Bring Me the Horizon is al jaren een band met veel voor- en tegenstanders, en daar lijken de Britten de lol wel van in te zien. Het Sheffieldse vijftal schreef met Suicide Season (2008) ooit een toonaangevend deathcorealbum en maakte vorig jaar met amo de grootste muzikale bocht in zijn geschiedenis. In de komende maanden mogen we vier kortere releases van de heren verwachten, waarbij POST HUMAN: SURVIVAL HORROR de eerste in het rijtje is. Frontman Oli Sykes gaf al aan in een interview dat dit de brutaalste van de vier zou worden, en dat een terugblik naar het eerste werk niet uitgesloten was. De opperste staat van paraatheid werd afgekondigd en oren werden gespitst.
Meteen wordt die belofte ingelost, want SURVIVAL HORROR is van begin af een terugblik naar de Sempiternal-periode, zij het met een iets elektronischere toets. “Dear Diary,” kenmerkt zich door een gretig tempo dat uitnodigt tot circlepitten, Oli Sykes die zijn beste stemgeluid heeft teruggevonden en zowaar een gierende metalriff. Er valt moeilijk een betere opener voor de POST HUMAN-reeks te bedenken. Het gros van de nummers die we de komende maanden zullen horen zijn immers geschreven en opgenomen in volle coronacrisis. De verveling, het (sociale) isolement en de frustratie rond dit en de hele situatie spatten uit deze eerste noten. God (almachtige shithead), wat zijn we blij Bring Me the Horizon nog eens op deze manier te mogen horen.
“Parasite Eve” en “Teardrops” zijn twee van de eerder uitgebrachte singles die deel uitmaken van de bundel POST HUMAN: SURVIVAL HORROR. Beide nummers konden bij ons op het nodige enthousiasme rekenen, doordat ze alletwee het midden hielden tussen wat het grote publiek én de fans van eerdere uren wilden horen, en daarnaast ook nog eens meesterlijk geproducet werden. “Parasite Eve” is een epische metalsong die keurig door de moderne Bring Me the Horizon-mal werd geduwd, “Teardrops” eerder een popnummer waar her en der scherpe randjes aan werden geveild. Linkin Park haalde rond de millenniumwissel distorted gitaren naar de hitlijsten, en daar zien we Sykes en de zijnen met dit soort nummers ook in slagen.
Dat de aanloop naar het refrein van “Obey”, waarop ook Yungblud te horen is, wat doet denken aan die van “Papercut”, maakt het ons nog moeilijker om ons aan die tunnelvisie te onttrekken. De huidige tijdsgeest in acht genomen, lijkt ons het geluid van “Obey” net wat te weinig rechtlijnig om lang tussen de oren van een mainstreampubliek te blijven kleven. Op dat vlak dichten we “Ludens” een veelbelovendere toekomst toe, met zijn makkelijker te volgen verloop en iets vriendelijker geluid. Toch is het fijn dat Bring Me the Horizon het op elk nummer aandurft stevig uit te halen, en zijn eigenzinnigheid over heel deze collectie in de verf durft te zetten. “Obey” en “Ludens” zijn daarom elk op hun eigen manier puike songs, die daarnaast ook nog eens perfect weten op te gaan in de totaalbeleving van deze plaat.
Het geniaalste nummer dat op deze release terug te vinden is, werd ons echter nog niet eerder voorgesteld. “Kingslayer” is een samenwerking met Mk-Metal van de Japanse band Babymetal. Gefrons is bij deze aankondiging zeker op zijn plaats, maar het nummer beluisteren doet die al snel vervagen. We krijgen een sneltrein aan chaotisch arcade- en electropunkgeluid, dat een achtervolgingsscène uit een Japanse actiefilm op ons netvlies lijkt te projecteren. Die chaos wordt nog verder uitgebreid met schattige vocals en het brutaalste stemgeluid dat we Oli Sykes in de afgelopen tien jaar hebben horen uitkramen. De discrepanties in dit nummer zijn ontelbaar, en juist daarom is “Kingslayer” een belachelijk geniale song met hoog WTF-gehalte, die na elke luisterbeurt nog een beetje genialer wordt.
En nog hebben we de features die deze negen nummers tellen nog niet allemaal benoemd. “1×1” is een poppy samenwerking met Nova Twins, het muzikale duo dat in het dagelijkse leven rock, rap en elektronische muziek tot één geheel smeedt. “1×1” is een radiovriendelijk nummer dat erg naar het geluid van amo neigt, maar waar toch invloeden van theatrale metal ingesijpeld zijn. Het duet tussen Oli Sykes en Evanescence’ Amy Lee klinkt eveneens, hoe kan het ook anders, bijzonder theatraal. Voor de leesbaarheid van dit artikel benoemen we de titel van dit nummer niet, maar het eindresultaat klinkt als een zeer dramatische en feeërieke uitsmijter voor een plaat waar we van begin tot eind van hebben gesmuld.
POST HUMAN: SURVIVAL HORROR geldt als een korte samenvatting van alles wat Bring Me the Horizon van There Is a Hell Believe Me I’ve Seen It… tot en met amo heeft uitgebracht. Het is een bundeling van alle sterktes met de eigenheid waarmee de band zichzelf op de kaart heeft gezet, en een bewijs van zijn eigenzinnige gelijk. Het vijftal zal wellicht nooit de meest voor de hand liggende keuzes maken, wanneer ze beslissen hoe hun volgende plaat moet klinken. De hele discografie in acht genomen, kunnen we dan ook enkel besluiten dat de Britten qua geluid kunnen variëren als geen ander, en dat is een wapen dat weinig bands in hun arsenaal hebben. Laat die volgende delen maar snel komen, want dit was een verdomd geniale, allesomvattende trip!
Volg ons op Spotify voor meer nieuwe muziek.
