Bijna vijf jaar hebben de fans van Hozier moeten wachten op een nieuw album van de Ier, maar nu is hij terug met een gloednieuw muzikaal schouwspel van bijna een uur. Wasteland, Baby! is een plaat die rustig fladdert door een bergachtig muzieklandschap. De nummers lopen soms ver uiteen, maar komen allemaal samen in de iconische stem van de 28-jarige artiest.
Vorig jaar loste Hozier zijn ep Nina Cried Power, een stevige plaat die vele fans liet verlangen naar zijn album. Het energieke “Nina Cried Power” en de emotionele tirade in “Shrike” werden gelust door het publiek, en sluipen nu ook terug binnen op het nieuwe album. Wasteland, Baby! kent dus verschillende toonhoogtes. Net als “Shrike” begint zo ook “Almost (Sweet Music)” heel ingetogen, met een rustige gitaar die uitnodigt om zachtjes mee te wiegen op de muziek. Het refrein doorbreekt de secuur opgetrokken muur, en kan door de beat en simpele lyrics bijna een meezinger genoemd worden.
Naast de ingetogen zangen en de dynamische klanken van andere nummers, gaat Hozier soms ook de donkere kant op. In “Movement”, dat in november uitkwam, trekken zware bassen en een haast hopeloze stem het nummer naar duistere dieptes. Ook in “As It Was” voelen we de warme kilte waarmee Hozier ons begeestert. De eenzame gitaar die Hoziers stem begeleidt, wordt af en toe vergezeld door een mysterieuze viool en een donkere piano, wat het nummer soms zelfs wat eng doet aanhoren.
Iets heel anders krijgen we dan bij “Dinner & Diatribes”. De song begint uptempo met een stevige beat en een scherpe gitaar die de sfeer van vorige nummers helemaal opblaast. Veel lyrics had Hozier niet te schrijven voor dit nummer, wat het geheel nog luchtiger maakt. En ook “Sunlight” is een vrolijker nummer, dat iets meer vocaal gevuld is dan wat we in andere songs op deze plaat horen. Een andere titel voor de track had Hozier niet kunnen kiezen, want je raakt de tel haast kwijt wanneer je probeert bij te houden hoeveel keer hij en zijn achtergrondkoor “Sunlight” zingen.
Ook op nummers als “To Noise Making (Sing)” en “Nobody” zijn er verschillende ‘somebody’s’ die de songs muzikaal aandikken. “To Noise Making (Sing)” doet een beetje musicalachtig aan. Je ziet Andrew Hozier-Byrne ook al meteen in een lege zaal zitten, in een zwart pak met een enkele spot op hem gericht. Met zijn hoed spelend terwijl hij begint te zingen, en extra zangers één voor één achter hem verschijnen, zodat de hele meute het refrein loeihard en uitnodigend voor je zingt in een ingestudeerde choreografie.
Wasteland, Baby! heeft niet allemaal even gecompliceerde nummers, maar dankzij de stem van Hozier weet het album zich toch te onderscheiden van andere platonische muziek. Sommige nummers zijn echt muzikale meesterwerkjes, terwijl andere nummers eerder gaan vervelen. Een uur lang ben je zoet met de plaat van de Ier. Heel wat studeerwerk dus voor 2 september, wanneer Hozier met zijn Europese tour landt in het Koninklijk Circus.
