was het? Werden de nieuwe nummers gesmaakt?

Russell : Zeker, het was heel leuk! Er speelde wel het nadeel dat het album nog niet verschenen was tijdens die concerten, waardoor de aanwezigen het nog niet kenden, maar het was heel bemoedigend om het nieuw materiaal voor te stellen. We spelen maar liefst zeven a acht nummers uit Hippopotamus, want we willen daar voornamelijk de focus op leggen. Maar we zijn heel positief verrast dat – zelfs op grote festivals zoals Flow Festival – het publiek de nummers zo goed onthaalt.

Er worden dus veel nieuwe nummers gespeeld op jullie tour, maar hoe maken jullie een selectie uit het ouder werk? Jullie hebben namelijk flink wat albums uitgebracht…

Russell: Het is moeilijk, want met al die nieuwe muziek hebben we minder plaats voor de oudere liedjes. Maar we weten goed welke een sleutelrol spelen in onze carrière en dus zeker niet kunnen ontbreken. We steken er ook graag wat verrassing in door nummers te kiezen die je niet meteen zou verwachten. Het enige wat dan nog rest is duimen dat de set goed in elkaar zit.

Moeten jullie veel sleutelen aan de instrumentatie? De stijl van jullie nummers kan soms heel sterk verschillen.

Russell: Nee, verrassend genoeg waren er op de vorige optredens veel mensen die zeiden dat ze zelfs de grens niet hoorden tussen de oude en nieuwe nummers. Veel van wat we geschreven hebben, klinkt tijdloos, dus hebben we het geluk dat we niet teveel moeten aanpassen. Nummers zoals “This Town Ain’t Big Enough For Both Of Us” klonken zelfs al tijdloos toen ze uitkwamen. Veel van wat we geschreven hebben valt niet direct te linken aan een bepaalde tijd waardoor ze vlot passen in de set.

Jullie spelen op deze tour met een nieuwe band. Wie staan jullie bij op het podium?

Russell: Twee muzikanten zijn van Mini Mansions, een band uit Los Angeles. Een derde muzikant speelde eenmalig met ons op BBC Music Festival in Glasgow en is ook de bassist van Queens of The Stone Age. Helaas kon hij er niet bij zijn op onze tour, want die groep is nu volop aan het touren rond hun nieuw album. Gelukkig hebben we nog een vervanger gevonden en uiteraard is er ook nog Stu, de drummer die ons al een lange tijd op het podium vergezelt.

Over BBC Music Festival gesproken, ik zag op de beelden dat er opvallend veel jonge mensen kwamen kijken. Hoe verklaar je dat succes?

Russell: We denken dat een groot deel ons heeft leren kennen door de tour met FFS, maar we merken ook dat het internet een grote rol speelt. Liefhebbers hebben nu de mogelijkheid om met een paar muisklikken nieuwe muziek te ontdekken. We krijgen soms zelfs brieven van mensen die ons voor de eerste keer horen en enthousiast zijn om in ons breed repertoire te duiken. Het is ontzettend fijn om te weten dat onze muziek ook gesmaakt wordt door jonge fans.

Veel van jullie albumcovers zijn komisch en opvallend, Hippopotamus is geen uitzondering. Hoe belangrijk is dit facet voor jullie?

Ron: Ja, we vinden dat artwork, imago en muziek één geheel moeten vormen, en niet slechts een plezant extraatje hoeft te zijn. We zijn ook verheugd dat vinyl weer helemaal terug is omdat het fysieke beeld van een album nu toch weer naar de voorgrond treedt. Dat is minder het geval bij CD’s en streaming. Bijgevolg zijn we dus heel blij dat artwork weer zo’n prominente rol speelt in de beleving.

Wie zit er achter deze hoezen? Werken jullie met een team of hebben jullie zelf ook veel input?

Ron: We geven veel suggesties en andere mensen verwerken ze. Het is dus essentieel om getalenteerde mensen rond je te hebben.

Russell: De nieuwe cover is gebaseerd op het verhaal dat zich afspeelt op Hippopotamus. Het beeld dat we maakten bij het zwembad met het nijlpaard leek ons opvallend, dus besloten we dat te gebruiken op de hoes.

Jullie hebben verschillende projecten gerealiseerd in de meest uiteenlopende gebieden van kunst. Wat zijn de plannen voor de toekomst?

Russell: Naast het promoten en touren van de nieuwe plaat zijn we ook bezig met het creëren van een musicalfilm in samenwerking met de Franse regisseur Leos Carax. Op zijn laatste film “Holy Motors” heeft hij een nummer van Sparks gebruikt wat er toe leidde dat we hem vier jaar geleden ontmoet hebben op het filmfestival van Cannes. Sindsdien zijn we bezig met een Annette, een verhaal dat we samen creëerden. Toen we het voorlegden aan Leos, was hij bijzonder enthousiast om het regisseren. We zijn er ondertussen al een tijdje mee bezig, maar we zijn nu aan het finetunen om begin volgend jaar te kunnen starten met de opnames. Er zullen bekende acteurs in spelen zoals Adam Driver (bekend van o.a. de recentste Star Wars films en tv-serie Girls, nvdr) als mannelijke hoofdrol en Michelle Williams (ook te zien in Shutter Island en Dawson’s Creek, nvdr) als vrouwelijke hoofdrol. Voor Leos Carax zal het alleszins ook een uitdaging zijn. Niet alleen vanwege al de muziek die er in zal voorkomen, maar ook omdat het zijn eerste Engelstalige film zal zijn. We zullen in ieder geval onze handen vol hebben volgend jaar.

Er zijn dus al veel artiesten waarmee jullie samengewerkt hebben in jullie carrière. Zijn er nog plannen voor andere samenwerkingen?

Russell: Toen we vorig jaar aan het touren waren met FFS speelden we op een Spaans festival waar ook Public Enemy op de affiche stond. We zijn grote fans van hen en hadden de kans om met Chuck D te praten. Hieruit groeide al snel het idee om eventueel een manier te zoeken om met hem of met Public Enemy samen te werken. Er zijn nog geen specifieke plannen vastgelegd, maar wat ons betreft is het alvast een interessant idee om te verkennen. We hebben geen idee wat het resultaat zou zijn, maar we kunnen je garanderen dat het je zal verrassen. (lacht)

Een mooi voorbeeld van iets dat onlogisch lijkt, maar wel steek houdt in de wereld van Sparks, lijkt me?

Russell: Zeker, we hopen van harte dat onze plannen hard gemaakt worden. Ons gesprek was redelijk lang, het was zeker geen kort onderonsje. We zullen zien wat de toekomst brengt, maar eerst is het tijd voor de tour!

Veel succes alvast en tot in de AB!

Hippopotamus is nu verkrijgbaar. Sparks speelt op zaterdag 16 september in de Ancienne Belgique. Info & tickets