Over the top, overdreven kitscherig, extreem commercieel … Brandon Flowers en zijn band krijgen het al sinds de begindagen zwaar te verduren. Gelukkig lacht hij dat allemaal weg met zijn Colgatewitte glimlach, want niemand kan eronder uit dat The Killers een van de grootste groepen op onze planeet is. Een kleine twintig jaar geleden kwam het toen nog viertal uit ‘fabulous Las Vegas, Nevada’ naar buiten met een debuutalbum waar ze nu nog steeds de vruchten van plukken. “Mr. Brightside” en “Somebody Told Me” uit die plaat, maar ook “Human” en “When You Were Young” worden tot op de dag van vandaag door gigantische menigtes mee gescandeerd. Doorheen de jaren scoorden de Amerikanen hits aan de lopende band, maar de kwaliteit van de albums ging toch wel sterk naar beneden. In 2017 werd met Wonderful Wonderful opnieuw een dieptepunt bereikt. Commercieel was de plaat natuurlijk een goede zet, maar The Killers leek zichzelf stilaan te killen.
Nadat Flowers dat vorige album opdroeg aan de strijd tegen depressie van zijn vrouw, komt er dankzij Imploding the Mirage nu licht aan het einde van de tunnel. Dat mag best letterlijk genomen worden, want The Killers maakte rechtsomkeer. Het glitterende Las Vegas wordt vaarwel gezegd, het bombastische stadiongeluid is volwassen geworden. Met een indrukwekkend lijstje aan samenwerkingen – waaronder Lindsey Buckingham (ex-Fleetwood Mac) op gitaar bij “Caution”, Adam Granduciel (The War on Drugs) op synths op het volledige album en Foxygen achter de knoppen – zijn de Amerikanen uit hun doodlopend straatje gekropen en een nieuwe muzikale richting ingeslagen.
We zullen er geen doekjes om winden: op Imploding the Mirage vinden we geen gigantische, tijdloze hits in wording terug – buiten misschien “My Own Soul’s Warning“. Dat klinkt misschien bruusk, maar die zesde plaat van The Killers is er zeker eentje die ons zal bijblijven. Wie de afgelopen maanden niet onder een steen leefde, zal zich bij het horen van een van de singles het volgende waarschijnlijk wel hebben afgevraagd: ‘Is dat nu Bruce Springsteen? Of toch The War on Drugs?’ Wel, wie dacht dat het laatstgenoemde indierockers waren, heeft deels gelijk. Frontman Adam Granduciel mocht voor het hele album plaatsnemen achter de synthesizer en deed daar zijn ding. Luister bijvoorbeeld maar eens naar “Running Towards a Place”; werkelijk alles – titel inbegrepen – schreeuwt The War on Drugs, terwijl de enige die effectief zijn mond opendoet Brandon Flowers heet.
Granduciel is niet eens de enige grote naam die de aftiteling haalde. Na de vrolijke, catchy refreinen van “Caution” mag Lindsey Buckingham – sinds twee jaar aan de deur gezet bij Fleetwood Mac – zijn gitaar nog eens over zijn schouder hangen voor een lekkere outro. Op “Lightning Fields” is het dan weer de Canadese k.d. lang die haar charmes in de strijd gooit. Ze vult Flowers overigens goed aan op het opbouwende nummer. Wat akoestisch begint met een piano en gitaar, mondt uit in euforische synths en andere bombast. De oude en de nieuwe versie van de Amerikanen gaan hand in hand samen.
Klinkt The Killers dan nooit meer zo groots als vroeger? Wel, één keer laten de mannen de remmen wat losser. “My God” knalt langs alle kanten je gehoorkanalen binnen. Flowers probeert misschien net wat te veel uit zijn stem te persen, maar gelukkig is er dan Weyes Blood die met haar lichte engelenstem voor evenwicht probeert te zorgen. Een leuk nummer voor de een, de terugkeer van de kitsch voor de ander. Op nummers als “Imploding the Mirage” en “Blowback” pakt zo’n oldschool geluid nochtans wel goed uit, al komt dat hier vooral dankzij de verfrissende wendingen zoals uptempo piano’s of melancholischere gitaren.
Het zijn misschien niet meteen de elementen die je verwacht bij het drietal, maar toch zorgen ze telkens voor een glimlach op ons gezicht. Het gaat dan ook duidelijk goed met de Amerikanen en dat wordt gevierd op “Dying Breed“. Na een lange, spannende opbouw komen we terecht in de euforische wereld van de bloemenman, boordevol echo, catchy synths en meezingmomenten.
Na bijna twintig jaar zegt The Killers met Imploding the Mirage Las Vegas vaarwel. Niet alleen op muzikaal vlak, want Brandon Flowers is effectief verhuisd naar het beboste Utah. De gemaakte glimlach heeft met album nummer zes plaatsgemaakt voor oprechte vrolijkheid. Vrolijkheid die voortvloeide uit het lijden vanop het vorige album van de band. Soms is er gewoonweg verdriet nodig om terug gelukkig te kunnen worden en dan is dat duidelijk hoorbaar. Na regen komt zonneschijn. Na verdriet komt geluk. Na Wonderful Wonderful komt Imploding the Mirage. Een album dat misschien niet zo hard blijft nazinderen, maar wel eentje dat er helemaal staat.
The Killers heeft al een aantal data van hun festivaltour gerecupereerd, maar er staat vooralsnog geen Belgische show op de planning.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
