Na energieke passages op Rock Werchter en Pukkelpop afgelopen zomer en enkele (uitverkochte) shows in de Ancienne Belgique, waarmee Joost Zweegers zijn band Novastar terug onder de aandacht bracht, is er dan nu het langverwachte nieuwe album. In The Cold Light Of Monday is die getiteld, wat maar liefst vier keer op de hoes gedrukt en geschreven staat: je kan er zeker niet naast kijken.
Hoewel Novastar nu sinds 2014 toch al even niet meer echt van zich liet horen, kent iedereen de belpop-klassiekers die de sound van Novastar zo goed als definiëren. Voor de fans: hoera, u krijgt met deze laatste nieuwe meer van dat. Voor wie (nog) geen grote liefhebber is: geef Joost Zweegers en co nog een kans, we krijgen geen copy paste. Meer een déjà-vu gevoel dat ergens in ons achterhoofd de herinnering aan onder andere “Mars Needs Woman”, “Wrong” en “When Lights Go Down on the Broken Hearted” prikkelen en weer doen opflakkeren. Joost zelf omschrijft zijn vijfde plaat als ‘Ik heb de indruk dat In The Cold Light Of Monday het dichtst aanleunt bij mijn allereerste album. Het lijkt er een soort vervolg op, maar dan met de ervaring die ik inmiddels heb.’
De plaat opent met “Longtime”, een nummer dat iets strakker en stugger klinkt dan wat we gewoon zijn van de vrolijke popliedjes-maker. Breekbaar en fragiel ook, Novastar toont zich van zijn meest romantische kant. ‘ It’s been a long time…’ alsof Zweegers met dit nummer toegeeft dat het even geduurd heeft eer we hem na een minder geslaagde Inside Out terug in de armen kunnen sluiten.
Dat doen we dan ook meteen bij het horen van “Life Is All” en “Holly”, de twee volgende nummers op de plaat, alsook “Home Is Not A Home” dat we ietsje verderop treffen, die de heerlijk bekende Novastar sound meedragen en inderdaad perfect aansluiten bij de nummers “Caramia”, “Wrong” en “The Best is Yet to Come” van Zweegers’ eerste album Novastar. Wel zijn we blij te horen dat de nummers niet zomaar meer van hetzelfde zijn: Zweegers weet bij zijn oudere lakens een hippe nieuwe broek te maken.
Het beste voorbeeld om dat eerder genoemde déjà-vu gevoel te omschrijven is waarschijnlijk “Pale Eyes”, dat minder catchy klinkt en waarop Zweegers af en toe wat gas terug lijkt te nemen. Een eenvoudig nummer waarbij de zachte stem van Joost de belangrijkste melodie vormt. Ook met “Tides” wordt ons een bijna steriel nummer geleverd dat helemaal uitgebalanceerd is. Strijkers in de diepte en pas helemaal op het einde wordt het nummer afgekruid met een zachte beat die het nummer samen de kracht geven die het nodig heeft om niet saai te worden.
Vanaf “Tommy-K-Tyson” komt daarna helaas een kantelpunt. ‘Helaas’ omdat de nummers nu moeizamer lijken te gaan. Op zich stuk voor stuk puike nummers, maar telkens lijkt of iets te wringen, of mist toch net dat kleine beetje punch. “Cruel Heart” bijvoorbeeld luistert wel goed weg maar heeft een stroperigheid die niet strookt met de gelaagdheid van het eerste deel van het album. De nieuwe plaat eindigt niet uitbundig en eerder met ingetogen vreugde, maar “Word’s Out”, Novastar heeft zijn laatste olympiade mooi afgesloten met In The Cold Light Of Monday.
