Vorige maand sloegen de harten van Bob Dylan fans een hartslag over. Voor het eerst in acht jaar bracht de zanger een nieuw nummer uit. “Murder Most Foul” duurde maar liefst zeventien minuten en bevatte een hele hoop verwijzingen naar onder andere de Amerikaanse cultuur ten tijde dat JFK vermoord werd. Bob Dylan is op zijn minst even iconisch als de Amerikaanse president waarnaar hij verwees met de woorden van Shakespeare. Nummers als “Knocking On Heavens Door” en “Like A Rolling Stone” maken deel uit van de muzikale geschiedenis van deze planeet.
Op “I Contain Multitudes” vergelijkt Bob Dylan zich met onder meer Anne Frank, Indiana Jones en The Rolling Stones. Hij verwijst ook naar Songs of Experience, jeansbroeken, naaktschilderijen en de dood. Deze doordachte tekst gaat opnieuw gepaard met rustige muziek waarop de oude stem van Bob Dylan zijn ervaringen deelt. Het lied begint met de woorden ‘Today, tomorrow, and yesterday, too’ om de eentonigheid van dagen aan te tonen en jammer genoeg is Dylan zijn nieuwe nummer minstens even eentonig. Veel woorden en verwijzingen, maar eigenlijk niet zoveel inhoud. Ook muzikaal gezien is het lied niet echt vernieuwend en doordat dit lied ‘maar’ vierenhalve minuut duurt, is het ook niet zo speciaal als de vorige single die bijna vier keer zo lang was.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
Eentonig ja als de vele variaties die op de achtergrond gespeeld worden je niet opvallen, niet zoveel inhoud wanneer het opwerpen van tegenstellingen in de verwijzingen je ontgaan… En niet vernieuwend? Deze wijze van improviseren, op een jazzy wijze, is voor Dylan een verdere ontwikkeling van zijn beatpoetry: Sprechgesang zoals dat in het Berlijn van de vorige eeuw opbloeide… Inderdaad, bij Murder Most Foul komt dit ook voor, toch wordt er hier in I Contain Multitudes meer liedstructuur in aangebracht… Ik zie uit naar een album waarin hij zich geheel houdt aan dit stramien: een hele plaat vol met muziek en lyriek op deze voor jou eentonige wijze, dat zou aardig revolutionair zijn… maar hij zal ons wel weer verrassen met wat afwijkingen…
Zelfs de grootste bomen sterven staande, blad na blad
waait weg in de wind
Dylan schittert eindelijk opnieuw na twaalf jaar stilte. Hij is zijn poëtische ziel nog lang niet kwijt. En de eenvoud van de melodie komt recht vanuit diezelfde ziel.