Wie de festivalaffiches van het Verenigd Koninkrijk van wat dichterbij bekeek, merkte ongetwijfeld dat er een naam is die altijd terugkeert: Baby Queen. Het muzikale project van Bella Latham ontstond tijdens de pandemie, maar ontplofte binnen de kortste keren. Op anderhalf jaar tijd bracht ze heel wat muziek uit, waaronder een ep en vorige vrijdag een mixtape. We mochten een half uurtje met haar praten over het leven, de muziek, de invloed van sociale media en haar favoriete serie Rick & Morty. Het gesprek maakte dan ook alleen maar duidelijk dat de Britse nog altijd met haar voeten op de grond staat en het zelf ook vaak moeilijk heeft met de meningen van anderen.
Hoe gaat het met je Bella?
Heel goed! De festivalzomer in het Vereningd Koninkrijk draait op volle toeren, dus ik voel me echt geweldig!
Zeker voor jou persoonlijk is dat leuk, want je staat op bijna elk festival. Hoe voelt het om terug op een podium te staan?
Het is fantastisch dat ik zoveel shows mag spelen, al is het voor mij wel een beetje raar. Ik had nog nooit opgetreden sinds ik muziek uitbracht, dus deze festivals zijn eigenlijk mijn eerste concerten als Baby Queen. De eerste show was dan ook gigantisch stressvol. Ik was zo in paniek dat ik een nieuwe vorm van angst en stress heb ervaren. (lacht) Gelukkig was het wel een geweldige ervaring. Ik voelde me bijna high toen ik van het podium kwam.
We hebben anderhalf jaar pandemie achter de rug, maar ook anderhalf jaar Baby Queen. Hoe heb jij die periode ervaren?
Het was heel raar. Toen ik mijn platendeal kreeg, was ik in shock. De wereld stond letterlijk op pauze, terwijl ik iets extreem positiefs binnenhaalde. Er gebeurden voor mij twee levensbepalende dingen op hetzelfde moment: de pandemie en mijn platencontract. Ik kon het gewoon niet vatten, dus liet ik me meevoeren met het leven. Ik begon te schrijven, bracht muziek uit en deed gewoon mijn uiterste best. Uiteindelijk had ik ook niets om mezelf mee te meten, want ik kende Baby Queen alleen tijdens een pandemie. Ik had nooit het gevoel dat ik iets miste.
Uiteindelijk, zeker de laatste paar maanden, ben ik op het punt gekomen waarop ik besefte hoe veel druk er op mij lag. Alles gebeurde via sociale media, want dat was het enige waar op werd gefocust. Het aantal volgers, de likes… Het was het enige waar ik mee bezig was. Die druk werd veel te groot. Ik ben heel blij dat ik nu live kan spelen en eindelijk de connectie kan voelen tussen mij en het publiek.
Hielp het om de druk die je ervaarde door sociale media om te zetten in muziek?
Sociale media was zeker een belangrijke bron van inspiratie, maar dan eerder uit het tijdperk van voor de pandemie. Ik probeerde te overleven in Londen door vrienden te maken die geobsedeerd waren met de online wereld. Foto’s maken, die bewerken zodat het lijkt alsof je het perfecte leven leidt… Ik haatte het. Toen ik uit die situatie kwam en de tijd had om na te denken over wat ik daar precies van vond, uitte zich dat in heel veel woede. Ik heb het gevoel dat ik sociale media helemaal aan flarden heb gescheurd met mijn muziek, maar ik ben daar nog lang niet klaar mee! (lacht)
De woede moet haast gigantisch zijn, want je hebt op een korte tijd al heel wat muziek uitgebracht. Vorig jaar een ep, nu een mixtape en je werkt nu al aan een nieuw album. Kan je wat meer vertellen over die mixtape? Heet het The Yearbook omdat je zo’n goeie student was?
Nee helemaal niet! (lacht) Het is eerder zo dat ik focus op alle kleine stukjes persoonlijkheid van mezelf. Ik heb dit project gemaakt in de periode waarin ik mezelf verder probeerde te ontwikkelen. Ik heb heel veel verschillende rolletjes gespeeld – ik ben een echte kameleon – om in verschillende groepen te passen en om uit te vinden wie ik precies ben. Voor mij was dat een hele intense periode met veel hevige emoties. Het voelt als een verhaal waarin ik zoek naar wie ik ben, maar ook als een uitnodiging voor anderen om zichzelf te vinden.
