Werchter Boutique 2019: Fleetwood Mac en diens muzikale kettingreactie

Werchter Boutique 2019 stond volledig in het teken van Fleetwood Mac. De band heeft dan ook een legendarische status en spreekt zowel jong als oud aan. De weide van Werchter was weliswaar niet helemaal vol gelopen, maar dat kon de pret niet bederven. Ongeveer 45 000 muziekliefhebbers leefden zich helemaal uit en gaven het beste van zichzelf bij het beste wat België te bieden heeft op muzikaal vlak, en natuurlijk bij de klassiekers van Fleetwood Mac. De headliner gaf een ferme set waarin de hits niet ontbraken, maar ook de leeftijd een rol speelde. Muzikaal was alles wel piekfijn uitgewerkt en dus ging iedereen met een voldaan gevoel naar huis.

Novastar mocht de dag op gang trekken en de weide van Werchter was al goed gevuld voor Joost Zweegers en de zijnen. De man is al even op tour met zijn recentste plaat In the Cold Light of Monday, en ook op Boutique kregen we daar heel wat van te horen. Zweegers was helemaal in zijn element en dat zorgde er ook voor dat zijn set meteen de nodige schwung bracht. Een song als “Home Is Not Home” paste perfect tussen klassiekers als “Because” en “Mars Needs Woman”, wat aantoonde dat de man nog steeds tijdloze nummers weet te schrijven. Met de profetische woorden van “The Best Is Yet to Come” sloot hij zijn set af en zo waren we al een eerste keer opgewarmd voor wat de rest van de dag nog zou brengen.

De Belgen vormden de rode loper voor Fleetwood Mac vandaag, en met Arsenal werd het publiek al wat meer opgezweept. Er moest gedanst worden, en dat was al helemaal nodig doordat een heuse stortbui over de weide passeerde. Maar dankzij de muziek van Arsenal had dit meer iets weg van een tropische bui dan van een typisch Vlaamse regenbui. Er was nog meer, want de band wilde deze regen wegspelen. Toch hadden ze in het begin wat problemen, want de leadgitarist bleek een verkeerde setlist te hebben. Eens dat probleem van de baan was, konden ze gaan knallen. De regen verdween en maakte plaats voor de zon toen ze met “Estupendo” bijna iedereen aan het bewegen kregen; “Lotuk” deed de zon zelfs helemaal stralen en zo was hun doel toch bereikt. Arsenal is een festivalband die de sfeer er altijd weet in te krijgen en dat was op Werchter Boutique niet anders.

The Pretenders zijn al oude rotten in het vak en mochten dan ook als eerste internationale act optreden. De band rond Chrissie Hynde bracht niet al zijn hits mee, maar kwam wel om te rocken. Dat deden ze ook, en het iets oudere publiek bleek zijn jeugd te herbeleven. “Don’t Get Me Wrong” werd uit volle borst meegezongen en dat was niet de enige song; ook “I’ll Stand by You”, een iets meliger nummer, kreeg de stemmen op de weide gesmeerd. Toch voelde de hele set voor ons iets te gedateerd aan en nergens leek het ons dat The Pretenders tegenwoordig nog relevant zijn, maar om een jeugd te herbeleven was dit concert zeker een fijn moment. Eervolle vermelding ook voor drummer Martin Chambers, die met zijn oude leeftijd toch nog een heuse show wist neer te zetten achter de drums: straf!

‘Triggerfinger & Guests’, stond er op de affiche; we zouden dus een atypische Triggerfinger show krijgen. Toch begon de show redelijk stevig met enkele klassiekers als “First Taste” en “Let it Ride”. De potige toon was meteen gezet, en Triggerfinger was klaar om Werchter Boutique een rockshow van jewelste te geven. De eerste gast die mocht komen opdraven, was Fenne Cuppens van Whispering Sons. Samen brachten ze “Shot by Both Sides”, een cover van Magazine. Postpunk gebracht door Triggerfinger, op zijn minst verrassend.

Na een muzikaal intermezzo, waarin de opbouw belangrijk was en de band zijn cover van “I Follow Rivers” verwerkte, kwam Selah Sue op het podium. Samen speelden ze een iets meer rockgetinte versie van “Mercy”, origineel van Duffy. Selah Sue had heel wat peper in haar gat gestopt en dus was dit een heuse energiestoot. Laatste gast van de avond Henny Vrienten bracht twee Doe Maar klassiekers met een Triggerfingertintje. Op zich waren al die ‘guests’ wel tof, maar we hadden er meer van verwacht. Slechts drie gasten lijkt ons wat magertjes, en het haalde de vaart ook wat uit de set. Ruben Block was niet tevreden met de Golden Circle, maar dan stellen wij voor dat hij in het vervolg iets meer dynamiek en verrassingen meebrengt wanneer ons een speciale show beloofd wordt; in dat geval zou er tenminste sfeer zijn …

Snow Patrol was de laatste band vooraleer de echte headliner van de avond het podium zou betreden. Gary Lightbody was weer zijn vrolijke zelve, maar het was vooral de gitarist die de show stal. Dit kwam doordat hij zijn hand had bezeerd en het hierdoor moeilijk had om zijn solo’s deftig te spelen. Echte muzikanten geven echter niet op en dus speelde Nathan Connolly gewoon door alsof er niets aan de hand was—hoewel je hem bij momenten wel zag kermen. Over naar de orde van de dag, en dat was alweer een leuke show van Snow Patrol. Sinds hun comeback weten ze altijd een heel frisse show af te leveren, en dat was dit keer niet anders. Het begon nogal aarzelend, maar vanaf “Open Your Eyes” kwam de vlam in de pijp en ging de goeie sfeer niet meer weg. “Chasing Cars” en “Just Say Yes” waren natuurlijk dé hoogtepunten, maar ook hiervoor wist de band niet te vervelen. Melige muziek kan soms ook gewoon goed zijn, en dat was bij Snow Patrol zeker het geval.

