‘Don’t judge a book by its cover’ en hetzelfde geldt voor albums. Toch kunnen we er niet onderuit dat vooral albumhoezen onze aandacht trekken, vaak nog sneller dan de artiestennaam die erop staat. Wij zijn natuurlijk geen kunstcritici, maar hieronder sommen we graag enkele hoezen op die ons dit jaar wisten te overtuigen.
Common – A Beautiful Revolution
Zwoele hiphopmelodieën kunnen je makkelijk laten wegdromen op roze wolkjes, maar zodra je naar Commons teksten luistert, wordt dat charmeoffensief vooral een manier om maatschappelijke kwesties aan te kaarten. 2020 was dan ook een woelig jaar, waarin de Black Lives Matter-beweging hun terechte plaats opeiste en duidelijk werd dat er nog heel wat werk aan de winkel is. Common pleit voor A Beautiful Revolution en dat merken we zowel in zijn teksten als in de felgekleurde albumhoes. De kracht van muziek schittert in zijn hoopvolle uitstraling.
Crack Cloud – Pain Olympics
Met Pain Olympics bood Crack Cloud dit jaar een doekje voor het bloeden. Elk lid van de groep is actief in de geestelijke gezondheidszorg of kampte al met verslavingsproblemen, waardoor hun rauwe boodschap des te krachtiger overkwam. De albumhoes kon dan ook niet beter vormgegeven zijn. In wat lijkt op een apocalyptische setting, zien we de kleurrijke bende van Crack Cloud standhouden. De al te menselijke superhelden staan klaar om ons te redden van het mentale onheil, net zoals Pain Olympics dat kan.
Under The Reefs Orchestra – Under The Reefs Orchestra
Het Belgische trio van Under The Reefs Orchestra begeeft zich op de grenzen van jazz, psychedelica en alternatieve rock. Met hun debuutalbum bewezen ze de beeldende zondagnamiddagklank van hun muziek en die zie je ook met verve terugkeren in de albumhoes. De cover geeft een speelsheid weer en als kijker/luisteraar krijg je een gevoel van nostalgie naar de afgebeelde gebeurtenis, ook al maakte je er zelf nooit deel van uit. Je voelt je meteen betrokken in het warme spel van compositie op de hoes en in de muziek.
Q – The Shave Experiment
Wie Q zomaar intikt bij Google zal het moeilijk hebben om bij de 21-jarige artiest uit Zuid-Florida terecht te komen, maar wie hem kent weet wat voor een unieke en veelzijdige artiest hij is. Dit jaar bracht de Amerikaan met Jamaicaanse roots voor de verandering eens geen album uit, maar met The Shave Experiment kregen we desondanks toch nog een klein projectje voorgeschoteld. Op deze vijf nummers tellende ep durfde Q iets meer experimenteren en hij liet zich daarvoor inspireren door soulgroepen uit de jaren zeventig zoals Earth, Wind & Fire en The Temptations. Het artwork sluit perfect aan bij de sfeer en de esthetiek van de ep en komt ondanks zijn eenvoud heel krachtig over.
Algiers – There Is No Year
Ook voordat de coronacrisis toesloeg, was de wereld om zeep. Het is een vaststelling die op de voorgrond staat op het album There Is No Year van Algiers, maar ook op de hoes van de plaat. Grafisch ontwerper Farbod Kokabi weet het gevoel heel goed vast te leggen door het gebruik van een foto van een man die ter pletter dreigt te storten en een gedicht van frontman Franklin James Fisher. Maar wat nog meer die indruk vertolkt, is de hectische en gewaagde typografie die de cover verrijkt. De gigantische letters lijken volledig omvergeblazen. Dikwijls is de manier waarop je woorden voorstelt even belangrijk als de inhoud ervan.
Man Man – Dream Hunting in the Valley of the In-Between
De experimentele rock van Man Man klink op Dream Hunting in the Valley of the In-Between theatraal en post-apocalyptisch geflipt, en laat dat daarom precies aansluiten op de albumcover. Die is volgens frontman Honus Honus (ofte Ryan Kattner) een visuele representatie geworden van wat we nu meemaken. Stelt de vlakte de droogheid van onze handen voor die we vaker wassen dan onze huid lief is? Is het zwarte beest het alombesproken virus van het jaar dat er al bijna prehistorisch uitziet? Als wij het kleine meisje zijn, kunnen we ons laten inspireren: borst vooruit en blijven staan.
Mary Lattimore – Silver Ladders
Albumcovers zijn pas echt geslaagd wanneer ze een kijkje geven in de muziek op de plaat. De hoes van het album Silver Ladders van Mary Lattimore slaagt daar wonderwel in. Net zoals bij haar voorgaande soloalbum Hundreds of Days verzorgde Eric Hurtgen de illustratie op de hoes. Hij wist zowel de kalmte en sereniteit in Lattimores muziek als het dromerige aspect ervan te visualiseren.
