Denk jij soms ook wel eens: ‘Wauw, hoe kan ik toch tussen al die duizenden singles het bos door de bomen blijven zien?’ Wel, dan hebben wij goed nieuws! Zoals elk jaar selecteerde Dansende Beren speciaal voor jou de 101 beste liedjes van het afgelopen jaar. Verwacht weliswaar geen bands die al eerder in onze lijstjes opdoken – die hebben hun moment de gloire ondertussen wel gehad – maar enkel artiesten die hun beurt in de schijnwerpers nog moesten afwachten. Hou je dus vast voor een fikse dosis gitaren, dromerige vrolijkheid, experimentele jazz en gigantische pophits… we hebben voor elk wat wils! Alle nummers goten we overigens in een playlist, die je onderaan dit artikel terugvindt. Veel luisterplezier, en vergeet niet te genieten!
Ada Lea – “damn”
Ada Lea keerde dit jaar terug met haar tweede plaat onder die naam. “damn” werd de tweede single en daarin uit de zangeres uit Montréal al haar frustraties in een wondermooi en breekbaar nummer, waarbij de boodschap op het eind zeker aankomt.
alt-J – “U&ME”
In 2021 kregen we voor het eerst in vier jaar een nieuw streepje muziek te horen van alt-J, en dat was wederom een schot in de roos. Met “U&ME” vond het drietal de gulden middenweg tussen de dromerige klanken van de begindagen en de elektronische toetsen vanop de laatste plaat, waardoor de verwachtingen rond het nieuwe The Dream weer op serieuze hoogte liggen. Doe daarbij nog een leuke twist, en alt-J weet je weer een dikke drie minuten te betoveren.
Altın Gün – “Yüce Dağ Başında”
Altın Gün is een jaarlijkse gast in onze eindejaarslijstjes en ook dit jaar kon het met twee albums niet ontbreken. “Yüce Dağ Başında” is een nummer zoals we dat altijd van hen krijgen: catchy, Turks en vooral heel dansbaar. Meer hebben wij alleszins niet nodig!
Avril Lavigne – “Bite Me”
Bijna twintig jaar na haar debuut is de ongekroonde poppunkprinses volledig terug van weggeweest. Na enkele moeilijke jaren besloot miss Lavigne wonderdokter Travis Barker onder de arm te nemen en de terugkeer naar haar roots volledig in te zetten. “Bite Me” klinkt even fris als “Sk8ter Boi” dat twintig jaar geleden deed. Deze single bevat alle ingrediënten die je mag verwachten: ze is speels, edgy en een heeft hoog bubblegumpop gehalte. Natuurlijk surft ze handig mee op de poppunkrevival die sinds vorig jaar werd ingezet, maar met deze “Bite me” bewijst ze dat ze haar plaatsje aan de top nog steeds verdient.
BADBADNOTGOOD – “Signal From The Noise”
Talk Memory is misschien wel het beste album van BADBADNOTGOOD, en “Signal From The Noise” het beste nummer uit die plaat. Met negen minuten aan vrijvallende fusion hebben de Canadezen zichzelf overtroffen, ook al waren ze reeds een van de hipste jazzbands van het afgelopen decennium.
The Bamboos – “Nothing I Wanna Know About”
Dat we al eens graag een funky dans placeren, hoeft geen geheim te zijn. The Bamboos uit Melbourne brengt met een heerlijke baslijn, lekkere soulvolle vocals en een grote portie durf heel fijne groovy muziek en deze “Nothing I Wanna Know About” moet je gehoord hebben.
Band of Horses – “Crutch”
Voor het eerst in vijf jaar verscheen er dit jaar nieuwe muziek van Band of Horses. Zoals steeds weet de band niet teleur te stellen en dat is vooral te danken aan de prachtige vocals van Ben Bridwell. Met “Crutch” weten ze het midden te vinden tussen een rocksong en emoties, en dat doen ze zoals steeds vol schoonheid.
Beach House – “Once Twice Melody”
Dreampopgroep extraordinaire Beach House brengt in 2022 een langverwacht nieuw album uit, al is de aanpak van de groep is wel wat uniek. Once Twice Melody wordt een dubbelplaat, die beetje bij beetje, bij wijze van ep, wordt uitgebracht. De titeltrack “Once Twice Melody” toont dat de gekende Beach House-sound misschien niet heruitgevonden is, maar de groep klinkt fris en gerevitaliseerd om het nieuwe jaar te beginnen.
Ben Howard – “Far Out”
Met Collections From the Whiteout trok Ben Howard zijn eigenzinnige lijn van de afgelopen jaren door, al moest hij daarvoor wel wat toegiften doen. De plaat klonk wederom wat minder toegankelijk, al bleef “Far Out” wel een hele tijd door onze gehoorkanalen snuisteren. Een fijn akoestisch deuntje, de verzachtende stem van de Brit en enkele euforische toetsen zorgden ervoor dat onze liefde voor Ben Howard in leven bleef.
