Courting – Grand National
Courting brengt al sinds 2019 singles uit, en bracht afgelopen jaar deze ep Grand National uit. De zoveelste vertegenwoordiger van het, jawel, Britse postpunkgenre tijdens deze hoogst vermakelijke wederopstanding, brengt strakke en komische rock. Wat Courting boven andere postpunkbeginners zet, is de moeiteloze flair en het gevoel dat de band zichzelf, à la shame, duidelijk niet zo serieus neemt (een kijkje op hun sociale media zegt meer dan genoeg). In de teksten kom je dan weer lijnen tegen als ‘but anyway, everything here is going so well / but if you stream Shape of You you’re going to hell’ op “Popshop!“. Very cheeky, lads.
Doss – 4 New Hit Songs
Voor het eerst in zeven jaar werd er dit jaar nieuw werk van Doss geserveerd. Er is weinig geweten over de producer uit New York, maar dat ze dansvloeranthems maakt, is een understatement. Met slechts vier liedjes op de ep, belooft ze ons ‘4 New Hit Songs‘ en dat kunnen we niet ontkennen. Opener “Puppy” is een anthem dat met subtiele synths erg zacht binnenkomt, maar je toch de nodige jus geeft om aan dansen te denken. “Look” is dan wat vettiger door die house-invloeden, net als afsluiter “On Your Mind”. “Strawberry” laat je dan weer dromen waardoor ook de invloed van Moby duidelijk hoorbaar is. Een vierdelig en divers ep’tje voor iedereen die graag eens danst.
Francis of Delirium – Wading
Het gebeurt niet vaak dat een band uit Luxemburg doorbreekt bij het grotere publiek. Wat ons betreft maakt Francis of Delirium hier de grootste kans op. Het duo met Jana Bahrich als frontvrouw bracht dit jaar een geweldige tweede ep uit en dat is niet enkel ons opgevallen. De band werd ook genomineerd voor The Music Moves Europe Awards van Eurosonic en Francis of Delirium speelde al op heel wat showcasefestivals. Wat is er dan zo cool aan de sound? Wel, er zijn gitaren, de vocals hebben iets zachtaardigs en de songstructuren zitten zo in elkaar dat er op het eind altijd een apotheose moet volgen. Hoogtepunt van deze tweede ep is “Let It All Go” en dat ligt vooral in de intensiteit van dat nummer.
Froukje – Licht en Donker
Je moest in 2021 verdomd veel moeite doen om niet ondergedompeld te worden in de gigantische hype die Froukje heet. Uit het niets stond de jonge zangeres plots aan de top in België en Nederland, met als beginpunt haar debuut-ep Licht en Donker. “Ik Wil Dansen” werd bijvoorbeeld een anthem dat – weliswaar met wat cynisme – het jaar kleurde, terwijl de titeltrack het warme dekentje op een trieste avond vormde. Werchter Parklife, het Pukkelpopkwartier, de Ancienne Belgique, Crammerock en zelfs de Lotto Arena mochten de laatste paar maanden de populariteitsexplosie van Froukje al aan den lijve ondervinden, volgend jaar dan maar echt op volle kracht?
Hallan – Reporting Live From the Living Room Floor
Hallan draagt zijn invloeden misschien iets te duidelijk op zijn mouw, maar wie ‘nee’ zegt tegen meer IDLES en Fontaines D.C. in het leven, is dat leven duidelijk wat beu. Reporting Live From The Living Room Floor is desalniettemin sterke postpunk van de hoogste debuutplank. Hallan schotelt een impressionante showcase voor met genoeg variatie om na te zinderen. Opener “Reruns” is donderend, maar bovenal ongelofelijk catchy. Hoogtepunt “Orwell’s Idyllic Future” is dan weer wat donkerder en complexer dan wat je hier gewoonlijk zou verwachten. Hoewel deze ep misschien wat aan de slappe kant eindigt, toont Hallan dat het meer dan genoeg in zijn mars heeft om deze positieve lijn door te trekken in de toekomst. Laat maar komen.