Eartheater – Phoenix
Performanceartiest Eartheater is duidelijk geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Wie al rillingen kreeg van de titel van haar laatste album Phoenix: Flames Are Dew Upon My Skin, kwam pas echt voor een verrassing te staan bij het zien van de bijhorende abumhoes. Eartheater maait ons weg met haar furieuze uitstraling. Overigens net zoals ze dat in 2019 deed, want toen schopte ze het ook tot onze favoriete albumhoeslijst met haar wazige emotionaliteit van de mixtape Trinity.
Chibi Ichigo – BLOEI
Chibi Ichigo vierde dit jaar haar grote doorbraak bij De Slimste Mens Ter Wereld, maar kon ons al met haar ep Bloei overtuigen. Voortaan doet de artieste het ook in het Nederlands, waardoor ze nog meer met metaforen kan spelen en de luisteraar inpakt met haar bloedeerlijke teksten. Voor haar covers klopte ze aan bij schilder Denzel Kramer, die haar met olie op een canvas zette en zo een weergaloos mooi portret maakte dat nu als cover dient. Een waar kunstwerk!
Spillage Village – Spilligion
Het debuutalbum van Amerikaans hiphopcollectief Spillage Village barst van de religieuze verwijzingen, en de albumhoes van Spilligion geeft dat perfect weer. Op het kunstwerk van Fred Lozano worden alle artiesten van de groep afgebeeld, bedekt met een berenmasker als verwijzing naar hun eerdere mixtapes. Heeft dit album een bevoorrechte positie gezien de beren, vraag je je af? Misschien.
Dijf Sanders – Puja
Sanders’ laatste langspeler staat helemaal in het teken van Nepal en de inspiratie aan geluiden die hij daar op zijn trip heeft opgedaan. De hoes ligt hier in het verlengde van en heeft sterke Nepalese invloeden. Het artwork is een samenwerking van de Nepalees Tsherin Sherpa en Antwerpenaar Tijsje Revalk. Samen gieten ze traditionele hindoestaanse beelden in een kleurrijke en gebroken collage. Net als Sanders’ muziek gebruiken de twee artiesten verschillende Oosterse puzzelstukjes die ze samenleggen tot een moderne mix van Oost en West, eeuwenoude traditie vermengd met eigentijdse invloeden.
Pearl Jam – Gigaton
Voor een wereldband als Pearl Jam moet het niet moeilijk zijn om het grootste en het beste te strikken, en dus kozen ze voor een foto van Paul Nicklen. De Canadees is een van de bekendste natuurfotografen ter wereld en hij nam ook deze prachtige, wonderbaarlijke foto van een ijsberg. Op de foto zie je niet alleen het resultaat van de opwarming van de aarde, je ziet ook de prachtige natuur in al zijn glorie met zelfs een vogel die de vrijheid van onze planeet weerspiegelt. De foto kreeg de titel ‘Ice Waterfall’ en werd genomen in Svalbard, Noorwegen rond 2014. Volgens Pearl Jam zelf zagen ze eerst de foto, kregen ze dan het idee voor de titel Gigaton en werden dan de nummers geschreven. Alles valt hier op zijn plaats en deze wonderbaarlijke cover kunnen we uren bekijken.
Boston Manor – Glue
Wie de albumhoezen van Boston Manor een beetje volgt, weet dat ze uitblinken in minimalisme. De eerste was blauw met een persoon, de tweede zwart met een auto-ongeluk en een persoon op de grond en de derde bevat een verlaten gebouw met een wit mannetje. Hij laat zijn sporen na, zoals je kan zien op de grond voor het gebouw, en dat doet de muziek ook. Muziek en beeld passen hier perfect samen, want waar de muziek van Manor bij momenten heel robuust en vuil kan zijn, is er altijd dat propere wit dat het aanstekelijk maakt. Het artwork werd gemaakt door Benjamin Lieber en Boston Manor bracht door corona een visuele expositie die bij het album past. Dat zie je allemaal hier.
Oliver Tree – Ugly is Beautiful
Over smaken en kleuren valt niet te twisten; het is een uitspraak die misschien niet bepaald past op een recensiesite, en ook de muziekmakende meme Oliver Tree is het er niet mee eens. Ugly is Beautiful was de titel van zijn laatste plaat en de albumhoes ligt in diezelfde lijn. Laten we duidelijk zijn: als deze lijst een weergave moest zijn van de mooiste albumhoezen van het jaar, hadden we die van Ugly is Beautiful hier in geen geval teruggevonden. Het is echter wel een enorme blikvanger doordat contrasten vreselijk leutig worden uitgespeeld. Wie kan nu geen fan zijn van een opvallende gast die alles om zich heen laat smelten door zijn zelfzekere blik en roze collectie ballonnen?
