© CPU – François de Rivoyre
Wat valt er nog te geloven in tijden van fake news? Welke zekerheden zijn er nog? Het blijkt het kernthema op de nieuwste worp To Believe van de Britse supergroep The Cinematic Orchestra, die in het voorjaar nog stond te blinken tijdens een optreden van verdoken schoonheid in de Ancienne Belgique en deze zondagavond in het Antwerpse Rivierenhof voor een divers, maar slechts traag binnendruppelend publiek aantrad.
Als voorprogramma was er Tristan, de groep rond de twintiger Isolde Van Den Bulcke. Een nog jonge groep musici ook, met inmiddels twee ep’s onder de arm. Tristan bracht een mix van nachtelijke pop, sensuele jazz en blitse elektro. Bij uitstek songs die een voorkeur voor legendarische jazzzangeressen zoals Nina Simone of Bessie Smith te kennen gaven. Als vocaliste stelde Isolde zeker niet teleur, al bleek ze zeker niet vies van enig jongleren met allerhande stemeffecten. Tristan dus, een naam om te onthouden, want we hoorden her en der echo’s van Stuff., Björk (zeker in de wat kalere, minimalistische songs) en het bruisende Gentse nachtleven, aangelengd met een portie eigenzinnige weirdness. Tristan deed een erg goede zaak als opwarmer, en leverde een gesmaakte, fijnzinnige set, maar kreeg ondanks soms dansbare songs de best grote afstand met het zittende publiek helaas niet gedicht.
https://www.instagram.com/p/Bzpo9hsIq0Z/
Na een korte podiumwissel was het aan The Cinematic Orchestra, een band die met de uit To Believe geplukte opener “Lessons” gelijk wel slaagde waar Tristan het moeilijk mee had, namelijk het zittende publiek naar voren halen. Een kleine groep fans zag hoe de groep al snel op de avond piekte. Bijzonder straffe opener en er zou nog veel meer volgen.
Zoals onder meer een zalig “Man With A Movie Camera” (met die te gekke, gebroken drumbreaks en shuffles en bezwerende saxpartijen), waarin de groep het themanummer uit de gelijknamige plaat onder handen nam. Een prachtsong in een al even onwezenlijk mooie uitvoering. In een trek door gold die als een missieverklaring. De (grotendeels) instrumentale muziek van de groep rond Ninja Tune veteraan Jason Swinscoe is bij uitstek filmisch en vooral bedoeld om de geest en verbeeldingskracht te prikkelen. Eenieder werd uitgenodigd om er in alle vrijheid en ongedwongenheid zijn of haar eigen beelden of film bij te bedenken.
Op het programma een mix van ouder (“Channel One Suite”, “Flite”, een loom “Familiar Ground” met de briljante Heidi Vogel op vocal) en nieuwer werk. (o.a. “Lessons”, “Wait For Now / Leave The World”…). Al stond dat laatste wel meer dan terecht in de spotlights. Zoals we eerder al schreven: het wondermooie To Believe is een héérlijke plaat die aangeeft dat The Cinematic Orchestra nieuwe paden opzoekt. Het al te lange wachten (twaalf jaar maar liefst!) bleek de moeite meer dan waard. Zodoende zagen we in het wondermooie Rivierenhof het publiek volop genieten van de relaxte, maar door en door gelaagde, tussen rokerige jazz, frisse hiphop en doorleefde soul schipperende sound van The Cinematic Orchestra.
Op muzikaal vlak voelde je hoe de groep voluit ging voor ambitieuze, caleidoscopische grootsheid en escapisme. Dat haalde je bijvoorbeeld uit diep impressionante tracks als “Wait For Now / Leave The World” (een brok uitgepuurde emotie) waarin voor het eerst, maar zeker niet voor het laatst vocaliste Heidi Vogel van zich liet horen. Goede god, wat een stem! Wat een stem!! Met haar loepzuivere vocale uithalen, werd het geheime wapen van The Cinematic Orchestra bovengehaald. Al dient zeker ook gezegd dat de hele band uit topmusici bestaat, met o.a. achter de decks frontman Jason Swinscoe die zijn troepen aanvuurde en zich helemaal uitleefde in de creatie van ritmes, loops en samples.
Viel er dan werkelijk niets op te merken, zo zou je jezelf kunnen afvragen? Welja, een van de moeilijkheden naast de technische uitdaging (een perfectionistisch ingestelde band met een sterk door elektronica aangestuurde sound) was vooral om te doseren en een evenwichtige balans in de set te bewaren. In het heetst van de strijd wil The Cinematic Orchestra tracks namelijk zodanig stretchen dat er al een kortstondig (selectief) aandachtsverlies optreedt. In het OLT Rivierenhof bleek dat niet van toepassing, al kan dat ook zijn omdat we dichtbij het podium postgevat hadden.
The Cinematic Orchestra teerde op groepsinteractie, al kreeg iedereen ergens wel zijn solospotje. Zo kreeg saxofonist Tom Chant al eens vrij spel, onder meer met “Sax Loop”, waarbij “Chant” à la Colin Stetson zijn saxpartijen loopte en daar ook geutig wat honingzoete klarinet aan toevoegde. Wat later mocht Grey Reverend tussen al het jazzy elektronicageweld door een folksong brengen. Slechts in het gezelschap van een enkele akoestische gitaar, en met Heidi Vogel als vocale sparring partner, bracht hij een breekbaar gevoelige en gestripte versie van “To Build A Home”, het succesnummer uit Ma Fleur. Vast een knikje naar al de fans die dit album aangaven als hun favoriet tijdens een recente wedstrijd van het Rivierenhof.
Zeker naar het einde van de set toe – zeker als de donkerte zich stilaan van het Antwerpse Rivierenhof meester maakte – merkte je via impressionante stukken als een danig gerekt “A Promise” de inbreng van absolute stervocaliste Heide Vogel op. Nogmaals: wat een stem! Wat een ronduit hemelse, van zoete soul- en spirituele gospel vergeven stem!!. Terecht ook dat een zich duidelijk amuserende Swinscoe haar prestaties tot meermaals toe prees.
Tezelfdertijd merkte je hoe de terugkeer van de groep via het wonderlijk warmbloedige, sterk door elektronica aangedreven To Believe ontzettend deugd deed. Deels een viering van hun glorieuze voorgeschiedenis, (met o.a. een meer dan memorabel “All That You Give” en een als bis opgespaard, alles overweldigende “Ode To The Big Sea” waarin improvisatie aan chaotisch experiment gekoppeld werd), al liet het vooral verstaan dat The Cinematic Orchestra nog steeds meetelde en een nieuw hoofdstuk aan een inmiddels lang lopende carrière reeg. De groep – altijd goed voor een injectie donkere, grootstedelijke mood music – gaf in het Antwerpse Rivierenhof een grootse show ten beste.
