Luca Missiaen, Brugse singer-songwriter en beter bekend als The Christian Club. Hij is goedlachs, bescheiden en vindt het uiterst belangrijk dat zijn gevoelens worden geuit in de nummers die hij schrijft. Eind februari bracht hij zijn eerste ep uit: Ami Hostel. Inspiratie voor die titel komt van een boek dat hem intrigeerde. Hoewel zijn nummers heel dromerig aanvoelen, is hij heel down to earth.
Vanwaar komt ‘The Christian Club’, je artiestennaam?
In 2019, het eerste jaar dat ik studeerde in Gent, toen nog architectuur, begon ik muziek te maken op GarageBand. Dat is het computerprogramma dat Apple ontwikkelde om muziek te componeren. Daaruit ontstond “Melancholic Memoires“, mijn eerste single. Ik wou iets ondernemen, al was ik nog volop aan het ontdekken wie ‘ik’ was. Wat ik toen al wist, was dat tegenstellingen (in het leven) mij aantrokken. Toen kwam opeens de naam ‘The Christian Club’ in me op: ik ben namelijk totaal niet christelijk en al helemaal geen club, want het is een ‘eenmanszaak’. Mensen stellen er zich vaak vragen bij: ‘The Christian Club, maar je bent alleen, huh?’
Haal je je inspiratie ook uit die tegenstellingen in het leven?
Nee, hoewel ik tegenstellingen in muziek ook wel cool vind, zijn de momenten in het leven waarop ik me slecht voel mijn grootste inspiratiebron. Momenten waarop ik mij onverschillig voel tegenover de wereld. Dan denk ik ‘fuck it’ en begin ik te schrijven. Dat is wat me helpt.
Studeer je nog steeds in Gent?
Ja, nu studeer ik filosofie in plaats van architectuur. Architectuur was mijn ding niet: er werd naar mijn mening te arbitrair gequoteerd en over kunst zou men eigenlijk niet mogen oordelen, vind ik, want dat is een expressie. Filosofie daarentegen sprak mij wel aan, daarom besliste ik om dat te gaan studeren. Dat helpt tevens ook bij het schrijven van nieuwe nummers. In mijn nieuwe ep refereer ik in een van mijn nummers onder andere aan Nietzsche. Daarnaast is mijn woordenschat veel breder geworden, ook dat kan ik zeker gebruiken in mijn muziek.
Hoe is Ami Hostel, je nieuwe album, uiteindelijk tot stand gekomen?
Ik had begin dit jaar veel nummers geschreven, maar ik wou ze deze keer echt niet opnieuw gaan opnemen in mijn kleine kamertje thuis. Een vriend van mijn vader heeft een studio in zijn kelder, daar was ik welkom om alles op te nemen. Hij heeft me ook geholpen bij het mixen en ook bij het schrijven werd mij hulp aangeboden. Alles is eigenlijk gebeurd daar in die kelder.
De naam Ami Hostel, is die ook geïnspireerd uit de filosofie?
De naam komt uit een boek: Norwegian Woods van Haruki Murakami. Ik ben het boek momenteel eigenlijk nog aan het lezen. In het boek is Ami Hostel een sanatorium. Het is een heel idyllische plek waar veel dieren leven, middenin de natuur, moestuintjes rond het gebouw en vooral ver van de stad. Iedereen mag er op bezoek gaan, zo lang als je maar wil, maar wanneer je weggaat, kan je er nooit meer opnieuw terecht. In het sanatorium zit een vrouw wiens vriendin zelfmoord heeft gepleegd. Ze heeft het zeer moeilijk om dat te verwerken en belandt uiteindelijk in het sanatorium. Er wordt vooral geschreven over de confrontatie met het duidelijke contrast tussen platteland en de stad, want het sanatorium ligt ver van de bewoonde wereld, in de bergen. Eigenlijk sprak vooral die keuze tussen de stad en het platteland mij aan. Mijn nummers zijn ook een psychiatrische instelling: ik kan mezelf erin vinden en muziek maken helpt me ook om vooruitgang te boeken in het leven.
The Christian Club is niet je enige muzikale bezigheid, je hebt ook nog een band?
Inderdaad, Barno Koevoet, daar ben ik de gitarist, samen met mijn vrienden die ik heb leren kennen tijdens het skaten. Koevoet is echt chill, het is een totaal ander genre dan The Christian Club. Net dat is wat ik er zo leuk aan vind. Als je me ziet, zou je van mij niet denken dat ik in een punkband speel. Daar zie je ook weer die tegenstelling waarover ik het al had. Ik vind het tof om veel verschillende dingen te doen. Daarnaast maak ik soms ook wel muziek met mijn broer Lars.
Waar is het allemaal begonnen?
Bij de Mont-Saint-Michel. Toen ik negen jaar oud was, ging ik op reis met mijn ouders. In de mobilhome leerde mijn vader me gitaarspelen. Daar is het allemaal begonnen en het is sindsdien nooit gestopt. Ik heb nooit gitaarlessen gevolgd. Vroeger dacht ik ook altijd dat muziektheorie me niet zou helpen. Nu probeer ik mezelf wel te scholen. Hoewel ik nu muziektheorie aan het leren ben, denk ik niet dat ik de regels ga volgen in de toekomst. Je moet gewoon muziek maken en alles draait om gevoelens. Het maakt niet uit of de regels der muziek worden gevolgd. Als mensen iets graag horen, dan is dat gewoon zo. Zolang er gevoel en expressie in te vinden is, heeft de muziek zijn doel geraakt, voor mij toch. Als ik live speel probeer ik zo rustig mogelijk te worden, zo kan ik het best mijn emoties tonen aan de luisteraars.
Voel je je geremd door de pandemie?
Er zijn natuurlijk geen optredens nu. De laatste keer dat ik heb opgetreden was in september, toen heb ik wel veel goeie reacties gekregen.
Wat mogen we nog van jou verwachten in de toekomst?
Er liggen plannen op tafel om eventueel een album te maken, al dan niet onder een label, maar ik laat me daar niet door leiden: ik leef in het heden, nog niet in de toekomst. Hoe dan ook blijf ik muziek maken.
Ami Hostel verscheen op 28 februari.
