Knuckle Puck is een Amerikaans vijftal dat het label ‘Yet another pop punk band’ dankzij melodische poppunkliedjes met een stevige portie dramatiek en zelfmedelijden. Eerste langspeler Copacetic (2015) kenmerkte zich door een karrenvracht aan tempowissels en vingerwijzende songteksten die zo overtuigingskracht meekregen. Op opvolger Shapeshifter (2017) werd een veel consistenter tempo aangehouden en de dramatiek verder opgeschroefd. Knuckle Puck heeft zich doorheen de jaren dus best kunnen afscheiden met een eigen sound, en dat is niet alle bands in het genre gegund.
De heren vallen onze gehoorkanalen binnen met de titelsong van de plaat. “20/20” is een schijnbaar vrolijk poppunknummer dat, na even spitten in de songteksten, een verstikkend gevoel van verveling en de vergezellende negatieve gedachtestroom benoemt. Niet meteen een binnenkomer die ons zin geeft om van onze stoel te springen en mee te brullen, maar dat deed Knuckle Puck op hun vorige langspelers ook niet. Desondanks horen we meteen het soort melodieën en een vlot verloop dat Knuckle Puck tot kundige band heeft geschapen, en dat valt best te pruimen.
Met “Tune You Out” krijgen we de lead single en een van de beste nummers van de plaat te horen. “Tune You Out” omvat alles waardoor we van Knuckle Puck zijn gaan houden: een spel van knallen en stiltes laten, opbouwende strofes en catchy refreinen die daarop volgen. Ook “Sidechain” gaat om diezelfde reden als een van de betere nummers van 20/20 te boek. Een bom als “Gone”, “Pretense” of “No Good” moeten we helaas missen, maar van zowel “Tune You Out” als “Sidechain” kan gezegd worden dat Knuckle Puck de sterktes van hun betere nummers heeft herkend en die heeft verwerkt in vlotjes in te lepelen poppunksongs.
Zoals het een hedendaags poppunkalbum betaamt, kan die lijn jammer genoeg niet worden doorgetrokken. Zo is “Earthquake” een nummer dat de identiteit van de band op geen moment weerspiegelt, en heel gemakzuchtig gaat klinken. ‘You got me shook, trippin’ over my shoes / An earthquake ain’t nothin’ compared to you’ is met de beste wil van de wereld en binnen het genre een streep tekst die gewoon te infantiel klinkt om de keel van een late twintiger te moeten verlaten. Ook “What Took You So Long” is te snel bezonken om een volgende luisterbeurt op te eisen. Het tot vervelens toe herhalen van de titel en de schreeuwerige klaagrede maken van die laatst vernoemde veruit het slechtste nummer op de plaat.
Dat de intensiteit van een poppunknummer niet altijd hoeft te liggen in het tempo ervan, bewijst “Green Eyes (Polarized)” met verve. “Green Eyes (Polarized)” is een powerballade die zeer bekoorlijk werd gemusiceerd en perfect werd ingedeeld. De hooggestemde gitaren, bij momenten assertieve drumlijnen, Joe Taylors vocale uitbarstingen en de gitaar die tijdens het slot alle aandacht nog eens naar zich toe trekt zijn wonderwel samengevoegd tot een evenwichtige en krachtige song. Ook tekstueel geeft Knuckle Puck niet bij de eerste luisterbeurt al z’n geheimen prijs, maar levert het een metaforisch spel af dat een voorspelbaar thema toch wat mysterie kan meegeven.
20/20 is zeker geen perfect poppunkalbum, maar omvat toch enkele hele sterke songs. We missen echter wat de muzikale en tekstuele intensiteit die we in respectievelijk Copacetic (2015) en Shapeshifter (2017) wél terugvonden. Toch heeft Knuckle Puck met “Tune You Out”, “Breathe” (waarop Derek Sanders van Mayday Parade ook te horen is) en “Green Eyes (Polarized)” drie leuke nummers uit, waarmee een setlist in de toekomst zeker kan worden opgedirkt. ‘When did punk rock become so safe?’, horen we Fat Mike zich al een hele tijd afvragen. Jammer genoeg lijkt Knuckle Puck met 20/20 ook een bijdrage aan die onzekerheid te hebben geleverd.
Facebook / Instagram / Twitter
Volg ons op Spotify voor meer nieuwe muziek.