Heeft het je ook geholpen om te weten welke richting je uit wil als artiest?
Baby Queen in het algemeen heeft me gedwongen om uit te zoeken wie ik ben. Je moet jezelf op de eerste plaats durven zetten en dankzij Baby Queen durf ik dat. Binnen het project kan ik betekenisvol zijn en gehoord worden. Ik kan alle extreme versies van mezelf zijn, waardoor ik op persoonlijk vlak heb ontdekt wie ik ben. Ik heb er mee leren leven dat ik gewoon een heel ingewikkeld persoon ben.
Hoe belangrijk was de rol van je fans, ’the Baby Kingdom’, in dat proces?
‘The Baby Kingdom’ heeft mijn leven helemaal veranderd. Mijn beeld van de maatschappij was gigantisch laag. Ik was er van overtuigd dat iedereen een klootzak was. Toen ik muziek uitbracht, ontmoette ik online zoveel nieuwe mensen die waren zoals mij. Ze waren gepassioneerd, creatief en zo lief, maar ze leden ook veel pijn. Dezelfde soort pijn die ik ervaarde. Ze waren net zo verloren in de maatschappij als ik was. Ze zijn mijn familie, mijn beste vrienden. Als ik met hen spreek, lijkt het alsof ik met een stukje van mezelf praat. Het is heel leuk dat ik eindelijk mensen heb gevonden die op dezelfde golflengte zitten als mij. Ik voel me minder alleen, terwijl het eigenlijk de bedoeling is dat mijn muziek andere mensen minder eenzaam laat voelen.
Zie je het artiest zijn dan ook als een medicijn voor jou als een persoon?
Elke artiest maakt muziek om een leegte in zichzelf op te vullen, of omdat hij/zij zich incompleet voelt. Ik voelde me leeg, ongehoord en gewoon betekenisloos. Als je dan je muziek kan delen, of zelfs schrijven, en mensen kan vinden die er op dezelfde manier over denken als je zelf doet, dan is dat zo’n bevrijdend gevoel. Ik ben veel zelfverzekerder geworden door het maken van muziek. Ik haatte en verafschuwde mezelf toen ik begon met Baby Queen. Nu vind ik mezelf gewoon niet meer leuk, dus dat is al een vooruitgang. Baby Queen is mijn therapie. Het helpt met omgaan met trauma’s die ik meemaakte.
Dat merk je ook in je songwriting, want je gaat heel doordacht te werk. Blijft dat moeilijk?
Het belangrijkste aan het maken van muziek is voor mij ervoor zorgen dat de lyrics kloppen. Ik vind dat songwriting erkend moet worden als kunstvorm. Je moet alles kunnen vertellen, maar er ook een verhaal rond durven ontwerpen.
Ik heb nooit door dat ik dingen zeg die ook andere mensen begrijpen. Als ik dan besef dat al mijn gedachten niet exclusief voor mij zijn, weet ik dat ik niet bang moet zijn om ze te delen. Het belangrijkste is om de meest emotionele manier te vinden om die gedachten over te brengen. Het zijn de lyrics die van een gewoon Baby Queen-nummer een goed Baby Queen-nummer maken. Mijn favoriete liedjes zijn de meest complexe liedjes. Mensen begrijpen de moeilijkste teksten beter dan de normale. Dat is heel leuk, want ik kon ook de andere weg opgaan.
Je zei ooit dat je popmuziek maakt voor mensen die popmuziek haten. Is dat nog altijd je streefdoel?
Ja, dat is ook wat iemand als Lorde doet. Al klinkt mijn muziek wel meer als pop. Ik volg de regels gewoon veel minder strikt. Ik haat pop omdat het geen betekenis meer heeft. Het is heel makkelijk voor iemand met een goeie stem en een mooie uitstraling om een liedje te zingen en om iedereen te doen geloven dat die betekenisloze teksten van een gigantisch belang zijn. Hedendaagse popmuziek zit vol met zulke mensen. Ze schrijven de teksten niet zelf, ze menen niet wat ze zingen en ze weten vaak niet eens wat de teksten überhaupt betekenen. Als ik vandaag naar een popliedje luister, heb ik nooit het gevoel dat het iets heeft veranderd in mijn manier van denken. Daarom haat ik popmuziek.
Hoe zou je jezelf omschrijven in drie woorden?
Intelligente, statarische pop. Intellectueel zou ook nog een goeie zijn. Of socio-politiek. Een beetje de Rick & Morty van de muziekwereld! (lacht) Mensen die die serie leuk vinden, zullen ook fan zijn van mijn muziek.
