Het jonge Thornhill zette onlangs zijn eerste Belgische show neer op het podium van de Trix Club in Antwerpen. Ze zaten opvallend vol met energie voor de laatste avond van hun tour. Het vijftal bracht op korte tijd al twee albums uit en zijn niet van plan de dingen rustig aan te doen. Als voorprogramma voor Wage War bliezen ze ons omver, maar daar ging eerst een gesprek met de zanger Jacob Charlton aan vooraf.
Jullie gingen op tour met bands zoals Parkway Drive en Of Mice & Men. Kunnen jullie zeggen dat het succes aanzienlijk gegroeid is?
Ik denk van wel, prestatiegewijs moet je wel groeien wanneer je naast deze grote bands staat. Je moet het publiek overtuigen dat je hun tijd waardig bent. Net zoals deze tour met Wage War en Ded is het een droom die werkelijkheid wordt.
Hoe ga je om met het groeiende publiek als band?
Vooral bescheiden blijven en altijd weten waar je vandaan komt. Je mag nooit vergeten waarom je ooit begon als band en beseffen dat het niet altijd even goed zal gaan. We zijn momenteel nog niet groot, maar het is geweldig om te zien dat we alleen maar groeien. We hebben nog een lange tocht in zicht.
Hoe heeft het succes van de band je leven veranderd als individu?
Het neemt heel veel weg van je oude leven. Je zal nooit in staat zijn om een normale job te hebben, toch niet als we steeds bekender zullen worden. Na de tour ga ik terug aan het werk in een pizzarestaurant en dat is de nederigheid van thuis die we nu nog bezitten. Alle bandleden hebben dezelfde doelen en toekomst voor ogen. We doen dit zeker niet voor het geld, maar omdat we ervan houden om muziek te maken.
Krijg je handige tips en raad van andere artiesten?
Zeker weten, voor mij gaat het dan vooral over hoe ik mijn zang kan verbeteren. Hoe ik mijn stem het beste verzorg, bijvoorbeeld. We hebben hiervoor maximum vier shows kort na elkaar gespeeld, nu zijn het er zeventien en ik was enorm bang over hoe dat ging verlopen. We hebben al veel mensen ontmoet die ons dingen bijbrengen en waarvan we kunnen leren. Ded en Wage War hebben ons op deze tour ook al heel wat geholpen en bijgestaan waar ze konden.
Op welke leeftijd is jouw passie voor muziek geboren?
Ik was vier jaar toen ik begon met piano spelen. Na de piano stapte ik over naar drum en gitaar. Als laatste kwam zingen erbij. Als we het hebben over wat ik nu specifiek doe, dan zou ik zeggen rond mijn twaalf jaar. Ik keek toen vooral op naar andere bands en artiesten. Ik wou persoonlijk nooit de frontman worden, eerder de gitarist. Dat plan is anders uitgedraaid voor mij.
Jullie hebben reeds twee albums uitgebracht op twee jaar tijd. Zijn jullie van plan om binnenkort opnieuw de studio in te duiken?
Dat zouden we heel graag doen, maar we hebben ons laatste album nog niet zo lang geleden uitgebracht. Als we thuiskomen, gaan we zeker meteen beginnen schrijven.
Ik heb gezien dat jullie Download Festival in Australië op de planning hebben staan.
Klopt, we hebben nu zes weken rust om terug in de routine van ons gewone leven te komen en opnieuw muziek te schrijven. Dan wordt het ons vooral voorbereiden op het festivalseizoen en ons concentreren op een nieuw album.
Hoe is deze tour al verlopen voor jullie?
Geweldig! Wanneer ik dacht aan een tour door Europa, kwamen er vooral simpele, kleine zalen en shows in me op. Het verbaasde me dat er zoveel mensen naar het voorprogramma komen kijken. We hebben gemerkt dat de toeschouwers hier enorm enthousiast reageren en zo voelen we ons even terug thuis. Het helpt ons vergeten dat we nog steeds de andere kant van de wereld zijn.
Hoe ga je om met de stress voor een optreden? Heb je een routine die je hanteert?
Absoluut. Het positieve aan mijn routine is dat ik er heel rustig van word. Vroeger had ik veel last van stress, zo veel dat ik mezelf soms ziek maakte. Nu doe ik opwarmingsoefeningen een halfuur voor de show begint. De hele band komt samen en we doen een aantal stretchoefeningen. Ondertussen praten we elkaar wat moed in. De andere bandleden gaan eerst het podium op, enkele ogenblikken later kom ik erbij. Dat zijn een aantal van de stappen die we ondergaan voor we moeten optreden. Het halfuur dat we voorzien om op te warmen, is ontzettend belangrijk voor ons.
The Dark Pool reflecteert jullie unieke en aparte stijl. Waar haalden jullie de inspiratie voor dit album?
Muziekgericht hebben we ons vooral laten inspireren door artiesten zoals Radiohead, Jeff Buckley en Deftones. We wilden een geschikt vervolg op Butterfly zonder mensen te shockeren met onze evolutie. De bedoeling was om vorderingen te maken en toch hetzelfde geluid te produceren.
Wat is het doel van jullie muziek naar de fans toe?
Inspireren. Mensen een hart onder de riem steken is ons primaire doel. Dat ze zich door een bepaalde tekst of lied gesteund voelen en we iets kunnen betekenen voor hen. Wanneer ik naar muziek luister, komen er allerlei gevoelens in me op. Die gevoelens kunnen creëren bij iemand anders, is geweldig.
Heb je een favoriet Thornhill-nummer? Welk lied raakt je op een persoonlijk niveau?
“The Haze” en dat is dan meteen het enige Thornhill-nummer dat ik echt leuk vind. Als we het hebben over persoonlijke gevoelens dan ga ik voor “Red Summer” omdat de tekst nauw aansluit bij mijn leven.
Welke band zou je het liefst supporten op tour?
Zonder twijfel Deftones.
Merk je een groot verschil wanneer je optreedt in Australië en andere landen?
Zeer zeker, in Australië komen mensen later naar een optreden. Hadden we deze tour daar gedaan, dan was de helft van de mensen er pas bij het opkomen van Wage War. Hier komt iedereen voor iedereen en dat appreciëren wij als beginnende band enorm.
Kijk je ernaar uit om het vliegtuig naar Australië op te stappen?
Indien dit niet onze laatste show zou zijn, dan zouden we nog wat langer willen blijven. Wetende dat we naar huis gaan, willen we ook echt wel naar huis gaan.
