Jenny Hval staat al langer dan vandaag op onze radar. Zelfs als je haar niet wilt leren kennen, zal je ooit wel eens onbewust klikken op een van haar gewaagde albumtitels. Zo kreeg haar derde album de briljante naam Innocence Is Kinky, een dromerige verkenning van sensualiteit. Maar dan hebben we het nog niet gehad over Blood Bitch, een chaotische pudding van synthpop, metal en horrorsoundtracks. Onze preutse lezers konden eindelijk een zucht van verlichting slaken toen ze haar vorige album The Practice of Love uitbracht. Vandaag zien we echter haar abstractste album tot nu toe. Classic Objects laat je verbeelding zijn vrije gang gaan.
We worden begroet met hetzelfde cymbalengetik dat je zou horen wanneer de protagonist van een detectiveserie uitlegt hoe hij de misdaad oploste. Deze keer volgen er gelukkig geen cheesy baslijn en xylofoon, maar een plagende gitaarriff. Nu onze curiositeit is aangewakkerd, zijn we klaar om Jenny’s fluweelzachte stem te horen. De manier waarop ze haar poëzie presenteert doet ons een beetje denken aan de schijnfragiliteit van Joni Mitchell. Het samenspel wordt vervolgens op subtiele wijze verrijkt door de bas, keyboard en percussie. Na enkele onverwachte wendingen en aangename verrassingen eindigt het nummer met een fraai vrouwenkoor en een sterke slagwerksolo.
“American Coffee” maakt gebruik van een klassieke tactiek om de luisteraar te verrassen: rust in de eerste helft en plotse herrie in de tweede helft. Dit zou ons normaal gezien nogal storen, aangezien dergelijke kunstjes eerder op het einde van een album thuishoren. We zijn echter nog zo gevleid door het vorige nummer, dat we het voor een keer door de vingers zien. Helaas was onze vergevingsgezindheid onterecht. Na twee minuten verveeld te worden door een orgel, worden we niet meer met rust gelaten door flashbacks van de zondagsmis bij onze grootouders. We hebben meer nodig dan een zwak drumbeatje en een brave basgitaar om ons uit deze nare droom te helpen ontsnappen.
Je zou denken dat het nummer waar het album naar genoemd werd de uitverkorene zou zijn die het tij kon keren, maar “Classic Objects” klinkt vrij flauw. Gelukkig is er “Cemetery of Splendour” om de saaie scherven op te rapen en er iets moois van te maken. De voorzichtige instrumentatie krijgt een mystieke aura dankzij een flink laagje reverb. De organische achtergrondluiden, zoals het stromen van een beek en het getjirp van krekels, masseren onze trommelvliezen. Ze brengen ons de rust die we op een avondwandeling door het bos zouden ervaren. Wanneer een diepe kickdrum dan plots een einde brengt aan het meditatiemateriaal en het energieke refrein aankondigt, kunnen we niet meer verbergen dat we aangenaam verrast zijn. Alleen “Year of Sky” slaagt er met een zwoele synthmelodie in om ons nog een laatste keer op dergelijke wijze te verlichten. Het laatste noemenswaardig moment is de onheilspellende outro van “Jupiter”, die ons doet kwijlen voor het nieuwe seizoen van Stranger Things.
De productie op Classic Objects is van de bovenste plank. Maar ondanks het feit dat Jenny een heel schap vol ingrediënten heeft voor een heerlijke muzikale brei, gebruikt ze er maar een klein deel van. We voelden ons meerdere malen wegdommelen, wat vermeden had kunnen worden met interessantere instrumentatie. Uiteindelijk kregen we niet meer dan een bar audiolandschap waarvan de grond vruchtbaar is, maar de zaadjes nog geplant moeten worden. Gelukkig waren er enkele lichtpuntjes die onze luisterervaring tijdelijk een niveau hoger tilden, maar die waren schaars en van korte duur.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify!