Moses Sumney – græ
De prins van het overlopen van gevoel is natuurlijk niemand minder dan Moses Sumney. Het sentiment druipt er steeds af en zijn hoge stemgeluid maakt de nummers extra breekbaar. Zodoende was ook zijn nieuwste græ een hart onder de riem in dit jaar. De overgave was wederom compleet en met slechts één blik op de albumhoes kan je merken dat de hartstocht ook visueel aanwezig is. Zonder aarzeling geeft Moses Sumney zich bloot om als onze rots in de branding te fungeren.
Tim Heidecker – Fear of Death
Tim Heidecker is een wandelende tegenstelling. Samen met Eric Wareheim maakte hij naam en faam met absurde comedyshows op Adult Swim, zeg maar de volwassen en lichtjes benevelde versie van Cartoon Network. Toch doet hij sinds 2016 een serieuze poging als muzikant. Op zijn derde ‘serieuze’ album Fear of Death blijkt humor toch nooit helemaal uit zijn lijf te sluipen. Samen met Foxygen, The Lemon Twigs en Weyes Blood maakte hij een conceptalbum over doodsangsten dat zo ongelofelijk optimistisch en zonnig klinkt dat je al in het hiernamaals lijkt te zijn. De albumcover van de hand van Robert Beatty (Tame Impala, U.S. Girls, Sheer Mag, Neon Indian, Oneohtrix Point Never…) is dan ook zo idyllisch dat het verdacht wordt.
Skott – Always Live For Always
Dit jaar verscheen het debuutalbum van de Zweedse popprinses Skott, waarop ze ons volledig onderdompelt in haar wondere wereld vol glitter en duisternis. De hoes van dat album vormt een soort collage van alle nummers. Wie het werk van de Zweedse kent, zal onder meer verwijzingen vinden naar het artwork van eerder verschenen singles, waaronder “Midas” (de tijger), “Bloodhound” (de hond met rode ogen) en Amelia (de gesluierde vrouw). De figuur in het midden draagt een sjaal met daarop het logo van Skott. De hoes lijkt vol mythologische verwijzingen te zitten en is dan ook een echt kunstwerkje. Zelfs als we geen fan zouden zijn van de muzikale kunstwerkjes van de Zweedse, zouden we dit zonder enige twijfel aan onze muur hangen.
Vintage Crop – Serve to Serve Again
Vintage Crop bracht dit jaar haar derde en beste album tot nog toe uit met Serve To Serve Again, en naast de aanstekelijke punk die de Australiërs daarop verpakten, zat de plaat zelf ook verpakt in een aantrekkelijk jasje. De hoes, ontworpen door Robin Roche, ademt wilde chain punk zoals je die associeert met figuren als Sid Vicious. Roche lijkt gekozen te hebben voor een collage-achtige insteek met absurde figuren die recht uit een slecht gedrukt punkmagazine uit de jaren zeventig geknipt zouden kunnen zijn. Het resultaat is een hoes die er misschien abstract en weinig kleurrijk uitziet, maar wel mooi hand in hand gaat met de oerpunk zoals die verscholen zit in de muziek van Vintage Crop.
Johanna Warren – Chaotic Good
Soms is een foto genoeg om mooi artwork te maken, en dus sprak Johanna Warren fotograaf Jeff Davenport aan om een mooie foto van haar te maken. Samen met Rob Carmichael die design en lay-out voorzag krijgen we een kleurenpalet te zien, waarbij haar rode kleren in contrast staan met een groene, duistere en houten vloer. Het creëert een magisch, kleurrijk gevoel en dat is net ook waar haar muziek in uitblinkt.
Christine and the Queens – La vita nuova
Na twee langspelers vond Christine and the Queens het nog eens tijd voor een nieuwe ep en met La vita nuova bracht ze er eentje van formaat uit. Net als de prachtige albumhoes stralen ook verschillende nummers een zekere melancholie uit, maar toch bevat de ep ook een lichtpuntje en straalt deze een zekere vorm van glitter and glamour uit. De stijlvolle hoes past dus zeker en vast bij dit geweldig minialbum.
De albumhoezen werden geselecteerd in overleg met alle beren. Ze werden omschreven door Jasper Verfaillie, Leni Sonck, Jan Kurvers, Niels Bruwier, Ann Mulleman, Julie Heyvaert, Simon Meyer-Horn, Tibo De Leenheer, Baldwin Verhoeven, Jonas Rombout, Maxim Meyer-Horn en Robbe Rooms.
