© CPU – Nathan Dobbelaere
Ook in Nederland zijn er in de zomer heel wat fijne zomerfestivals. Een daarvan is het zeer gezellige Down The Rabbit Hole. Het festival ging gisteren zonnig van start en al van bij het begin was het moeilijk om keuzes te maken omdat er zoveel te doen is. Niet enkel muzikaal, maar ook op vlak van randanimatie en omgeving probeert Down The Rabbit Hole hun publiek te boeien. Geen wonder dat ook deze editie al lang op voorhand uitverkocht was. Op de eerste dag zagen wij onder meer Rolling Blackouts Coastal Fever, dEUS en Matt Corby aan het werk.
Frank Carter & The Rattlesnakes @ Fuzzy Lop
© CPU – Nathan Dobbelaere
Ons festival openden we al meteen heel stevig met Frank Carter en zijn Rattlesnakes. De zanger was helemaal opgefokt en dus klaar om een furieuze set af te leveren. En ook het publiek moest eraan geloven. Al van bij het tweede nummer sprong de frontman het publiek in, waarmee hij meteen aantoonde wat voor een publieksmenner hij is. Er volgden circle pits, maar geen gewone, want Carter vroeg om een circle pit rond de Fuzzy Lop te doen. Zo gezegd, zo gedaan en het hele publiek deed even een toertje rond de tent. Maar er waren ook moshpits voor enkel vrouwen, en er werd heel hard gesprongen bij bijvoorbeeld “Crowbar” of “Lullaby”. Het publiek was helemaal mee met de stevige rockmuziek van Carter, en zo wordt een show natuurlijk ook gemaakt. Het onverstoorde getater van Carter tussendoor zien we zo door de vingers, want het publiek at uit zijn handen.
Borokov Borokov @ Future Fuzzy Field
© CPU – Nathan Dobbelaere
Ook voor onze Belgen is er plaats op Down The Rabbit Hole en met Borokov Borokov was dat meteen een heel speciaal viertal geworden. De mannen stonden op het Future Fuzzy Field en dat was niet meteen de ideale plaats voor de band om op te treden. Zeker met het zomerse weer kwam hun zeer dansbare muziek niet helemaal toch zijn recht. Nochtans serveerde de band een unieke set vol vreemde dansbaarheid waarbij het maar moeilijk stilstaan was. Soms zwoel, soms hard, maar altijd extreem raar. En net daarin sloop hun sterkte. Door heel wat energie op het podium te tonen en de beats om je oren te laten vliegen, wist de band de mensen die wel aandachtig luisterden heel hard te laten dansen. Zet deze band iets later op de dag, en we kunnen gegarandeerd spreken van het feestje van Down The Rabbit Hole.
Jordan Rakei @ Teddy Widder
© CPU – Nathan Dobbelaere
Bij Jordan Rakei verliep het allemaal iets minder vlot. Hij kwam een tiental minuutjes te laat op het podium doordat zijn synthesizer het niet helemaal deed en dat bleef doorheen het hele concert sluimeren. Hierdoor bleef de hele band, met frontman Rakei op kop, nogal statisch doorheen de hele show. De muziek die ze brengen is nochtans heel dansbaar en lekker aanstekelijk, maar hier kwam het allemaal niet over. Alle mensen in de tent die dan ook nog eens volop besloten om te praten, deden er ook geen goed aan. Muzikaal zat alles wel dik in orde en was het om duimen en vingers bij af te likken. Maar aan de performance en présence is nog werk. Iets te onzeker misschien? Want naar het einde van de show begon de band wel meer los te komen, waardoor ook iedereen in de zaal meer danste. Catchy songs, funky vibes en vooral een prachtige stem maakten van Jordan Rakei alvast een goeie songwriter, nu nog de live performance ontwikkelen.
Matt Corby @ Hotot
© CPU – Nathan Dobbelaere
Matt Corby moest het dit jaar op het grootste podium van de weide doen en met zijn zomerse, laidback muziek paste dat nergens beter. In de verte zaten/lagen mensen op de heuvel te kijken naar de man met baard en vooraan genoot ook iedereen van zijn vertederende muziek. Het was een perfecte mix tussen psychedelische folk (“Smooth Lady Wine”) en het iets meer aanstekelijke folk genre (“Brother”). Maar bij Corby past elke stijl en het klonk het allemaal heel groovy. Er waren ook unieke instrumenten te vinden, zoals een dwarsfluit, die dan ook zijn moment van faam verdiende. Alles werd met de nodige overtuiging en slagkracht gebracht en net door die gedrevenheid leverde hij ook op Down The Rabbit Hole weer een uitstekende set af. Een fantastische stem, een uitstekende dynamische band en heel wat fijne liedjes lieten ons een uurtje lang wegdromen.