Biffy Clyro – “Unknown Male 01”
Twee jaar op een rij een album uitbrengen, je moet het kunnen. Biffy Clyro deed het en met “Unknown Male 01” stond daar op The Myth of The Happily Ever After een geweldige single tussen. Een tamelijk rustig begin dat opbouwt naar een epische riff na een goeie twee minuten, maken van deze song een van de beste die de band reeds maakte. Riffs, grootse refreinen en volle sounds gaan hand in hand.
Big Red Machine – “Phoenix” (feat. Fleet Foxes & Anaïs Mitchell)
Big Red Machine keerde afgelopen zomer terug met een ferme waslijst aan samenwerkingen. Op plaat bleek dat iets te veel van het goede, maar het leverde anderzijds wel enkele uiterst leuke singletjes op. Zo ook deze “Phoenix“, waarin Justin Vernon en Aaron Dessner geflankeerd worden door Fleet Foxes en Anaïs Mitchell. Op zich werd het nummer perfect wat je zou verwachten van zo’n samenwerking, al kunnen we tot op vandaag niet genoeg krijgen van de warme en gezellige gloed die deze track uitstraalt.
Bleachers – “How Dare You Want More”
Jack Antonoff is overal wel te vinden met zijn productiewerk, maar met zijn project Bleachers vond hij dit jaar de tijd om een nieuwe plaat te maken voor het eerst in vier jaar. Met invloeden van Bruce Springsteen, een saxofoon en leuke samenzang is “How Dare You Want More” een feelgoodsong geworden die je niet zomaar uit je hoofd krijgt.
Blu DeTiger – “Vintage”
Blu DeTiger behoort tot de ontdekkingen van het jaar, want gewapend met haar basgitaar leverde ze enkele uitstekende nummers af. Het aanstekelijke “Vintage” brengt haar stoerheid en gevoel voor popmuziek perfect samen en zorgt ervoor dat we niet kunnen stilstaan op haar strakke baslijn.
Brodka & Scottibrains – “Wrong Party”
Speedy Wunderground is altijd al een referentie geweest als het aankomt op nieuwe postpunkbandjes. Dit jaar verscheen ook “Wrong Party” van Brodka als single bij Speedy Wunderground en hierdoor ging er voor het eerst een Poolse artiest met de eer lopen. Het nummer is een dreigende song met angstaanjagende synths en een snedig einde.
Butch Kassidy – “Heath”
Butch Kassidy heeft nog steeds maar één nummer uitgebracht, maar wat ons betreft is “Heath” wel een epos van jewelste. Het klokt net boven de tien minuten af en daarin gebeurt heel wat. Eerst krijgen we een chaotische dreiging van noisy gitaren om vervolgens even dreigend verder te gaan met een angstaanjagende gitaarlijn. Uiteindelijk knalt alles zoals een postrocksong helemaal uiteen met agressieve vocals en schelle blazers, waardoor je na die tien minuten niet goed weet wat doen met je lichaam. Wij zeggen: de repeatknop induwen.
Buzzard Buzzard Buzzard – “New Age Millennial Magic”
Iedere song van Buzzard Buzzard Buzzard ademt jaren tachtig glamrock. Dat is niet per se slecht te noemen, want met een lekkere kracht, een heerlijke drive en vooral aanstekelijke gitaren bezorgt de band je nostalgische gevoelens. Op “New Age Millennial Magic” horen we dit aan de hand van een leuke orgelsound, een catchy refrein en vooral goeie vibes.
Charli XCX – “Good Ones”
Net zoals Charli XCX zijn ook wij fan van Annie Lennox en dus waren we blij toen we “Good Ones” voor het eerst hoorden. Het lied is opgebouwd rond een sample van “Sweet Dreams (Are Made of This)”, maar Charli XCX voegt er zelf genoeg aan toe waardoor het geen flauw afkooksel, maar een coole dansbare track wordt.
Chet Faker – “Get High”
In 2020 besloot Nick Murphy de naam Chet Faker terug van onder het stof te halen. “Get High” was een van de hitsingles op zijn nieuwste album Hotel Surrender. Met een zwoele beat en een speelse piano weet de Australiër opnieuw te overtuigen.
CHVRCHES – “How Not To Drown” (feat. Robert Smith)
Op “How Not To Drown” schotelde het Schotse CHVRCHES ons een ietwat onverwachtse samenwerking voor. Robert Smith van The Cure bleek echter de juiste man op de juiste plaats voor deze single, want de duistere engelenstem van Lauren Mayberry wordt perfect ondersteund door het herkenbare donkere stemgeluid van de levende legende. Het drietal kruipt samen met deze new waver onder je huid, waardoor je het gevoel krijgt dat het gevaar altijd om de hoek loert, maar je er stiekem wel van geniet.
Circuit des Yeux – “Dogma”
Haley Fohr, ook wel bekend als Circuit des Yeux, zingt met haar kenmerkende diepe stem over de dogma’s in onze samenleving. Het resultaat is een intens hoogtepunt op haar nieuwe plaat -io.
Lees en luister voort op de volgende pagina.
