Hij is voornamelijk bekend als de frontman van de Engelse rockgroep The Smiths. Na een korte carrière van vijf jaar splitte de groep en ging Steven Patrick Morrissey in 1988 voor het eerst solo. Naast uitvinder van de indierock ziet Morrissey zichzelf ook als een dierenrechtenactivist en is hij openlijk anti-establishment. Sinds zijn eerste muziek heerst er een verdeelde publieke opinie over Morrissey. Van groots Brits cultuuricoon tot een snobistische zak, Morrissey is een ‘you love him or you hate him’-artiest in de puurste vorm. De laatste jaren is hij muzikaal terug zeer actief, met nieuwe albums in zowel 2017 als 2019. Nu is de mononieme prins van de indierock wederom terug met I Am Not a Dog on a Chain.
Morrissey opent zijn plaat met retro synthesizerdeuntje, zo komt de immer presente eighties vibe van zijn muziek recht in je gezicht gevlogen op de opener “Jim Jim Falls”. Het is met een strakke baslijn en een rijke compositie instrumentaal een van de interessantere nummers. Idem voor “Bobby Don’t You Think They Know”, de eerste single van dit album. Een gelaagd nummer met veel soulinvloeden, dat hoor je aan het orgel, de stevige ritmesectie, traditionele blazers én aan de tweede stem. Die backingvocals zijn gezongen door Thelma Houston, een doorwinterde Motown-zangers met een grammy op haar naam. Met momenten doet die bombastische stem Morrissey wel in de schaduw staan van zijn eigen nummer.
Veel sleutelelementen van de muziek die Morrissey maakte met The Smiths, zitten nog steeds als roest aan hem vast. Het is zijn volste recht om zijn muzikaal handelsmerk, melancholische jangle pop, ten volle te gebruiken op elk nieuw album. Maar Morrissey krijgt het duidelijk moeilijker met blijven vernieuwen. Met de titeltrack “I Am Not a Dog on a Chain” en “What Kind of People Live in These Houses” heb je na een eerste strofe en een matig refrein wel gehoord. Wanneer de b-kant wordt ingeleid met de blazers en strijkers over het frisse ritme van “Knockabout World” klinkt het dan weer een stuk beter. Het blijft voor Morrissey wat wikken en wegen hoe inventief hij nog uit de hoek kan komen met die oude bouwstenen.
‘The Secret of Music’ draagt als een van de weinige nummers de mystiek waar Morrissey vaker op mikt. In een soundscape van meer dan zeven minuten zweven vervormde flarden piano en gitaar verdwaald in het rond. In die bijna psychedelische tunnel van geluiden zingt Morrissey aan de hand van muzikale metaforen. Hij beschrijft zichzelf onder andere als een oude ‘out of tune violin‘. Het volgende nummer is “My Hurling Days Are Done”, de afsluiter van het album. De eerste lijnen tekst gaan wederom over wat de tijd met hem doet, ‘Time will mold you and craft you,… it will slide up and shaft you’. Vorig jaar blies Morrissey zestig kaarsjes uit en hij reflecteert op het ouder worden. Toch geeft hij niet te veel prijs, hij laat moeilijk merken of hij zijn nieuwe voordeur naar de derde leeftijd als een zege of een kwelling ziet.
Meneer Morrissey is over de jaren niet te drastisch veranderd en dat geldt ook voor zijn muziek. Hij geeft zichzelf nog steeds de uitstraling van poëtische rebel en anti-popster. De oplopende leeftijd begint hem voorlopig nog geen parten te spelen in het maken van een plaat. Hij speelt met de thematiek van ouder worden en compenseert dat met muziek die tussen modern en retro hangt. Op I Am Not a Dog on a Chain vinden we een paar strakke en interessante nummers waar Morrissey zijn eigenzinnige visie op de politiek, pers en zowat de wereld meedeelt. Dat doet hij al sinds de jaren tachtig en als zijn gezondheid het toe laat zal Steve Patrick Morrissey daar waarschijnlijk nooit mee stoppen.
Ontdek meer muziek op onze Spotify!