Ezra Collective @ Fuzzy Lop
Op Down The Rabbit Hole is er plaats voor allerlei genres en dus kan ook het meest vrije genre, jazz, niet ontbreken. Ezra Collective uit Londen bracht net nog het fijne Joy uit en dat was ook hetgeen ze brachten in de Fuzzy Lop. Heel veel plezier dus en dat kwam vooral dankzij de dansbare vibes die zich in hun muziek nestelen. Het tempo verzorgd door bas en drum werd altijd strak gehouden en de trompet vormde telkens een leuke extra als we te veel van de piano gehoord hadden. Zo werd die trompet ook altijd op een luid applaus onthaald en begon dan pas echt iedereen te bewegen. Maar ook als de saxofoon zich eens volledig smeet, kreeg die iedereen mee. En zeker als alles dan nog eens in een broeierige mix werd gegooid, kon niemand blijven stilstaan. Het was geen voorspelbaar concert en daarin kroop de sterkte van dit collectief. Het concert leek dan ook op een grote jam, en net die vrijheid zorgde ervoor dat het concert heel open aanvoelde. Ezra Collective werd niet voor niets het nieuwste snoepje uit de Londense jazzscene genoemd, op Down The Rabbit Hole bewezen ze die naam meer dan waard te zijn.
dEUS @ Hotot
© CPU – Nathan Dobbelaere
Ook in Nederland kennen ze The Ideal Crash van dEUS en dus bracht de tour rond de twintigjarige verjaardag van dat album hen ook naar Down The Rabbit Hole. De band kreeg weliswaar maar een uurtje, dus besloten ze om drie nummers uit dat album weg te laten om zo op het eind nog plaats te hebben voor twee andere klassiekers. Zo kregen we op het eind nog “Quatre Mains” en het heerlijke “Roses”. Maar natuurlijk is ook The Ideal Crash een geniale plaat en dus was het concert van dEUS weer niet anders dan heel smakelijk. Toch doken er hier en daar foutjes op, waardoor “Instant Street” minder strak klonk dan het moest en de set nooit echt helemaal op het kookpunt kwam. dEUS kwam dus, maar overwinnen zat er niet helemaal in. Een degelijke set dan weer wel, en wij die nu weten hoe we op sommige nummers van hen moeten dansen dankzij de dansers.
Rolling Blackouts Coastal Fever @ Fuzzy Lop
© CPU – Nathan Dobbelaere
Dat Australiërs het altijd beter doen, kan je ook bij Rolling Blackouts Coastal Fever horen. De band brengt zijn jangly indierock live nog stukken strakker, wat ervoor zorgt dat hun liveshows altijd een belevenis zijn. Dat was op Down The Rabbit Hole niet anders, al kon het geluid hier en daar wat beter. Dat lieten ze weliswaar niet aan hun hart komen en het ene strakke nummer volgde na het andere. Het gevolg: een uitzinnig publiek dat constant bleef dansen. Eens de band wat tempo terug nam, ging het wel wat stroever doordat het iets moeilijker te volgen was. Maar het laatste half uur sloeg de band gewoon een homerun met een resem strakke songs. Hoogtepunten waren toen onder meer “Talking Straight” en “The French Press”, en dus kunnen we weeral spreken van een uitstekende show van de band die nooit teleurstelt.
De Staat @ Hotot
© CPU – Nathan Dobbelaere
De Staat is in Nederland een van de grootste bands van het land, en dat was te merken aan de opkomst voor hun show op het grootste podium van Down The Rabbit Hole. De band bracht net als op Rock Werchter een heel strakke set, al was er hier meer ruimte om eens wat zachter uit de hoek te komen. Het gevolg was dus dat het middendeel van hun show wat inzakte, waardoor ook de sfeer iets inzakte, maar eens “Make Way For The Passenger” passeerde, was het hek van de dam. Het publiek ging wild en iedereen sprong als een gek in het rond. Het was overduidelijk dat de iets sneller en strakker gespeelde nummers meer de vlam in de pan staken. De Staat is duidelijk een band die in Nederland nog meer tot de verbeelding spreekt dan in België. Met een goeie liveshow weten ze keer op keer te overtuigen, ondanks dat de muziek tamelijk hoekig en onvoorspelbaar is.
Tshegue @ Fuzzy Lop
Omdat diva Grace Jones op zich liet wachten in de Teddy Widder, besloten we om ons naar andere oorden te begeven in de Fuzzy Lop. Geen slechte keuze, zo bleek achteraf. Het Frans-Congolese collectief deed de temperatuur in de Fuzzy Lop extreme hoogtes bereiken. Dat deden ze door het brengen van tribale Afrikaanse muziek in combinatie met rockinvloeden en een soms zelfs bluesy sfeertje. Het resultaat was een furieus en energiek allegaartje dat niemand, maar dan ook letterlijk niemand, in de tent onbewogen liet. Van voor naar achter en van binnen naar buiten bewoog iedereen uitzinnig mee op de heel aanstekelijke en strakke muziek van de groep. Helaas moesten ze een nummer uit de set schrappen wegens technische problemen, maar dat bleek geen obstakel, aangezien dit hun traagste en minst energieke nummer bleek te zijn. Zieltjes gewonnen, de Fuzzy Lop kapot gespeeld en iedereen de drie kwartier van zijn leven bezorgd, meer kan het zelfs bijna niet zijn.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram zijn er nog meer beelden te vinden. Volgen is de boodschap!
