Er zijn maar een paar absolute zekerheden in het leven. Eentje daarvan is dat de Australische psychhalfgoden van King Gizzard & the Lizard Wizard elke keer dat ze hun instrumenten oppakken per ongeluk een volledig album opnemen. Het is dan ook nog maar van november geleden dat K.G. ons overdonderde met een opgedreven versie van Flying Microtonal Banana. Ditmaal liet de band écht alle remmen los in het microtonale toonstelsel, en daar kwamen een paar verrassende songs uit voort: “Intrasport” waagde zich zelfs aan catchy, Turks klinkende psychedelische house. Die overvloed aan adjectieven heeft de groep te danken aan het feit dat er voor de muziek die ze toen uit haar mouw schudde nog geen universele genrenaam bedacht is.
Dat trucje wordt herhaald op L.W., het tweede deel van de K.G.L.W.-duologie, te beginnen met “If Not Now, Then When?”. De massa fuzz die meteen je oorkanalen vergruist, is een volbloed nakomeling van “The Hungry Wolf of Fate” – je weet wel, dat bloeddorstig monster van een nummer dat een verschroeiend punt zette achter K.G. Waar de dissonante, sissende gitaarwalm je in het begin nog om zeep dreunt, slagen de hoge vocalen en subtiele xylofoonnootjes er verderop in om je dood te knuffelen. De funky klavechordakkoorden die de tred bepalen, swingen zich een weg naar “O.N.E.”, waar de sultan in Stu Mackenzie naar boven komt, en een dreunende Anatolische riff zich elke gifslang in Australië meester maakt.
Het is te makkelijk om K.G., L.W. en Flying Microtonal Banana op een hoop te gooien en het te bestempelen als ‘psychedelische Aladdinmuziek’, maar dan zie je over het hoofd hoe songs als “Pleura” en “Supreme Ascendancy” zich wagen aan verregaande hybride kruisingen van oosterse invloeden, westerse drumbreaks en loeiharde riffs die de boel met brute kracht aan elkaar bricoleren. King Gizzard & the Lizard Wizard lanceert zich nummer na nummer verder haar eigen unieke muzikale rijk in. K.G. gaf misschien de voorzet, maar L.W. kopt de bal wel met verve binnen.
Dat is zeker het geval tijdens “Static Electricity”, een van de meest bezwerende nummers van het album. Het klinkt in het begin als de kwaadaardige tweelingbroer van “Honey”, en daar heeft het galmende, knellende geluid van Stu’s fluit zeker wat mee te maken. De ijle, grimmige sfeer die de synths scheppen, spreidt zich als een dikke onweerswolk uit over het nummer en haalt op het einde knetterend uit wanneer de hihat van drummer Michael “Cavs” Cavanagh zich schichtig door de mix klieft.
De dikke, psychedelische oosterse brei waar het nummer overigens in verdrinkt, zet zich voort op “East West Link”. Zoals de naam al doet vermoeden, heeft het wat weg van de verfilming van een spaghettiwestern in de Saharawoestijn. Sluit je ogen, en je ziet Clint Eastwood voorbij flitsen op zijn vliegend tapijt. Terwijl je scheel van de dorst door het funky landschap van harmonica, fuzz en qanun zwalpt, zie je in de verte een fata morgana verschijnen van een of andere rare Australische band die deze tijd vorig jaar nog tourde met trashmetalnummers. Het klinkt ongeloofwaardiger dan een bepalmde oase, maar niets is minder waar.
Ben je zoals wij, dan zit je waarschijnlijk nog steeds te wachten op de reden waarom dit album de volle vier sterren waard is. Een belangrijk aandeel daarin heeft het finale drieluik van K.G.L.W. “Ataraxia” is de ontbrekende link tussen het microtonale avontuur van de groep en haar meer riffgeïnspireerde verleden. Het fenomenale drumwerk van Cavs draagt het nummer op handen en brengt de boel in een kolkende stroomversnelling, waarover een pletwals van een riff zijn gang gaat. Stu klinkt profetischer dan ooit en waant zich in het beloofde land op een van de meest psychedelische passages die we recent van de Australiërs te horen kregen. Naar het einde toe flitsen de lasereffecten je om de oren en trippelen de bongo’s voorbij als angstige woestijnvossen. Het is adembenemend.
De neyfluit die met haar klemmende nasale klank “See Me” inluidt, botst fel met de gonzende bas van Lucas Skinner. Het heeft wat weg van een loodzware klok die doorheen de plingelende waanzin waar het nummer bol van staat iedereen tot de orde probeert te roepen. De bal is echter al aan het rollen, en veroorzaakt op “K.G.L.W.” een loodzware, gitzwarte lawine van gloeiend heet puimsteen. De gezellige oase waar je daarnet nog wat funky in het rond kronkelde, wordt hier herleid tot een ruig vulkaanlandschap. Het drinkwater verdampt, en je raakt bedolven onder een dikke laag smeulende fuzz. ‘K! G! L! W!’, scandeert Stu, alsof het einde der tijden is aangebroken.
L.W. is het onvermijdelijke vervolg op K.G., waarop King Gizzard & the Lizard Wizard ondanks de voorspelbare naam opnieuw weet te imponeren. Het album klinkt groovy, trippy en bruut tegelijkertijd, en we kunnen simpelweg niet wachten om dit compleet nieuwe microtonale avontuur live mee te maken.
Facebook / Twitter / Instagram
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
