© robloud
We hadden een mooie dag achter de rug. Kevin De Bruyne had de Rode Duivels een uurtje geleden met een fantastische streep voorbij Brazilië richting de halve finales van het WK getrapt, Anderson .Paak speelde samen met The Free Nationals de show van zijn leven in een stampvolle The Barn en een tiental meter verder trapte Brandon Flowers zijn hitmachine The Killers in gang. Om maar te zeggen dat de doortocht van de Amerikanen in 2018 er eentje was waarbij euforie de bovenhand nam. Oké ja, er was natuurlijk de obligatoire dosis kitsch en een glimlach zo krijtwit dat je niet zonder zonnebril richting het gebit van de frontman durfde kijken, maar ach ja… ook dat is The Killers zeker?
Ondanks dat die taferelen alweer vier jaar achter ons liggen, is het toch slechts twee edities geleden sinds de formatie uit Las Vegas de bovenkant van de affiche kleurde. Redelijk snel dus, zou je kunnen denken, maar er is in de tussentijd heel wat gebeurd. En neen, dan doelen we niet alleen op de gezondheidscrisis. Flowers verruilde de glitter en glamour van de casinostad voor het beboste Utah en sloeg op die manier ook een ietwat andere muzikale richting in. Met Imploding The Mirage en Pressure Machine bracht de band namelijk twee redelijk atypische platen uit op evenveel jaar tijd. Waar voor die eerste de mosterd werd gehaald bij onder andere The War on Drugs en Bruce Springsteen, werkte die andere vooral op onze slaaphormonen. Het was dus uitkijken naar welke nieuwe nummers een plekje verdienden tussen die talloze hits én of The Killers zijn reputatie ook live wist op te krikken.
© robloud
De nieuwe nummers die hun weg naar de setlist vonden, bleken uiteindelijk op één hand te tellen. Meer nog, één vinger was al genoeg. “My Own Soul’s Warning” fungeerde ook als openingsnummer, maar maakte de weide wel meteen klaar voor wat komen zou. Van achter een gigantische bloem op zijn borst vuurde Brandon Flowers meteen zijn breedste glimlach op de weide af, samen met een pak confetti en een zweempje euforie. Ja, hier stond een geboren entertainer. Meteen daarna volgde met “When You Were Young” een eerste gigantische meezinger. ‘We’re alive! Alles goed?’ riep de Amerikaan, die zijn band daarna een superverspreider van hits, liefde en rock-‘n-roll noemde. Of het aan zijn zelfverzekerde uitstraling lag, weten we niet, maar geen enkel woord bleek gelogen.
Wat volgde was namelijk een reeks aan hits waar eigenlijk geen einde aan kwam. Met “Smile Like You Mean It” kreeg Flowers de volledige weide aan het klappen, terwijl de handjes bij “Shot at the Night” dan weer vlotjes heen en weer gingen. The Killers was nog maar een dik kwartier bezig, maar Werchter at al guitig uit de handen van de Amerikanen. Dat de hits zich maar bleven opstapelen, speelde daar natuurlijk een belangrijke rol in. “Human” zat bijvoorbeeld al redelijk vroeg in de set en ontpopte zich zo voor de zoveelste keer tot een festivalanthem pur sang. Ook “Spaceman” mag zich tegenwoordig meer dan ooit aan dat rijtje toevoegen: Flowers beval, het publiek ‘oh oh oh’de vrolijk mee. Wie hoopte op ademruimte had beter een zuurstoffles meegebracht, want met “Somebody Told Me” stond er nóg een wereldhit klaar.
© Rob Loud
Oké, er waren de gebruikelijke clichés, maar net dat maakt van The Killers de ideale band voor een groot festival. Bij “For Reasons Unknown” mocht er bijvoorbeeld weer een fan mee komen drummen, die dan uiteindelijk, nota bene in een T-shirt van Red Hot Chili Peppers, de show stal door zijn strak slagwerk. ‘Hij heeft meer zelfvertrouwen dan ik’, grapte Flowers nog, voordat hij de weide weer liet meebrullen met “Runaways” en “Read My Mind”.
De Amerikaan genoot van de aandacht, misschien zelfs iets te lang. De intro van “All These Things That I’ve Done” duurde bijvoorbeeld heel lang, want Flowers staarde een hele tijd vol trots richting de weide. Alsof hij bij zichzelf dacht: ‘Wauw, dit heb ik goed gedaan.’ Je kon het een tikkeltje arrogant of cliché vinden, maar het moet gezegd dat The Killers op dat moment de weide al verschillende keren rond zijn vinger had gewonden. Van vermoeidheid was er geen sprake, want Rock Werchter ging op dat moment al een dik uur uit de bol op tal van meezingers. ‘I got soul, but I’m not a soldier,’ was het volgende zinnetje van dienst, dat uiteindelijk werd beantwoord met confetti in de nationale driekleur. Het waren de details die het hem deden.
© robloud
Met afsluiter “Mr. Brightside” had The Killers nog dé ultieme festivalhit in handen, die vanzelfsprekend door de hele weide werd meegezongen. ‘Nu moeten we naar Parijs!’, riep Flowers na een instrumentale outro, waarna de band een kwartier voor tijd alweer van het podium verdween. Doe daar nog eens bij dat de Amerikanen om en bij de vijf minuten te laat verschenen en van dat anderhalf uur geplande speeltijd bleef niet zoveel meer over. Jammer, want The Killers maakte zijn status als festivalband wel helemaal waar.
The Killers is zo’n band die op evenveel voor- als tegenstanders kan rekenen, al was de doortocht van de Amerikanen op zondagavond wel een van de beste die ze in Werchter al verwezenlijkten. De hits waren meer dan ooit aanwezig, de sfeer was opperbest en ook de band genoot met volle teugen. Zelfs de grootste pessimist kon niet blijven stilstaan en waagde zich ongetwijfeld wel eens aan een meezingmoment. Het feit dat de show dit keer ook niet zo bombastisch was als anders, bewijst dus dat de mannen het ook gewoon zonder al die tierelantijntjes kunnen. The Killers op Rock Werchter was meezingen van begin tot eind. Effectief een superverspreider van hits, en zo kreeg de man met de grote plastic bloem op zijn borst, toch maar weer gelijk.
Alle recensies van Rock Werchter 2022 lees je hier.
Setlist:
My Own Soul’s Warning
When You Were Young
Jenny Was a Friend of Mine
Smile Like You Mean It
Shot at the Night
Run for Cover
Human
Spaceman
Somebody Told Me
For Reasons Unknown
Runaways
Read My Mind
All These Things That I’ve Done
Mr. Brightside