Je hebt dan ook je eigen genre gecreëerd. Hoe moeilijk is het om binnen je eigen lijntjes te blijven?
Dat is supermoeilijk. Voor Baby Queen heb ik een specifieke manier van schrijven ontwikkeld. Ik kan zoveel liedjes maken als ik wil, maar om een Baby Queen-nummer te maken heb ik bepaalde elementen nodig. Ik moet negatief, cynisch en satirisch zijn, ik moet mensen laten lachen aan de hand van donkere humor… Het is een bepaalde mindset waar ik in moet zitten. Ik voel me daardoor wel wat meer ingesloten. Soms wil ik liefdesliedjes als “Dover Beach” of “American Dream” maken, maar die zijn minder Baby Queen dan de rest. Ze passen niet in die het plaatje dat ik zelf heb gemaakt. Ik vind het moeilijk om vrijheid te vinden, zodat ik kan schrijven wat ik ook effectief wil schrijven.
Ik maak nu een album, maar het is heel moeilijk om in de juiste mindset te blijven. Ik heb nu de mixtape, dan komt de debuutplaat, maar het tweede album wordt iets totaal anders. Ik werk ver vooruit, maar dat komt doordat ik liedjes schreef die niet op mijn debuutplaat passen. Ik weet ook al wat het artwork voor die tweede plaat zal zijn. Dat stelt me wel gerust. Ik heb geen leven, ik denk enkel aan muziek. Ik slaap niet, eet niet, ik doe niets! (lacht) Het is een interessante reis en ik wil muziek blijven maken die ik zelf leuk vind. Als je begint te denken over wat het publiek, streaming en de radio leuk vinden, dan verlies je datgene dat je speciaal maakt.
Vind je het dan niet extra vreemd dat je wordt opgepikt door radiostations, mensen je ’the next big thing’ noemen en dat je nu op al die festivals speelt?
Het voelt een beetje surreëel voor mij. Ik besef niet dat dit nu mijn leven is. Als ik op al die festivals speel, heb ik ook nooit het gevoel dat ik backstage thuis hoor. Ik wil altijd tussen het publiek staan. Iedereen zegt al die positieve dingen tegen me, en ik hoor ze ook, maar ik kan ze niet accepteren. Het is gewoon heel gek.
Een deel van mij vindt wel dat ik het verdien. Ik wist altijd al dat mijn muziek ‘fucking’ goed was. Ik weet dat ik goed kan schrijven, alleen niet per se in de zin van liedjes. Hoe kon ik ooit denken dat ik dit zou doen? Ik geloofde er wel in, dus het was geweldig dat mijn dromen uitkwamen. Als je dan terug in de studio komt, heb je veel moed, maar ook veel angsten. Wat mensen van je denken is een interessant gegeven om over na te denken.
Ben je echt bezig met wat mensen van je vinden? Want aan de hand van je sociale media lijkt dat helemaal niet het geval te zijn.
Ik zou graag willen zeggen dat het niet zo is, maar helaas. Ik ben heel zeker over mezelf en over wie ik wil zijn, maar ik ben wel bang van wat mensen daarvan vinden. Zeker in deze tijden van sociale media wordt dat alsmaar erger dankzij al die druk. Als ik minder zou geven om wat mensen van me denken, zou ik een veel grotere artieste zijn. Daar ben ik zeker van. Mijn angst van wat mensen van me denken, heeft me altijd tegengehouden. Ik probeer er tegen te vechten, maar deze industrie maakt het niet bepaald makkelijk. Iedereen probeert zijn mening door je strot te rammen.
Wat staat er tegenwoordig nog op het programma voor Baby Queen?
De mixtape, al voelt dat voor mij wat raar. Het is vreemd dat die nu pas uitkomt, zo lang nadat ik hem heb afgewerkt. Als het uitkomt, zal dat het einde van een hoofdstuk zijn voor mij. Het zal fijn zijn om mij volledig te kunnen focussen op het album. Het heeft lang geduurd voordat ik terug in de juiste mindset geraakte. Ik had het gevoel dat ik heel slecht was in schrijven. Alsof ik gelogen had tegen iedereen en eigenlijk helemaal niets kon. Toen schreef ik één nummer en veranderde de hele situatie. Ik vond terug inspiratie en nu lijkt het album in orde te komen. Ik heb er zin in.
The Yearbook is vanaf nu beschikbaar via alle streamingplatformen.