De band waarvoor iedereen naar Werchter Boutique was afgezakt, was vanzelfsprekend Fleetwood Mac. De groep kwam voor het eerst sinds het vertrek van Lindsey Buckingham nog eens naar België. De weide van Werchter was dan ook goed gevuld, al waren er nog steeds vijftienduizend tickets over. Fleetwood Mac spreekt zowel jong als oud aan, wat voor een heel divers publiek zorgde. Zelfs de Golden Circle was goed gevuld toen de band eenmaal het podium besteeg.

Twee uur en een half lang muziek werd ons beloofd; het werd een half uur minder. Fleetwood Mac wond er geen doekjes om en stak van wal met “The Chain”. Het publiek was meteen mee en eens de fantastische bas zich in het geheel knalde, was iedere twijfelaar over de lijn getrokken. De band ging er dan ook in mee met “Little Lies” en het zweverige “Dreams”. De toon was gezet, de ene hit na de andere werd afgevuurd. Toch ging de band hierna op zoek naar andere klanken in hun spectrum, waarna het bluesy “Second Hand News” mensen zelfs aan het dansen kreeg.

De twee nieuwe leden, Neil Finn en Mike Campbell, drukken zeker hun stempel op Fleetwood Mac. Het is niet gemakkelijk om Buckingham te vervangen, maar Finn met zijn verfijnd vocaal werk en Campbell met zijn geniaal gitaarwerk klaarden de klus zeer goed. De rest van de leden zijn dan ook niet meer de jongsten en dat hoorde je soms ook aan de vocals. Vooral bij McVie was dit opvallend, wat natuurlijk wel jammer was. Haar stem was niet krachtig genoeg meer en hierdoor kwamen bepaalde songs dan ook wat vlak over. Gelukkig heeft Mick Fleetwood nog alle kracht in zich en dat mochten we geweten hebben. Een langgerekte drumsolo tijdens “World Turning” was de onze en we zijn nog altijd niet zeker waar de 71-jarige man al die energie haalde.

Er werd ook teruggegrepen naar het begin van de carrière van de band, met “Oh Well” als klein hoogtepuntje. De gitaren gierden in het rond en bezorgden ons ferm wat oorsuizen. Maar goed dat we daarna konden bekomen met iets kalmer werk door de cover van “Don’t Dream It’s Over”—heel luid meegezongen wel—en natuurlijk het fantastische “Landslide”. Hier toonde Nicks dat haar stem alleen maar ruwer geworden is doorheen de jaren, maar dat ze als frontvrouw nog steeds haar mannetje staat.

Ze ging dan ook naar het einde van de set toe aan het dansen en we zagen dat ze er oprecht plezier in had. Ze vertelde enkele fijne anekdotes en zo werd de grens tussen publiek en band alleen maar kleiner. Jammer genoeg viel de set na al deze ballads ook wat in een langgerekte plooi en was het zoeken naar hoogtepunten. Je zag het publiek meer op hun gsm kijken, of naar de lucht, waar vliegtuigen passeerden. Niet ideaal dus. Gelukkig was daar dan plots “Go Your Own Way” en was iedereen weer mee in het verhaal.

De band verliet hierna wel verrassend genoeg het podium, want ze moesten nog een goeie 45 minuten spelen. Vanzelfsprekend kwamen ze terug en met “Free Fallin’” brachten ze nog een wondermooie, emotionele ode aan Tom Petty. Met “Don’t Stop” werd de set afgerond; ze stopten dus wel effectief, en zo ging iedereen moe, maar voldaan naar huis. Dat half uurtje dat ze te weinig speelden, is iedereen al vergeten, want twee uur bleek meer dan voldoende. De band bedankte iedereen nog uitvoerig en het leek even alsof ze afscheid namen, maar dat zal maar voor even zijn.

Fleetwood Mac is een legendarische band die de ene hit na de andere kan spelen, maar op Werchter Boutique kozen ze ook voor minder voor de hand liggende nummers, waardoor er een speelse set werd geserveerd. Strakke solo’s, uitstekend muzikaal werk en natuurlijk de meezingers zorgden ervoor dat deze avond voor iedereen onvergetelijk zal zijn. Ons viel het vooral op dat de iets mindere wereldhits voor een dipje zorgden en zo de set wat lieten slabakken. Gelukkig werd alles op het eind nog rechtgetrokken, maar de band is niet meer van de jongste en dat kon je jammer genoeg wel zien bij momenten—een John McVie die bijna lag te slapen op zijn bas bijvoorbeeld. Gelukkig is er de nieuwe garde gitaristen die de band terug naar een fris niveau tilt en zo bleef de set toch twee uur boeien.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram zijn er nog meer beelden te vinden. Volgen is de boodschap!

Setlist:

The Chain
Little Lies
Dreams
Second Hand News
Say You Love Me
Black Magic Woman
Everywhere
Rhiannon
World Turning
Gypsy
Oh Well
Don’t Dream It’s Over (Crowded House cover)
Landslide
Hold Me
Monday Morning
You Make Loving Fun
Gold Dust Woman
Go Your Own Way