© CPU – Matthias Engels
Desolaat. Destructief. Demonisch. Kortrijkse postmetalband Amenra is het allemaal, maar daarnaast is het ook overgave, verlossing en verlichting. Met loodzware gitaren en hels gekrijs brengt Amenra een combinatie van hoop en radeloosheid, en vanavond laten ze ons in OLT Rivierenhof weer horen hoe dat klinkt. De setting leent zich er nochtans niet meteen toe. De ravage die Zwangere Guy de dag ervoor hier achterliet, hangt nog in de lucht. De vloer is gelukkig al gerepareerd zodat er geen ongelukken gebeuren wanneer het theater stilaan volloopt. Althans, nog niet. Dat dit een bloedstollende avond wordt, staat al in de Geschriften geschreven.
Als eerste verschijnt Psychonaut aan het altaar. Het is de ferme rockband uit Mechelen die debuteerde aan het begin van de coronacrisis, maar nu eindelijk kan optreden. Het werk van dit drietal is loeihard, maar vooral gewoon steengoed. Het is de eerste keer dat Psychonaut in het OLT speelt, maar het lijkt haast een thuisbasis. Het publiek is al snel mee op de opener “Sananda” en ook “All I Saw as a Huge Monkey” doet het goed. De gitarist is jammer genoeg niet altijd even verstaanbaar. Niet omdat hij geregeld de longen uit zijn lijf schreeuwt, maar omdat zijn microfoon niet goed afgesteld staat. Een miniem mankement dat snel verdwijnt onder de opbouw van “The Fall Of Consciousness”, de afsluiter van het voorprogramma.
© CPU – Matthias Engels
De bas dreunt nog een laatste keer over het theater wanneer Psychonaut het podium verlaat. Het is het nakende onweer omdat we weten dat wat volgt, haast nog imposanter wordt. Alle sporen zijn intussen verdwenen van de vorige avond. Flitslichten en rookmachines doen hun werk. De kerk staat klaar. Het publiek staat klaar. Het wordt muisstil. Amenra kan beginnen. Door de rook zie je het amper, maar band is op het altaar geklommen. Onheilspellend geruis gaat na een minuut over in snijdend gitaarwerk. Vanaf frontman Colin zijn keelgat opent, is het pas echt begonnen. Als een priester staat hij met zijn rug naar het publiek en roept hij tot zijn angsten die op het podium in zwart-wit nachtmerrielandschappen geprojecteerd worden. Het is beklijvend.
Amenra is geen band die het ene na het andere nummer op ons afvuurt. Het mag al wat langer duren. Een simpel gitaardeuntje kan ellenlang herhaald worden, zodat je des te harder opschrikt wanneer de distortion erin beukt. Opbouw is hier even belangrijk als ontlading, en zo komen beiden goed tot hun recht. Die ontlading uit zich trouwens niet altijd in geschreeuw. Amenra is er perfect toe in staat ons met etherisch, mompelend gezang minutenlang op het puntje van onze stoel te laten zitten. Dit, in tegenstelling tot de beukende instrumenten, toont maar weer eens duidelijk de geniale dualiteit die Amenra eigen is.
© CPU – Matthias Engels
Na een half uur passeert met “Voor Immer” een eerste nummer uit De Doorn. Dit album, volledig in het Nederlands, is vernieuwend en blaast dan ook vanavond een frisse wind door het optreden. De poëzie van Colin grijpt ons bij ons nekvel en laat ons pas los wanneer we met hem mee kunnen schreeuwen. Wat we zeggen, maakt niet uit. We voelen het wel. Sommigen voelen het jammer genoeg niet zo goed. Doorheen de nummers klinkt hier en daar geroep en getier van iets te enthousiaste fans. Sympathiek natuurlijk, maar hier niet echt op z’n plaats. Veelvuldig ge-ssht maant de afvalligen tot stilte, maar de magie is op dat moment toch al doorbroken.
Het hoogtepunt van de avond is ongetwijfeld “Solitary Reign”, Amenra’s bekendste nummer. Op dit moment maakt het niet meer uit wie er roept of tot stilte maant, want nu gaat iedereen door het lint. Het lijkt alsof de wolken uit eerbied hebben gewacht, want pas tijdens de gitaarintro laten ze hun eerste regendruppels vallen. Samen met de gitaren storten ze uiteindelijk op ons neer. Gelukkig duurt het nummer langer dan de regenbui en geraken we niet doorweekt. Aanvankelijk liet Colins zangstem hem soms wat in de steek, maar op “Solitary Reign” straalt hij. Wanneer Amenra daarna afsluit met “Diaken” weten we het wel zeker: dit was een geslaagde avond.
© CPU – Matthias Engels
Laten we eerlijk zijn: dit was geen concert voor ons. Amenra speelde voor iets hogers, en wij mochten getuigen zijn. We zijn alleszins blij dat we erbij waren. Amen.
