Het debuutalbum van Jana Horn kwam er niet zomaar. De Texaanse songwriter schreef eerst een volledig album om het daarna in de vuilbak te kieperen, omdat het naar eigen zeggen ‘te goed’ klonk. Tweede poging Optimism bracht Jana Horn in 2020 zelf al eens uit, alvorens No Quarter Records het album oppikte en het een groter publiek schonk. Dit hele parcours toont het vastberaden karakter van een muzikante met een bijzondere achtergrond. Opgroeiend in een katholieke gemeenschap werd Jana Horn bijvoorbeeld beïnvloed door christelijke screamo’s: schreeuwen en moshpitten met God de vader als centrale thema. ‘Ieder zijn of haar uitlaatklep’, denken we dan, maar voor de jonge muzikante waren het transcenderende ervaringen.
Met Optimism brengt Jana Horn een ogenschijnlijk zeer simpele en minimalistische plaat uit. Openingsnummer “Friends Again” houdt zich staande op niet meer dan twee gitaarsnaren en afsluiter “When I Go Down Into The Night” is quasi volledig a capella. Het zijn de twee duidelijkste illustraties van een album waar de stem van de zangeres centraal staat. Soms is die kil, maar elk nummer opnieuw schuttert ze bewust richting de erg frêle, hoge noten. Dit maakt het album tegelijk intiem, maar soms ook eigenaardig koel.
Optimism is trouwens een behoorlijk ironische titel voor een album dat thema’s als gebroken relaties (“Time Machine”) of interne muizenissen (“Changing Lives”) niet uit de weg gaat. Op het absolute hoogtepunt van de plaat, “Jordan”, zingt Jana Horn cryptisch over haar eigen relatie tot haar geloof. Het nummer is heel anders dan de rest van het album: grootser, statischer en dreigender dan wat we in de negen andere nummers samengeteld te horen krijgen. Ergens doet deze exoot smachten naar meer onverwachte momenten binnen een voorts zeer intiem spectrum.
‘Less is more’ is immers het motto van deze plaat. De stem van de zangeres wordt instrumentaal zo minimaal mogelijk omkaderd om zo weinig mogelijk aandacht af te leiden van de boodschap die ze wil brengen. Toch is het aangenaam wanneer die unieke stem gecombineerd wordt met een folkgeluid waar gitaarwerk en percussie de ruimte krijgen om iets meer door te breken. “A Good Thing” is in dat opzicht een leuk moment, wanneer een akoestische gitaar een volle ondersteuning biedt. Op “Time Machine” worden de succesingrediënten van Jana Horn perfect gecombineerd: een koele, elektrische gitaar biedt de koele ruggengraat waartegen de zwevende stem van de zangeres zoekt naar het kleurenpalet dat haar relatie kan redden.
Jana Horn is een zeer interessante nieuwkomer wiens eigen geluid al ontegensprekelijk is. De momenten waarop dat eigen geluid haar eigen intieme spectrum uitbreidt, zijn absolute hoogtepunten. Die momenten voelen nu nog iets te schaars aan, wat niets afdoet aan de bijzondere kwaliteit van dit album.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
