Geschiedenisfanaten kennen Tongeren ongetwijfeld als ‘de oudste stad van België’ of voor haar Romeinse verleden, maar ook op muzikaal vlak heeft de Limburgse plaats heel wat te bieden. Zo organiseerde cultureel centrum De Velinx samen met MoMeNT Tongeren ook dit jaar het Stadsmuzikantenfestival. Het concept is simpel: iedereen op de affiche wordt voor een dag omgetoverd tot straatmuzikant. Doorheen het feeërieke Begijnhof in de binnenstad mochten mooie namen als The Radar Station, Noémie Wolfs en Compro Oro hun ding doen – in een akoestische setting, welteverstaan. Het zorgde voor zes unieke shows op zes even unieke locaties, en hoewel elke band op korte tijd ook effectief zes keer dezelfde set moest spelen, was er van vermoeidheid nooit sprake.
The Radar Station @ Huis van de Advocaat
Onze namiddag begon met de mannen van The Radar Station; normaal een viertal, maar voor de gelegenheid speelde de band in duovorm. Afgelopen vrijdag verscheen na lang wachten eindelijk hun debuutplaat Life Inside a Tornado en daar konden we vandaag een aantal nummers uit ontdekken. Nadat de jongens StuBru’s De Nieuwe Lichting wonnen, hebben ze dan ook al een paar grote stappen vooruit gezet.
Een constante in dat hele verhaal blijft toch wel “Voices“. Het nummer gaat al bijna drie jaar en twee bandnamen mee; bij de uitgave ervan heette de band nog Sun Gods. Vandaag zorgde het mee voor de perfecte, betoverende sfeer. Doordat enkel Brent en Sander van de partij waren, kwam hun muziek nog warmer binnen. Toen vanonder de wondermooie gigantische eik dan ook nog het bijna toepasselijke “The Giant” weerklonk, kon onze dag al bijna niet meer stuk. Coronavirus of niet, The Radar Station staat aan de vooravond van een mooie carrière en niets of niemand kan dat tegenhouden. Dat hun nummers goed in elkaar zitten, bewezen ze vandaag, want ook zonder voltallige band konden ze bekoren.
Noémie Wolfs @ Agnetenklooster
Even verderop mochten Noémie Wolfs en haar vriend Simon Casier enkele nummertjes uit hun ijzersterke tweede album Lonely Boy’s Paradise voorstellen. Ook Noémie moest het dus zonder haar band doen, maar dat betekent daarom niet dat haar muziek er kwalitatief op achteruit gaat. Integendeel, want waar haar nummers normaal gezien de temperatuur doen stijgen, kreeg ze in duovorm iedereen muisstil. Op “It Means Nothing to Me” was dat nog met Simon op piano, terwijl het Balthazarlid op “Love Song” de gitaar over zijn schouder hing. Noémie wist te betoveren met haar stem en droeg op “Wake Me Up” zelfs muzikaal haar steentje bij door te spelen op de melodica. Het hoogtepunt van het kwartiertje bleef “Lonely Boy’s Paradise”, waarop de euforie van de studioversie werd ingeruild voor een intieme piano. Je kon een speld horen vallen in het Agnetenklooster, en dat getuigt van grote kwaliteit.
Aster @ Sibbo
Op de speelplaats van de plaatselijke middelbare school ging de gemiddelde leeftijd naar beneden. Dat kwam niet door de schoolse omgeving, maar door de Hasseltse Aster. Voor de jonge Limburger was het geen al te grote uitdaging om in de huid van een straatmuzikant te kruipen, want tot voor kort speelde hij zelf op regelmatige basis in de winkelstraten van Hasselt. Na zijn overwinning in het muziekconcours Sound Track gaat het alsmaar meer de goede richting uit. Gewapend met zijn gitaar en een emotioneel geladen stem wist hij iedereen rond zijn vinger te winden. Aster is een man van weinig woorden, maar op muzikaal vlak werden we verwend. Op “Wreckages” toonde hij al aan dat hij heel veel met zijn stem kan, maar het was vooral “Blood Red Rain” dat het meeste indruk op ons naliet. Met Aster hebben we er een nieuwe singersongwriter met een bijzonder grote klasse bij. Onthoud de naam!
Aafke Romeijn @ Onder de Linde
Tussen al dat Belgisch talent zat er met Aafke Romeijn ook een Nederlandse verstopt op de affiche. Verstopt is misschien het foute woord, want Aafke heeft al heel wat bereikt in haar leven. Zo scoorde ze al een hit met Spinvis en kan je haar kennen van haar cover van “Een Heel Klein Beetje Oorlog“. Die liedjes kregen we niet te horen, want ze had een scenario uitgedacht. Zo begon ze te vertellen over haar tijd als docent aan de kunstschool van Utrecht, waarover ze dan het nummer “Bint” zong. Helemaal alleen achter haar piano, in de schaduw van de grote lindeboom, wisselde ze af tussen anekdotes en muziek. Na “Kalasjnikov”, over een collega die ze niet zo leuk vond, en “Haider”, vernoemd naar de intussen overleden Oostenrijkse politicus, eindigde ze haar kwartiertje met een emotionele noot. Over het algemeen zat haar setje wel goed in elkaar, maar hier hadden we voor het eerst het gevoel dat er wat enthousiasme ontbrak. De reden daarvoor was misschien ook wel dat Aafke al aan haar vierde show bezig was.
Compro Oro @ Ursulakapel
Hoog tijd voor een nieuwe energie-injectie dus, en wie kan dat beter dan de vrolijke bende van Compro Oro. Het vijftal heeft zich afgelopen jaar opgewerkt tot een van de strafste jazzbands van België, al is het woord ‘jazz’ misschien niet helemaal op zijn plek. Zo zochten Wim Segers en de zijnen alle windrichtingen op, te beginnen met “Dub”. Zo dromerig het nummer begon, zo bombastisch eindigde het. Nu denk je misschien ‘instrumentale jazz, blijft dat wel boeien?’ Het antwoord daarop is volmondig ‘ja’, want het was een plezier om de mannen aan het werk te zien. Op het eerste zicht ging het er misschien wel redelijk nonchalant aan toe, maar Compro Oro weet verdomd goed waar het mee bezig is. De combinatie tussen de gitaar en marimba sloeg bijzonder goed aan en ook hun cover van Smokey Johnsons “It Ain’t My Fault” kwam lekker binnen. Een coole bende!
Jaouad @ Poverello
Met Jaouad stond er ten slotte nog een halve bv op het programma. Zo kan je de jongeman misschien al kennen van zijn deelname aan het VTM-programma The Voice van Vlaanderen, zijn theaterstuk De Meisje, of van een andere culturele bezigheid. Tussen de appelbomen stond alles in het teken van Jaouad zelf. Hoewel hij zijn gitarist had meegebracht, was het toch vooral de stem van de man die in de schijnwerpers werd geplaatst. Helemaal terecht overigens, want hij beschikt over een gouden strottenhoofd. Jaouad betrok ook als enige het publiek bij het muzikale gebeuren. Terwijl wij fungeerden als achtergrondkoor, gaf de man het beste van zichzelf. Eentje om in de gaten te houden, die Jaouad, want zijn nieuwste single “Be Mine” zit nog steeds in ons hoofd.
