Sound Track: Finale West-Vlaanderen @ Wilde Westen (Kortrijk)

Het jaar loopt zo stilaan op zijn eind en dus is het ook voor Sound Track 2021 tijd om de winnaars te gaan kiezen. Ondanks de coronamaatregelen konden deze finales toch nog, weliswaar beperkt, doorgaan. Op zaterdag 18 december werden de laureaten overal gekozen in Vlaanderen met op de 19de nog een finale in Brussel. Bij iedere finale was een journalist van ons aanwezig en zo ook bij de West-Vlaamse finale in De Kreun. Daar mochten acht artiesten strijden om een felbegeerd ticketje waarbij er uiteindelijk drie als winnaar uit de bus kwamen en één iemand de publieksprijs ter waarde van 1000 euro mee naar huis kon nemen. We zagen een sterk staaltje talent en konden ons inbeelden dat het voor de jury niet makkelijk was geweest om knopen door te hakken.

Nick Noel & The Red Rose Rogers

Door al die coronaregels, begonnen de meeste finales wat vroeger dan gepland. Om stipt 16u stond Nick Noel samen met zijn Red Rose Rogers al op de planken en als opener bleek zijn muziek best goed te werken. Het zevental bracht een fijne mix van americana en country waardoor bij ons het belletje van Calexico al snel ging rinkelen, maar door de looks van de frontman zouden we evengoed de vergelijking met Edward Sharpe kunnen maken. De groep uit Sijsele is muzikaal erg sterk onderlegd. Zo hoorden we fijne percussie en sterke gitaarlijnen, maar evengoed een leuke pedalsteel. Dit alles gaf een sfeertje alsof we in het Wilde Westen waren, of waren we daar ook echt? Hoe het ook moge zijn, ondanks dat de band best sterk in elkaar zat, miste de groep nog de songs. Niets is echt memorabel en voorlopig lijkt Nick Noel & The Red Rose Rogers het best uit te pakken als achtergrond op een tuinfeest of nu als opener van een Sound Trackfinale.

The Christian Club

Uit het verre Brugge betrad vervolgens The Christian Club het podium. Het project van Luca Missiaen bracht heel veel melancholie met een fundering van filosofie. De muziek ontstond in zijn kamer en zo kwam hij ook eerst volledig alleen op het podium om een kort lofi-nummertje te brengen. Nadien vervoegde een contrabassist hem en hierdoor kreeg zijn emotionele muziek een extra laag. De zwoele stem van Missiaen kwam er hierdoor nogal mistroostig uit, wat volgens ons ook de bedoeling is want op die manier komt de boodschap van The Christian Club nog beter aan. Na een drietal nummers was dit effect echter ook wel opgebruikt en dus had Missiaen voor zijn laatste nummer nog een drummer (zijn broer) en gitarist (een collega van Barno Koevoet) uitgenodigd. Plots werd de muziek van The Christian Club nog rijker en hierdoor kunnen we enkel maar concluderen dat het volledige potentieel van deze band alleen maar groter kan worden.

Bwana

Bwana is het soloproject van de zeventienjarige Friedel Dufait uit Oostende. De singer-songwriter deed alles volledig alleen en we kunnen niet anders dan een vergelijking maken met Courtney Barnett. Ondanks de jonge leeftijd, klonk Bwana toch al tamelijk volwassen want met heel wat loops en effectjes zorgde ze toch voor een interessant geluid. Alleen is het nadeel van met loops werken dat het na een tijd allemaal wat eentonig wordt en je nergens ruimte hebt om nog meer uit te pakken. Op die manier bleef Bwana vooral nog wat zoekende en hier en daar dook door de volle concentratie ook wel eens een foutje op. Toch zijn we er zeker van dat als de zangeres zich omringt met een band of iets meer dynamiek in haar set kan steken, ze er zeker wel zal komen.

Bobbi Lu

Voor Bobbi Lu was de finale van Sound Track nog maar de vijfde show die ze ooit speelde en toch leek het alsof ze al jaren bezig was. De Brugse met Britse roots brengt een elektronische set waarbij invloeden van Grimes en FKA Twigs nooit ver weg zijn. Na alles wat we hiervoor al zagen, stak Bobbi Lu er toch met kop en schouders bovenuit. Ze weet heel goed waar ze mee bezig is en van bij het begin werd er een soort van dromerige sfeer gecreëerd waarbij het publiek meteen aan haar lippen bleef hangen. Met twee gigantische synthesizers voor haar moest Bobbi Lu zelfs niet eens moeite doen om te overtuigen en toch bewoog ze ook nog eens helemaal mee met de muziek waardoor ze zich ook als frontvrouw bewees. Waar het begin experimenteel en dromerig was, werd het na een tijd toch dansbaarder en dat toont aan dat er bij Bobbi Lu nog bakken aan ruimte is om alle kanten uit te gaan. Wat we wel zeker weten, is dat Bobbi Lu nu al een briljante artiest is die een sound maakt die we nog niet vaak hoorden in België en met dat geluid kan ze wel eens heel snel ook internationaal potten breken. We waren niet de enige met dat gevoel want na haar set kregen we het tot nu toe luidste applaus te horen.

