Dat de Ierse groep God Is An Astronaut zowel live als op plaat garant staat voor intense postrock, is intussen geen geheim meer. De band baant zich immers al ruim twintig jaar een weg doorheen het undergroundcircuit maar slaagt er telkens weer in om fris voor de dag te komen. Voor hun tiende langspeler Ghost Tapes #10 namen de heren bijvoorbeeld een track op met de celliste Jo Quail. Geen onbekende in het wereldje aangezien ze komend najaar (hopelijk) met Amenra en het Japanse Envy doorheen Europa gaat touren.
Dat terzijde is Ghost Tapes #10 naar eigen zeggen het meest woeste album wat de groep tot nu toe heeft uitgebracht. Conceptueel valt daar wel iets over aan te merken want waar het gros van de vorige albumhoezen zich in de natuur afspeelden, zien we nu drie neerstortende vliegtuigen. Op muzikaal vlak staat ‘woest’ niet synoniem voor onluisterbaar, want zoals we van God Is An Astronaut gewend zijn blijft er ook in Ghost Tapes #10 voldoende ruimte over voor schoonheid en melancholie.
Openingstrack “Adrift” trekt vanaf de eerste drumroffel alle postrockregisters open, maar doet dat met een schwung waarin agressie en intimiteit elkaars gelijken zijn. Eindigen doet het nummer met een outro waarin transistorstemmetjes doen uitschijnen dat één van de vliegtuigen is gecrasht. Gelukkig is niets minder waar want in “Burial” nemen de Ieren opnieuw een duikvlucht richting dromenland. De ruige gitaarpartijen halen je daar in een vingerknip weer uit maar doen je vanwege de ondersteunende pianomelodieën nu ook weer niet verschieten. Alles blijft netjes in balans.
Zo ook in de tweede helft van het album. Niettemin experimenteert de band er duchtig op los in “Fade”. De ronkende baslijnen en uptempo drumpatronen neigen bijvoorbeeld enorm hard naar groepen als Russian Circles of Brutus. De metaluitstap is echter van korte duur want in “Barren Trees” neemt de piano terug de bovenhand en hoor je er zowaar “What I’ve Done” in. Ja, dat is één van de vele hits van Linkin Park, al gaat GIAA daarmee niet plots de commerciële toer op. De harde gitaren blijven immers van de partij. De vrouwelijke achtergrondzangen in de track vergezellen je op de valreep toch nog naar een climax. Afsluiter “Luminous Waves” met celliste Jo Quail laat tot slot niets aan de verbeelding over. De akoestische gitaarriedels en dito cellostukjes brengen je terug met de voeten op de grond en zijn daarbij de ideale soundtrack voor een lange strandwandeling.
Ten slotte valt de vooraf aangekondigde woestenij in Ghost Tapes #10 niet teleur. De gebroeders Kinsella laten zich van hun rauwe kant zien maar blijven zoals vanouds trouw aan de schoonheid des levens. Voor wie de band dus nu pas ontdekt, is Ghost Tapes #10 een goed vertrekpunt om de Ierse band naar waarde te leren schatten. Fans en liefhebbers van het genre zullen daarentegen niets nieuws ontdekken, maar hen raden we aan om het album te beschouwen als een samenvatting van de twintigjarige carrière van de postrockers.
Als je je wilt laten meeslepen door het live-universum van God Is An Astronaut kan je terecht bij de Vooruit. Naar aanleiding van de vijftiende verjaardag van All Is Violent brengt GIAA daar, in samenwerking met dunk!festival, op 14 april de klassieker integraal ten gehore.
Facebook / Instagram / Website
