Manu Delago mag dan als muzikant niet de grootste of de meest tot de verbeelding sprekende naam in de muziekwereld zijn, zijn bijdragen aan albums en projecten van Björk, Cinematic Orchestra (deze zomer nog in het OLT Rivierenhof), Olafur Arnalds en Anoushka Shankar zijn bijzonder. Ook als solomuzikant laat hij weer eens van zich horen. Na het recente, in de Alpen gecomponeerde en opgenomen Parasol Peak project, waarmee Delago een fascinatie voor de bergen combineert met composities schrijven, is er nu zijn nieuwste solowerp, die evenmin te versmaden is.
Voor ons ligt zijn allernieuwste worp, Circadian getiteld. Die maakt zijn reputatie als muzikaal fenomeen meer dan waar. Inspiratie voor het nieuwe album haalde Delago uit de rijkheid van de wereld van de slaap (met onder andere “The Moment I’m Still Awake”). Als tourende muzikant is slaapgebrek veeleer regel dan uitzondering. Reden genoeg ook om net daar inspiratie uit te putten, zo geeft de Oostenrijker te kennen. Met Circadian wil hij onder meer het slaapproces en vooral de eraan gekoppelde innerlijke beleving en vaak erg rijke verbeelding in klank uitdrukken.
Op zijn nieuwste album vinden we een klein uurtje muziek. Bij kennismaking – via de gelijknamige titeltrack die deze plaat opent – kom je terecht in een dromerige, feeërieke geluidenwereld waarbij repetitieve motiefjes rond elkaar lijken te dansen. Opmerkelijk is dat Delago zich niet enkel tevreden stelt met die ritmische motiefjes en variaties, maar ook experimenteert met texturen en zo beweging suggereert.
Al dient ook gezegd dat Delago zijn composities rond het specifieke handpan geluid opbouwt (met onder meer inzet van synths en elektronica, naast blazers en strijkers). In sommige gevallen is ook de filmische insteek meer dan duidelijk aanwezig. Neem bijvoorbeeld het lome, trage tempo waarmee “The Silent Flight Of The Owl” voortschrijdt. De exotische percussie wordt hier verder verrijkt met partijen blazers (sax, klarinet, fluit) en strijkers (viool, cello). Het geeft een rijk en degelijk gebalanceerd geluid. Dat geldt ook voor de overige tracks op Circadian, zoals bijvoorbeeld “Uranus”, waarbij je merkt hoe de toegevoegde zoete strepen (klarinet en strijkers) samen een best betoverend en zelfs bedwelmend geheel vormen – al ontwaar je ook een zekere elegische tragiek.
Een van de meest opmerkelijke elementen op Delago’s meest recente werkstuk is de aanwezigheid van een maar liefst twintig minuten durende livetrack “Delta Sleep (Live At 4 33 AM)”. Een verwijzing naar de slaapcyclus, dat zeker, maar evenzeer een creatief en artistiek statement. Apart en eigenzinnig ook, daar vele artiesten ongetwijfeld niet aan de drang hadden kunnen weerstaan om die te behouden als afsluiter of bonus track. Niet zo bij Delago, die er een erg prominent plaatsje op Circadian voor wist vrij te houden. Daarmee stelt hij ook de live-ervaring centraal; in de studio kan je van alles bijwerken en retoucheren, maar live is het een heel ander verhaal, zoals hij hiermee overtuigend bewijst.
Circadian is bij uitstek ook bedoeld voor concertuitvoeringen. Dat merk je aan het uitgebreidere ensemble rond Delago, maar ook aan de rijke en gelaagde nuances in diens heel eigenzinnige muziek. Een geslaagd experiment, zo ervaren we.