Liquid Molly

De helft van De Kreun kwam uit Gistel en dat was niet toevallig. De jonkies van Liquid Molly hadden namelijk een bus ingelegd om hen te komen aanmoedigen, en dat lukte zeker. De band bracht op muzikaal vlak helemaal niets nieuws, maar het feit dat zestien en zeventienjarigen nog steeds teruggrijpen naar de jaren negentig, toont nog maar eens aan hoe invloedrijk die periode was. We hoorden dan ook invloeden van Soundgarden en Nirvana, met verplichte wilde haren die in het rond wapperden. Ook muzikaal konden de drie zeker weg met hun gitaren, met daarnaast ook heel wat fuzzy effecten op de bas, om het allemaal wat vettiger te laten klinken. De fans werden er alleszins wild van en ze op het eind gingen ze nog meer tekeer toen de T-shirts uitgingen en de drie leden in bloot bovenlijf hun laatste song op het publiek loslieten. Een publiek bespelen kan Liquid Molly al als geen ander, maar voorlopig zien we er toch niet meer in dan een doorsnee rockband voor op de beter scoutsfuif.

Barno Koevoet & the Duijmschpijkers

Het viel op dat er heel wat bands uit Brugge aanwezig waren en ook deze Barno Koevoet & the Duijmschpijkers vertegenwoordigde de stad. Dat het muzikaal water daar wel heel vruchtbaar is, konden we ook hier horen. Barno Koevoet bracht namelijk furieuze postpunk. Met twee leden van The Christian Club, die we eerder al op de avond zagen, werd toch een andere sound naar voor gebracht. Arno Vanhoutte is een frontman pur sang en hij bespeelt dan ook zijn publiek als geen ander. Toch zijn het vooral de vettige baslijnen en de snedige gitaren die ons volledig van onze stoel blazen. De band staat voor furiositeit en dus was het ook vreemd dat het voorlaatste nummer iets slomer was. Het kalf verdronk weliswaar niet en op het einde kregen we gewoon nog een portie riffs en enkele salto’s op ons bord. Smakelijk was het zeker!

EigenZweetStinkt

EigenZweetStinkt is eigenlijk een verschrikkelijke bandnaam. De naam kwam er omdat bandleden Wout Helsen en Willem Theerens de passie voor zweten delen. Alle gekheid op een stokje, maar de band bracht eerder een soort van improvisatiemix van elektronica en jazz. Dat de twee uitstekende muzikanten zijn, hoeven we niemand meer te vertellen, maar doordat ze zo goed overweg kunnen met hun instrumenten, vergeten ze soms dat er ook nummers moeten gemaakt worden. Hierdoor bleek de set van EigenZweetStinkt vooral een dromerig en intens geheel van synths en drums waarbij echte nummers nooit echt te vinden waren. Toch konden we wel goed wegdromen en genieten van het talent dat we hier op het podium aan het werk zagen, maar voor de toekomst raden we ze misschien toch aan om iets minder moeilijk te doen en de focus te leggen op een publiek entertainen en niet jezelf, zeker tijdens zo’n concours.

Gerard

Gerard is het project van Elias Durnez uit Torhout. De man doet een beetje van alles en met zijn project, genoemd naar zijn opa, brengt hij elektronische muziek in combinatie met een gitaar die totaal niet als een gitaar klinkt. Je zou het kunnen omschrijven als een mix van Aphex Twin en James Blake. Heel ingewikkeld, totaal niet toegankelijk en vooral heel lastig om mee te eindigen met andere woorden. De zaal was dan ook niet mild voor de jongeman, die duidelijk wel heel goed weet waar hij mee bezig is. Bij zijn zachte momenten werd er veel te luid gepraat, wat de muziek niet ten goede kwam. Jammer, want in een juiste context kan Gerard heel intens en wondermooi binnenkomen. De hypnotiserende vocals met de nodige autotune in combinatie met spacey synths gaven ons bij momenten een buitenaards gevoel en we denken dat Gerard dat ook vooral wil bereiken.

Sound Rank

Een keuze maken tussen acht bands die stuk voor stuk muziek maken in verschillende genres was helemaal niet makkelijk. We kunnen ons dus inbeelden wat voor een helse opdracht het was voor de jury om de laureaten van 2021 te kiezen. Onze top drie zag er alvast als volgt uit:

3. Barno Koevoet
2. The Christian Club
1. Bobbi Lu

De jury volgde ons volledig in dit oordeel en dus waren we het voor één keer volledig eens met de jury (opvallend: alle winnaars komen uit Brugge). Liquid Molly mocht dan weer met de publieksprijs gaan lopen ter waarde van 1000 euro. De drie winnende acts krijgen voor de komende maanden een parcours uitgestippeld met coachingsessies en podiumkansen. De winnaars van de andere provincies ontdek je hier.