Post-punk zit weer in de lift en dat is onder meer te danken aan de Britse band Shame. Nadat ze al heel wat podiumervaring opdeden en het zelfs tot op Glastonbury, Reading & Leeds schopten, brengen ze nu eindelijk hun langverwacht debuut Songs of Praise uit. We kregen vooraf al enkele fijne singles te horen waaronder “Concrete” welk het tot track of the week schopte op BBC Radio 1 en het grootse “One Rizla”.
Goed begonnen is half gewonnen, onder dit motto starten de Britten hun plaat met “Dust On Trial”. Het gitaarspel is scherp en zet meteen de toon voor het verder verloop van de plaat. De stem van Charlie Steen is zo diep en bij momenten zo ruw dat het soms wel aan de prachtige stem van de inmiddels overleden Leonard Cohen doet denken. “Concrete” klinkt al iets vrolijker en kan op concerten luidkeels meegebruld worden dankzij de simpele catchphrases (‘No more questions’). In dezelfde lijn ligt ook de tweede ontkoppeling van de plaat “One Rizla”, een nummer dat even goed uit de vingers van Pete Doherty en Carl Barat van The Libertines had kunnen zijn.
Een eerste rustpauze komt er in de vorm van “The Lick” en speelt de lage stem van Charlie Steen weer een hoofdrol. Er wordt in de strofes niet gezongen en doet eerder een beetje aan spoken word denken. Het lied bouwt rustig aan op en komt tot een explosief en intensief einde. Ongetwijfeld één van de hoogtepunten van de plaat. Met “Tasteless” schakelen de Zuid-Londenaren weer een versnelling hoger en blazen je met een gestructureerde chaos omver vanwaar je tot het einde van de plaat niet van rechtkomt.
Bezwerende gitaren (“Lampoon”) en de puike zangprestatie van Charlie Steen (“Friction”) geven de nummers op Songs of Praise een soort van dynamiek en imperfectie die voor een groot luisterplezier zorgt. Alle nummers bezitten bovendien een soort van herkenbaarheid en eigenheid die de sound van het vijftal bepaalt.
De perfecte samenvatting van de plaat krijgen we helemaal op het einde te horen met “Angie”, trouwens geen cover van de klassieker van The Rolling Stones. Een vrij kalm begin ontaard naar het einde toe in een ongelooflijke herrie en een heerlijk strakke soundwall die ook na de laatste noten blijft nazinderen. Beter kan men een plaat naar onze mening niet afsluiten!
Ondanks dat de plaat in amper tien dagen werd opgenomen weet Shame op hun debuut groots uit te pakken en een soort van soundwall te creëren die je vastgrijpt en de hele plaat niet meer loslaat. Vrijwel alle nummers klinken ruw en hebben een indringende gitaar. Met hun eerste plaat weten ze alvast de toon te zetten voor de toekomst van de punk. Wie dus op zoek is naar een toekomstige klassieker mag gerust stoppen met zoeken, de toekomst heet Shame en Songs of Praise.
De mannen van Shame komen hun nieuwe plaat op 22 mei voorstellen in de Rotonde (Botanique) te Brussel.
