Low @ Trix: Dagen als deze en vanouds

Low bracht vorig jaar hun dertiende langspeler uit en die werd goed onthaald. Het voormalige trio, dat nu als duo door het leven gaat, bracht al halverwege de jaren ’90 hun eerste plaat uit. Debuutplaat I Could Live in Hope wordt gezien als een van de beste slowcore platen aller tijden, al plakt de band er niet graag dat label op. Sindsdien is de sound van Low aardig veranderd en dat weerspiegelde zich ook in een set met uiteenlopende liedjes. Zo krijgen de muzikanten de kans om hun talenten te laten schitteren in verschillende settings, want laat het duidelijk zijn dat Alan en Mimi na bijna 25 jaar nog steeds bakken talent bezitten.

Divide and Dissolve krijgt een kleine drie kwartier de tijd om hun ding te doen en dat was goed voor een vijftal nummers. Elk nummer kent dezelfde opbouw: een intro waarin een klarinet geloopt wordt en dan een minutenlange versmelting van harde drums en langgerekte gitaarklanken. Zo nu en dan duiken een mooie melodieën op in de muziek, die dan wat overstemd worden door de drum. Tussen de nummers door vertelt Takiaya Reed dat de muziek geïnspireerd is door racisme, slavernij, systematische onderdrukking en white supremacy. De mooie, maatschappijkritische woorden tussen nummers door zien we niet meteen weerspiegeld worden in de instrumentale muziek, maar het geeft het optreden wel wat meer inhoud. De Tsalagi gitariste/klarinettiste en Māori drumster lieten zich voor hun muziek inspireren door de onmenselijkheid die zij op dagelijkse basis tegenkomen, maar doordat die boodschap nogal moeilijk overkomt in nummers die steeds dezelfde opbouw volgen, blijven we een beetje op onze honger zitten. Divide and Dissolve weet zeker met momenten te boeien, maar overtuigt niet de volle honderd procent.

‘That was the new record’ klinkt het wanneer Low bijna aan de helft van hun set is. Het duo, aangevuld met een bassiste, begint het optreden met HEY WHAT net niet integraal te spelen. Opener “White Horses” en het daaropvolgende “I Can Wait” gaan even vlot in elkaar over als op de plaat en wanneer de spanning, die doorheen die tweede wordt opgebouwd, ten einde loopt, klinkt er een eerste groot applaus. Het nummer wordt opvallend ritmisch gebracht, maar het is toch vooral het indrukwekkende gitaarwerk van Alan Sparhawk dat ons omverblaast. Doorheen HEY WHAT haalt hij het onderste uit de kan en staan we met open mond te kijken naar wat er allemaal uit de gitaar komt. De harde klanken van “Days Like These” zijn helemaal het tegenovergestelde van het zachte eerste deel van datzelfde lied. En dat komt dan gewoon uit hetzelfde instrument. Dat is zeker verbazingwekkend te noemen.

Achter het drietal staan drie ledconstructies bestaande uit allemaal dunne latten. Tijdens “Hey” wanen we ons in een onderwaterwereld door de blauwe, bewegende lichtjes. Bij “More” zijn er dan net vuurrode visuals en zo worden de contrasten uit de muziek ook in de lichtshow weergegeven. De belichting komt steeds van achteraan het podium, waardoor de gezichten van de muzikanten nooit duidelijk zichtbaar zijn. Soms kan je een mond onderscheiden, maar het had leuk geweest om eens (al was het maar eventjes) een gezicht en bijkomstige gezichtsuitdrukking te zien. De pijn die tijdens onder meer “The Price You Pay “(It Must Be Wearing Off)” beeldig bezongen wordt, komt hierdoor niet helemaal over omdat je als publiek naar enkele mysterieuze donkere figuren staat te kijken.

Tijdens “Congregation” (het eerste nummer dat niet van HEY WHAT afkomstig is) betrappen we Low erop met een geluidje af te komen waarvan we niet meteen weten waar het vandaan komt. Doorheen de hele avond is er één beat die niet live wordt gespeeld, wat opnieuw verbazingwekkend is aangezien Low op sommige nummers met een rijke sound naar buiten komt. Later volgen nummers als “Sunflower” en “Plastic Cup”, die een warmere sound met zich meebrengen. Na het koele eerste deel van de avond voelt dit aan als een omhelzing van de Amerikanen.

Tijdens het tweede deel van de avond ligt de focus op het oudere materiaal, dat vaak net iets warmer en charmanter klinkt. Ondanks dat het publiek ook telkens positief reageert op de nieuwe nummers, wordt de zaal toch duidelijk enthousiaster naarmate de avond vordert. De koelte van het eerste deel lijkt al een ver verleden wanneer Low het publiek omarmt met nummers als “Sunflower” of “Plastic Cup”. Naarmate de avond vordert wordt de muziek charmanter en gezelliger met als licht opzwepend en betoverend hoogtepunt “Especially Me”.

Doorheen de avond liet Low verschillende kanten van zichzelf zien en bevonden we ons als publiek in verschillende sferen. Het koele en pijnlijke HEY WHAT werd ingeruild voor de net iets warmere muziek, al is het nog niet meteen de muziek die je in een Spaanse strandbar zou horen tijdens een zoveelste hittegolf. Doordat Low de laatste jaren meer en meer op zoek is beginnen gaan naar de uitersten van de gitaar, zat het meest experimentele stuk ook meteen aan het begin van de show, en het was ook dan dat we met verbazing stonden te kijken naar hoe dit alles uit drie muziekinstrumenten kwam. Daarna kwamen de nummers waar het publiek al langer mee vertrouwd was en dan ook zichtbaar meer van genoot.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!