Holly Humberstone – The Walls Are Way Too Thin
Sinds de release van haar debuutsingle “Deep End” in 2020 werd de Britse singer-songwriter Holly Humberstone naar de toppen van erkenning gekatapulteerd. In een stroomversnelling van succes kregen we datzelfde jaar maar liefst drie singles, een Radiohead-cover en de debuut-ep Falling Asleep at the Wheel. Humberstone valt best te beschrijven als een lofi-indiepopcocktail in een breekbaar jasje. Deze formule lijkt ook écht wel te smaken. Zo wist Holly als voorprogramma van Lewis Capaldi al mee te touren en verscheen ze in oktober bij mediamagnaat Jimmy Fallon. Eerder dit jaar kregen we een tweede ep onder Polydor Records met The Walls Are Way Too Thin. Een onvervalste coming-of-age-compilatie waarin Holly wat meer durfde experimenteren. De samenwerking met The 1975-frontman Matty Healy werpt heerlijke synthpop-vruchten af tijdens “Please Don’t Leave Just Yet”, terwijl ze zich ook weet te bewijzen op nummers zoals het akoestische “Friendly Fire”. Holly Humberstone is een authentieke duizendpoot die wemelt van talent en ambitie. Zo verdient ze zeker haar plaatsje in deze lijst.
Iliona – Tristesse
Een jaar geleden, ongeveer rond dezelfde tijd, besloten we de Brusselse Iliona aan ons lijstje Grote Beren van Morgen toe te voegen. Een titel die ze de afgelopen maanden absoluut heeft waargemaakt en dat terwijl ze tot op heden nog geen enkele keer voor haar fans heeft opgetreden. Ze bewees dat Franse muziek absoluut niet dood is en wist ons te betoveren met donkere, emotionele liedjes en een engelenstem. Van eerder elektronische composities als “Reste” en “Marguerite” tot de eenvoud van klassieke piano op “Moins joli”, ze wisten ons keer op keer te overtuigen op Tristesse. Het begin van een mooi verhaal zo blijkt, want over enkele weken verschijnt haar tweede ep Tête brûlée en geeft ze haar eerste concerten in Brussel en Parijs.
ITZY – GUESS WHO
ITZY is een van de jongste K-popgroepen en hun tomeloze energie is ernaar. GUESS WHO is de derde ep op rij die ons trakteert op genadeloos stevige dancehits, waarbij naar goede K-popgewoonte enorm afgewisseld wordt tussen verschillende genres. Zo horen we op nog geen twintig minuten dance, hiphop, trap, r&b, een beetje country en zelfs flamenco. Natuurlijk wordt alles in een overdreven dansbaar jasje gestoken, maar ons hoor je in geen geval klagen. ITZY mocht dit jaar dan wel geen enkele MAMA-nominatie verzilveren, ze wisten ons alleszins opnieuw te overtuigen van hun kunnen.
Kidä – Burn To Make It Glow
Kidä pakte ons dit jaar in met haar monumentale ep Burn to Make It Glow, waarvoor we superlatieven tekortkomen om dit muzikale kunstwerk te beschrijven. Met een geslaagde mix tussen alternatieve pop en ambientrock trekt ze ons mee door haar gedachtewereld waar passie en vuur helemaal doordringen. Stijlvol en klassevol. Tijdloos en vooruitstrevend. Passioneel en teder. Het zijn korte samenvattingen die de grootsheid van Burn to Make It Glow perfect omschrijven en benadrukken waarom dit project een absolute luistertip is voor iedereen.
L’objectif – Have It Your Way
Drie van de vijf nummers uit de debuut-ep van L’objectif zijn ook als single uitgebracht en driemaal hebben we ons enthousiasme over de vier Britse jonkies uitgesproken. Het kwintet zelf mocht er dan natuurlijk ook wezen. Have It Your Way spant een wondermooie brug tussen harde postpunk en breekbare indierock. Met frisse drum- en baslijnen en met effect beladen gitaar is L’objectif nooit saai. De zwoele zang doet ons vermoeden dat de tieners uit Leeds aandachtig naar het recentere werk van Iceage geluisterd hebben. “Do It Again” kon even goed van Echo & the Bunnyman gekomen zijn, “Burn Me Out” klinkt verassend volwassen en “Drive in Mind” doet je verlangen naar een wilde festivalzomer. Kortom, luister naar deze ep!
Lees verder op de volgende pagina!
