De zwoele Vendredi Sur Mer releasete al heel wat veelbelovend materiaal, en vrijdag 22 maart komt haar debuutalbum uit. Enkele uren voor het korte, maar spetterende optreden van de Zwitserse jongedame op een Brusselse FiftyFifty Session werden we helemaal ondergedompeld in de wereld van Charline Mignot. Ze vertelde vol passie over de invloeden en sound van het wondere Vendredi Sur Mer.
Heb je wat aan sightseeing van Brussel gedaan?
Een beetje. Ik heb niet zoveel tijd om telkens de stad te bezoeken waar ik optreed, maar ik heb wel een kleine tour doorheen Brussel gedaan vandaag. En natuurlijk bier gedronken en frietjes en een wafel gegeten, zoals het hoort. La bonne touriste! (lacht)
Je bent niet alleen muzikante, maar ook fotografe. Welk van beide was je eerste passie?
Ik maak al foto’s sinds ik super jong was, dus ik denk toch wel de fotografie. Maar anderzijds heb ik ook met veel muziek kennisgemaakt nog voor ik begon met fotografie. Mijn vader luisterde enorm veel naar muziek, dus ik had op jonge leeftijd al een breed en open muzikaal spectrum. Ik luisterde naar megadiverse dingen op een leeftijd waarop je dat normaal niet doet. (lacht) Maar toch, de fotografie was wel echt mijn eerste passie in het leven.
Vind je dan inspiratie in de fotografie voor je muziek of staat het los van elkaar?
Het gebeurt wel af en toe dat ik inspiratie vind in de fotografie, maar ook schilderkunst speelt daar vaak een grote rol in en vooral films inspireren me enorm. In feite gaat mijn muziek over bijna heel mijn leven en voelt het aan als een soort dagboek. Daarom zijn het vooral de emoties en ervaringen van dingen die me kunnen inspireren, eerder dan bijvoorbeeld iconische artiesten op zichzelf. Het gaat vooral om wat ik voel en meemaak. Dat betekent dus ook dat ik uit veel verschillende dingen vertrek bij het schrijven van mijn teksten.
Over welke soort films gaat het dan bijvoorbeeld?
De films die iets meer alternatief of indie zijn, geen blockbusters in ieder geval. Ik hou van Emmanuelle Bercot en Maïwenn, dat zijn twee Franse filmmaaksters. Ook kijk ik graag naar werk van Xavier Dolan. Zij maken films die je bij het nekvel grijpen. Het gaat als het ware om een kleine marteling, of anders gezegd: over dingen tussen liefde en haat in – wat ik geweldig vind. Wanneer ik een film gekeken heb, wil ik achterblijven met duizend vragen over al wat mij omringd en er eigenlijk helemaal van ondersteboven zijn. Soms kom ik al wenend buiten na een film en dan schrijf ik meerdere pagina’s over alles wat door mijn hoofd spookt.
En gebruik je dat dan voor je teksten?
Soms wel, maar dan resulteert dat niet per se in een volledige songtekst. Vaak gebruik ik een stukje uit die schrijfsels, dat dan het gevoel centraal stelt waarrond het lied verder opgebouwd zal worden. Ik denk wel dat dat meestal nogal onbewust gebeurt, hoor.
Kan je iets vertellen over de naam Vendredi Sur Mer? De kracht ervan is dat die heel rijk is, omdat het veel mogelijke beelden en associaties opwekt.
Ik wilde een naam die een verhaal suggereert, net zoals elk van mijn nummers dat doet. Een vertelsel met een begin en einde dat een geheel vormt op zichzelf. Wanneer je luistert en zeker wanneer je op de teksten let, beeld je je dat in. Er komen vele plaatjes in je op en daardoor wordt elk lied een soort kortfilm. Dat effect wou ik ook creëren met de naam Vendredi Sur Mer, die dus dient als een soort eerste verhaal.
