©CPU – Chris Stessens
De verwachtingsvolle vereniging, Better Oblivion Community Center, van singer-songwriter Phoebe Bridgers en Bright Eyes frontman Conor Oberst zag gisterenavond voor het eerst het licht op het podium van de Roma. Het Amerikaanse duo droeg hun selftitled debuutplaat onder de arm om een avond vol ontroering, opzwepende gitaren en gevoelens van vertrouwdheid te verzorgen. Ze bewezen hoe twee totaal verschillende figuren tot een bijna organisch geheel konden samensmelten, maar ook hoe makkelijk dit gevoel van cohesie verbroken kon worden.
©CPU – Chris Stessens
Wat betreft het voorprogramma werd er niet ver gezocht. Better Oblivion Community Centers eigen gitarist, Christian Lee Hutson mocht het publiek verwarmen met zijn akoestische getokkel. Als singer-songwriter ontliep hij succesvol het gevaar van aanslepende meligheid door in zijn zachtheid een subtiele knipoog te verwerken. Zijn zogezegde too cool to care-attitude en sarcasme kon hij met moeite volhouden. Hierdoor werd zijn goedlachse persoonlijkheid onmiddellijk ontbloot, wat als nodig evenwicht van pas kwam.
©CPU – Chris Stessens
Op het eerste zicht leek Better Oblivion Community Center een vreemd duo. Enerzijds de piepjonge Phoebe Bridgers die met haar blonde paardenstaart en glazige huid zo onschuldig en engelachtig overkwam. Anderzijds Conor Oberst die in de eerste plaats een pak ouder is en daarnaast ook nog eens net uit bed gerold leek te zijn. Een groot contrast tussen de twee dus. Toch klikte het onmiddellijk wanneer de eerste noten van “My City” en “Big Black Heart” weerklonken. Zijn oude rokerige stem en haar engelachtige stem vormden unisono een mengsel waarvan een slok nog lang in onze slokdarm te voelen is, maar tweestemmig konden ze heel de zaal opentrekken en vullen met hoop en de opzwepende geluiden van hun gitaren.
©CPU – Chris Stessens
Als band hebben ze ongelofelijk veel plezier op podium en genieten ze van de energie die als een speelbal die heen en weer kaatste. Zo klom Bridgers met “Easy/Lucky/Free” op de onstabiele basdrum en stonden er met “Exception To The Rule” opeens strandstoelen op podium en werden strandballen het publiek in gegooid. Een beetje humor en plezier moet kunnen. In diezelfde lijn was het duidelijk dat het duo graag covers speelde. En hoe beter coveren dan mekaars nummers in een nieuw jasje te steken. Zo haalden ze “Lime Tree” van Bright Eyes nog eens van de plank en mocht Bridgers het voortouw nemen. Met een enorme openheid en oprechtheid kon ze iedereen met haar tedere, zwevende stem ontroeren. Toch lieten ze ook zien dat mekaars covers doen niet altijd een goed idee was. Door “Funeral”, een solo nummer van Bridgers, een met punk invloeden Oberst-make-over te geven, sloegen ze de bal toch mis.
©CPU – Chris Stessens
Toch konden ze onze verwachtingen niet volledig inlossen. In de luchtigheid en de dansbaarheid van hun gitaren konden ze met momenten hun boodschap en hun gevoel niet overbrengen. Zo bleef “Sleepwalkin'” net onder het oppervlak zweven en werd er maar weinig diepgang overgebracht naar het publiek. De meeste nummers van BOCC klinken heel beweeglijk en licht, maar het is in de stemmen dat er steeds een soort zachtheid of tederheid verschuild en deze laatste is moeilijk live over te brengen. Het feit dat het geluid vaak te wensen overliet, speelde hier dan ook een grote rol in. Desondanks werden er ook zeker wat diepgevoelde hoogtepunten gecreëerd. “Chesapeake” bijvoorbeeld zorgde ongetwijfeld voor een prop in de keel bij verschillende mensen. In een minimalistische sound zwom de breekbare stem van Bridgers in de stromen van de boventonen van de synth. Eindigen met “Dominos” was nog zo’n moment. Oberst eerste zinnen toonden hoe dat ook hij op een heel oprechte en eerlijke manier kon ontroeren. Ze lieten ons achter met de zin ‘if you’re not feeling ready, there’s always tomorrow’ en voor het eerst werd duidelijk waarom de quote ’this will end in tears’ de hele show achter hun hing.
©CPU – Chris Stessens
Better Oblivion Community Center stuurde ons met een dubbel gevoel naar huis. Enerzijds creëerden ze magische momenten in hun samenzang die zo teder, rauw en oprecht bleven nazinderen, maar anderzijds was het met momenten net niet goed genoeg, zeker als Bridgers perfect en heel clean klinkt en Oberst er een rommeltje van maakte. We vertrokken dus in de Roma met een bitterzoete smaak in onze monden en de hoop dat ze het snel goed komen maken.
Fan van de foto’s? Nog meer beelden van de show zijn op onze Instagram te vinden. Volgen is de boodschap!
Setlist:
My City
Big Black Heart
Sleepwalkin’
Dylan Thomas
Would You Rather (Phoebe Bridgers cover)
Forest Lawn
Exception To The Rule
Can’t Hardly Wait (The Replacements cover)
Chesapeak
Lime Tree (Bright Eyes cover)
Devil Town (Daniel Johnston cover)
Little Trouble
Funeral (Phoebe Bridges cover)
Didn’t Know What I Was In For
Easy/ Lucky/ Free (Bright Eyes cover)
Dominos
