Een leugentje om best wil, wie is er nog nooit schuldig aan geweest? Toen in 2016 echter het album Friends uitkwam, werd White Lies niet gespaard. Te repetitief, te lang uitgespannen, saai. Harde woorden, maar de populaire Britse band rond Harry McVeigh liet zich niet klein krijgen. Ze namen hun tijd, en komen nu drie jaar na hun laatste album het hun vijfde, niet toevallig Five genoemd. We kregen al enkele singles uit dat album te horen, zijnde, “Finish Line”, “Tokyo”, “Believe It” en de opener “Time To Give”.
Laten we beginnen met die openingstrack. Het is gedurfd, na de kritiek op Friends een nummer uitbrengen dat direct zeven minuten duurt. Openen doet het album met een intrigerende synth, die de basis vormt voor dit nummer. White Lies blijft trouw aan hun unieke stijl, en de fouten die op Friends werden gemaakt zijn hier nergens te bespeuren. Een zwoele, donkere sfeer en een explosief einde is alles wat we nodig hebben. White Lies wordt vaak vergeleken met bands als Interpol, Editors en Joy Division en ook op dit album surfen ze verder op hun eigen post-punk golf, de synths vinden we namelijk doorheen het hele album terug.
‘Less is more’ moeten de Britten gedacht hebben, en dat is de sterkte van Five. De nummers klinken heel netjes en afgewerkt, en doordat de band het net simpel houdt, creëren ze een volle sound zonder over de grens te gaan. De sterkte van White Lies, en dit album, is het feit dat, ook al worden ze enorm beïnvloed door post-punk, ze erin slagen hun eigen unieke sound te verwezenlijken. De basis is altijd aanwezig, het gerecht is hetzelfde. Het is echter de unieke saus waaraan je direct proeft over welke band het gaat. Dit geluid was tien jaar geleden al hoorbaar in hun muziek, en vele fans raakten eraan verknocht. Zonder repetitief te klinken gaan ze op dit elan door. Het moet echter niet allemaal donker zijn, zo is “Tokyo” een opgewekte oorwurm en is de afsluiter “Fire and Wings” een explosieve cocktail met een heerlijke gitaarlijn.
Five is alles wat Friends niet was. Elk nummer is duidelijk anders, zo verveelt het album nooit. Er zijn zwakkere nummers, zo kunnen “Never Alone” en “Finish Line” al eens overgeslagen worden, maar van nummers als “Denial” en “Jo” beginnen deze Beren toch lustig te schuimbekken. Opwindend en spannend, er zit duidelijk vaart achter. Een vettige gitaarlijn, strofes die in je hoofd blijven plakken als honing en donkere, lang uitgespannen synths, dat zijn de juiste ingrediënten voor een spannende plaat.
Met Five slaagt het drietal erin een fameuze comeback te maken. Het album klinkt fris, boeiend en met een juiste mix van levendige en sfeervolle nummers wissen ze de slechte herinneringen aan Friends uit. Ze moeten geweten hebben dat de vergelijking gemaakt ging worden, want de fouten die ze toen maakten, maken ze nu niet meer. Op 20 februari speelt de band in de AB, waar we hopelijk veel van hun nieuw materiaal zullen aanhoren!
Benieuwd naar nog meer muziek? Volg ons op Spotify!