Ook had ik nood aan een naam die volledig verschillend was van mezelf eigenlijk. Daardoor kan ik alles een beetje vrijer vertellen. In feite is het bizar. Ik denk dat het psychologisch is, want zoveel verandert die naam niet, hé. Maar toch dient het als een soort schild.
Je wil dus wat afstand tussen Charline en Vendredi Sur Mer. Het eerste waar wij aan zouden denken, is om te zingen in een andere taal.
Ja, maar ik hou wel van het Frans. Het is mijn moedertaal, dus je hebt een ongelooflijke waaier aan woorden en zegswijzen. Misschien dat ik ooit wel in het Engels of Vlaams zal zingen (lacht), maar momenteel hou ik het met plezier bij Frans.
Het is een beetje paradoxaal, want er is die afstand, maar tegelijkertijd merk je ook veel nabijheid en intimiteit. Het is zeker waar dat mijn liedjes vaak gaan over dingen die me overkomen zijn, maar dat wordt allemaal geromantiseerd. Ik zal bijvoorbeeld niemands naam vernoemen, want dan kan die zich dingen in gaan beelden die niet het geval of nogal eenzijdig zijn. Daarin zit een element van afstand, in de manier van het benaderen en overbrengen van de muziek, maar dan nog gaat het over iets intiems.
Mensen zeggen vaak: ‘Het is zo gek, ik heb exact meegemaakt waarover je zingt!’ Maar we beleven allemaal dezelfde liefdesperikelen en dergelijke. Ieders verhalen worden net iets anders ingevuld en spelen zich op andere momenten af, maar uiteindelijk beleven we allemaal dezelfde dingen. Ik zing over onderwerpen die uiteindelijk universeel zijn.
Is het altijd de intentie geweest om je inmiddels typische retro-element in je muziek te steken?
Goh, ik heb nooit bij mezelf gezegd: ‘Laten we iets à la jaren tachtig doen!’, maar ik denk dat het in de muziek net zo werkt als in de mode. Onbewust keren heel wat tendensen terug, in de mode gaat het dan om broeken met wijde pijpen of baggy kledij. Het is misschien wat stom, maar volgens mij geldt dat eveneens voor de muziek. Ik heb ook de indruk dat genres meer en meer overlappen. Verschillende tijden en stijlen worden gemengd.
Dus het was misschien niet echt een bewuste keuze om dat retro-element te gebruiken, maar ik ben die weg vanzelf opgegaan doordat een aardig aantal nummers bijvoorbeeld gebaseerd zijn op de sfeer en soundtracks van oudere Italiaanse films. Zo hou ik echt van Vladimir Cosma, en die invloed merk je wel in sommige melodieën.
Kan je de rode draad van het album eens beschrijven?
De titel is Premiers Émois [eerste emoties] en dat vat het eigenlijk goed samen. Het is mijn debuut, dus het zijn mijn eerste stappen in de muziek, mijn eerste tourdata… Ook geven de eerste emoties in de liefde altijd aanleiding tot veel verhalen om te vertellen, en het album staat bol van de verhalen over de liefde, dus ook dat speelt een grote rol.
Op welk nummer van Premiers Émois ben je het meest trots?
Er zijn een paar nummers die een trieste tekst hebben, maar waarvan de melodie super dansbaar is, of andersom. Met die ‘dissonantie’ speel ik graag, dat vind ik cool om te doen. Ik denk dat ik vooral de kalmere nummers van het album echt goed vind – degene met de Cosma-invloeden. Die zachtere hoor ik misschien wel het liefste en mijn favoriet heet “J’aimerais”, maar die is nog niet uit!
Tot slot, is er een artiest waarmee je graag eens zou samenwerken?
Eminem! Dat zou heel interessant zijn. Hij maakt een ander genre, maar het zou wel kunnen werken. Ik zal hem eens bellen. (lacht)
Op 14 juli kan je Vendredi Sur Mer live aan het werk zien op Dour. Tickets zijn hier te koop.
