Je weinig aantrekken van de standaardvorm, gewoon je goesting doen en volop geloven in wat je aan het doen bent. In dat geval noem je je band gewoon naar een frequent voorkomende voornaam. En mag je debuutplaat simpelweg Album gedoopt worden. Het geeft de indruk een lak te hebben aan opinie en onthaal, maar tegelijk steek je er daarmee net bovenuit en val je op als een rots die boven het wateroppervlak komt. Dat we al langer fan van zijn van dirk., is geen geheim, en dat is heus niet enkel omwille van de kurkdroge en humoristische aanpak die het viertal hanteert.
We hebben er even op moeten wachten, maar twee jaar nadat ze mee het schavot op mochten kruipen tijdens Humo’s Rock Rally is hun eerste officiële release, meteen een debuutplaat, een feit. Album is een acht nummers tellende plaat, die we misschien wel het best kunnen vergelijken met zo’n kleine maar intense espresso. De aroma’s zijn lekker geconcentreerd, en je moet er vooral van genieten terwijl je ze proeft, want voor je het weet is je kopje op.
Qua lengte klokt Album immers af op net geen 25 minuten. Enerzijds vragen we ons af of dat niet wat aan de povere kant is. Niet dat we op onze honger blijven zitten, maar onze mok is wel zeer snel leeg. Anderzijds is er daardoor wel geen greintje sprake van albumvulling of overbodige tracks. We krijgen wel acht vette no-nonsense nummers, waardoor die afzonderlijk, maar ook als geheel, veel beter blijven hangen bij de luisteraar. De korte plaat past ook perfect in het kraam van de je m’en fous mentaliteit. Waarom extra tracks op de plaat zwieren als je acht lekkere en gebalde nummers hebt waar je volledig achter staat?
Enige uitzondering misschien (al is dat relatief) op dat compact zijn is het absurde “Scumbag Teens”. Dat wordt in de lengte wel ietwat uitgesponnen en met zinderende riffs en schreeuwerige vocals richting einde. Verder zijn veel rode draden te vinden doorheen het album. De grote carrosserie van de sound van Album is heel nineties, met zompige gitaren en basisgitaar in een grungevibe. Die carrosserie rijdt wel steeds rond op een onderstel en wielen waar klassieke structuur en herkenbaarheid de hoofdingrediënten van zijn. De fijne en erg melodieuze songstructuur van bijvoorbeeld een Pavement is ook duidelijk hoorbaar doorheen de muziek en zanglijnen van Album. Denk aan de wervelende eerste single en opener “Gnome”, die een brok snoeiharde noise op je bord smakt, maar ook afwerkt met subtiele en lichtvoetige garnituurdeuntjes.
Vuile en harde nummers dus, maar duidelijk opgebouwd en lekker catchy, vooral in de refreinen. Met van die passages die een enthousiast publiek ongegeneerd en uit volle borst mee kan/mag brullen. Wie roept immers niet mee op het refrein van die andere single “Milk”? Bij het haar gegrepen, maar tevens vol van waarheid. Of wie blijft achter wanneer Jelle Denturck ‘God I’m only wasted’ uit zijn keel schraapt tijdens “Waste”? De grootste illustratie hiervan vinden we misschien wel tijdens het gezapige slotnummer “Fuck Up”: hoe krachtig is een punchline als ‘Dont wanna be the fat kid on the train’? Het nummer mengt adjectieven als dolkomisch en mistroostig.
Wat dirk. dan nog zo extra spannend maakt, is de lak en de afwerking van hun bolide. Overal moet je als luisteraar op je hoede zijn voor onverwachte hooks, knettergekke wendingen en een flinke portie noise. Op die manier verkent dirk. verschillende genres in hun respectievelijk aanpalende of totaal niet-aangrenzende gebieden als een nachtmerrie voor grenswachters. Tegen dat die goed en wel hun paspoort hebben bekeken, gooit dirk. het weer over een andere boeg. Het maakt hen uniek en tegelijk onvoorspelbaar (zoals hun live-optredens), wat zeker een troef is.
Zo gedecideerd en krachtig het muzikale luik van dirk. klinkt, zo onzeker en vol twijfels is de echo in de lyrics. Denturck vertelde ons onlangs in een interview dat de teksten van Album gaan over jezelf verloren voelen, je nergens thuis voelen en hoe dat tot wanhoop kan aanzetten. Die eerder donkere en sombere gedachten worden echter gecounterd door de uitzinnige instrumentatie en de manier waarop die boodschap wordt overgebracht. De teksten zijn spitsvondig opgebouwd, met woordgrapjes en ook een flinke kwak humor. Luister maar eens aandachtig naar het rollende “Sick’n Tired” en “Toothpick”.
Album omvat dus bijna 25 minuten waarin euforie en adrenaline even dicht bij tristesse en radeloosheid liggen als twee parende bonobo’s. En oke, de plaat vliegt in geen tijd voorbij. Maar in een bad blijf je toch ook maar zolang liggen als het water warm is? En als we het van de West-Vlamingen van dirk. mogen aannemen, mogen we misschien wel sneller dan verwacht opnieuw een bad vullen. We brengen ons badschuim alvast in gereedheid, maar tot dan blijven we gewoon douchen met de lekkere plaat die Album kortweg is.
Wie mee de badkamer in wil met dirk. krijgt hiervoor verschillende gelegenheden. Komend weekend spelen ze op We Are Open, 16 februari volgt de albumrelease live in samenwerking met Kontzert ten huize Charlatan. Ook van sanitair voorzien zijn de Ancienne Belgique op 22 februari samen met Fornet en het Depot op 5 maart. Keuze genoeg dus, leg de handdoeken en het vers ondergoed al maar klaar!
