Odessa is een naam die de afgelopen maanden wel vaker voorbijkwam op het nieuws, maar helaas niet op de manier waarop het gelijknamige elektronische duo (en de rest van de wereld) het zou willen. Harrison Mills en Clayton Knight haalden uiteindelijk wel impliciet de boter bij de Oekraïense havenstad, gezien het project werd vernoemd naar de gezonken boot van die eerste zijn oom, die op zijn beurt dan weer werd vernoemd naar de stad. Afgezien van de omstandigheden draait ook voor ODESZA de wereld onverbiddelijk voort en moeten dus ook de Amerikanen gewoon voort met hun leven en hun carrière.
Toch was het al meer dan vijf jaar geleden sinds het duo een album uitbracht. Stilzitten deden ze weliswaar niet, want tussen het touren en het vechten tegen de pandemie door sloegen ze ook nog eens de handen in elkaar met de Australische producer Golden Features voor het project Bronson. Het zorgde er bijgevolg wel voor dat de mannen beter wisten wie ze waren als persoon en welke richting ze uit wilden met hun leven en binnen de muziek. Het vormde op die manier meteen ook de inspiratie voor The Last Goodbye, de afsluiting van een hoofdstuk, maar ook evenzeer het begin van een nieuw.
In dat nieuwe verhaal wil ODESZA eigenlijk nog steeds mensen naar de dansvloer trekken, maar er is ook nog steeds het doel om klassiekers in een modern jasje te steken. Dat gebeurt bijvoorbeeld al in de titeltrack, waarin de mannen “Let Me Down Easy” van Bettye LaVette onder handen namen. Euforisch, eclectisch en pscychedelisch, maar vooral dansbaar en melancholisch tegelijkertijd. Dat is het recept dat ODESZA doorheen zijn vijfde langspeler met regelmaat gebruikt. En zoals gewoonlijk gebeurt dat ook vandaag met een reeks bekendere namen. Met Låpsley gaan ze op “Equal” bijvoorbeeld de elektronischere richting uit, terwijl Izzy Bizu op “Forgive Me” voor een dromerig en zomers sfeertje zorgt.
Toch zijn het doorheen The Last Goodbye veelal de minder bekende namen die met de meeste punten gaan lopen. Julianna Barwick geeft je op openingstrack “This Version of You” bijvoorbeeld een helende knuffel op de dansvloer en sleurt je op die manier haast beklijvend mee in de wereld van ODESZA. Dat gevoel wordt dan weer doorgetrokken in “Wide Awake”, waarin Charlie Houston je nog een paar stapjes verder meeneemt in het verhaal. “Love Letter” sluit dat extreem coole drieluik dan af met een bijzonder dansbaar nummer, waarin het zinnetje ‘You can’t break my heart ‘cause I was never in love’ centraal staat. Perfect om op los te gaan in een donkere club, maar evengoed het ideale achtergrond nummer in een zomerse strandbar. Het kan allemaal bij ODESZA.
Het jammere is echter dat het duo iets te vaak de kaart van die laatste optie trekt, en dan specifieker met de nummers zonder feature. Dat zorgt er bijgevolg met regelmaat voor dat het tempo, de sfeer en de intensiteit uit de plaat wordt getrokken. Tracks als “Behind the Sun”, “North Garden” of “I Can’t Sleep” zijn daarom niet per se slecht, maar in vergelijking met de rest van de plaat zijn ze vast en zeker minder interessant, waardoor The Last Goodbye in z’n geheel ook gewoon minder boeiend wordt. Dat is op zich wel jammer, zeker als je de kwaliteitsvolle nummers zoals het openingsdrieluik hiernaast legt.
ODESZA doet op zijn vijfde langspeler dus met andere woorden gewoon waar het goed in is, waardoor ‘het nieuwe hoofdstuk’ toch veelal een voortzetting van het vorige lijkt. Wat het duo wel opvallend sterk doet, is het maken van toegankelijke nummertjes met radiohitpotentieel, zonder dat het geheel daarom plat of commercieel moet klinken. Een mooi voorbeeld daarvan is afsluiter “Light of Day” samen met Ólafur Arnalds, waarin een lach en een traan perfect samengaan. Er hangt bij ODESZA dus altijd een zweempje melancholie in de club, en dat maakt van The Last Goodbye een geslaagde plaat. Enkel jammer dat de sfeerbubbel soms wordt doorprikt door iets te veel van het goeie, maar voor het overige leveren de Amerikanen met regelmaat sterk werk.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
