Jazz Middelheim (Dag 2): Meer dan jazz alleen

Zoals major festivals met ‘rock’ of ‘pop’ in hun naam breder programmeren dan de respectievelijke genres, geldt hetzelfde voor jazzfestivals. Tijdens dit verlengd weekend slaat de Antwerpse evenknie van Gent Jazz zijn tenten op in Park Den Brandt. Voor zijn 52ste editie bokste Jazz Middelheim een gevarieerde line-up in elkaar, die bedoeld is voor muziekliefhebbers uit alle leeftijdscategorieën. Verder werd ook veel moeite gestoken in de details. Muziekhandel Rombaux baatte bijvoorbeeld een pop-upshop uit, terwijl de culinaire festivalganger zijn/haar honger kon stillen met een hoop vegetarische/vegan gerechten. Na een eerste festivaldag die in het teken stond van hiphop en electronica, kwamen ’s anderendaags de iets oudere rockers aan hun trekken.

Karen Willems: Terre Sol Four

Drumster en percussioniste Karen Willems verleende in het verleden haar drumstokken aan Arno, Novastar en Zita Swoon. Dat Willems het experiment niet schuwt, bewees ze met haar vorige project Inwolves. Het verhaal van Terre Sol Four begon twee jaar terug met vier tapes, maar kreeg dit jaar pas echt vorm op het dubbelalbum Grichte. Jazz Middelheim had vandaag een primeur te pakken: samen met John Snauwaert (tenor- en sopraansax), Marc De Maeseneer (baritonsax),Vincent Brijs (baritonsax), speelde ze onder de naam Terre Sol Four haar eerste festivalshow. Ondanks de zengende hitte brachten de vier het er goed van af en met haar eclectisch klank- en drumspel gidste Willems ons door een broeierig landschap. Het was bij momenten niet al te gemakkelijk om onze aandacht erbij te houden, maar wanneer de saxofoons kreunden, ging de show er best hevig aan toe. Desondanks had Willems volgens ons ook door dat één uur spelen iets teveel van het goede was, gezien ze een kwartier voor het geplande einde met haar band de handdoek in de ring gooide.

Op 13 december presenteert Karen Willems Grichte in de Handelsbeurs.

Alabaster dePlume

Alabaster dePlume is al een poosje een van de lievelingen uit het Londense jazzcircuit. Omwille van zijn speelse persoonlijkheid zitten zijn sets telkens vol verrassingen. Spijtig genoeg hadden zijn poëtische trucjes weinig vat op het publiek, maar datzelfde publiek reageerde wel actief toen drumster Karen Willems werd voorgesteld. Desalniettemin zorgde dePlume er regelmatig zelf voor dat de aanwezigen mentaal afhaakten. Na minstens drie keer te moeten horen dat we allemaal goed bezig zijn door in het moment te leven, werd het wat tenenkrullend. ‘Ga daar mee naar de oorlog tegen het fascisme’, zou onze opa zaliger zeggen. Wanneer het ensemble bestaande uit dePlume zelf, Willems en twee gitaristen dan toch muziek speelde, was het genieten geblazen. Het bezwerende “Be Nice to People” omschreef het festivalgevoel dat heerste op Jazz Middelheim. Alles verliep in een aangenaam slakkentempo, maar qua planning was er een structuur omhanden. Zo ook bij dePlume want het was waarschijnlijk niet de eerste keer dat hij meedeelde dat hij deze ‘shit’ graag doet.

Alabaster dePlume speelt op 6 oktober in Biekorf Theaterzaal te Brugge. Saxofoniste Chelsea Carmichael vervoegt hier dan de dubbele line-up.

Taxiwars

Taxiwars was de perfecte brug tussen de rock-‘n’-roll die nog komen zou en de experimentele jazz van de twee voorgaande acts. Nog voor de presentatrice haar laatste woorden kon uitspreken, schoten Tom Barman en zijn jazzvrienden uit de startblokken. Dat de vijftigjarige frontman energie voor twee heeft, zagen we deze zomer al in Het Depot en op Rock Herk. Niet alleen voor dEUS, maar ook voor Taxiwars belooft het een drukke periode te worden. Momenteel zit Taxiwars te broeden op zijn vierde album, maar voorlopig werd er gretig geput uit Artificial Horizon waarbij de groep weinig steken liet vallen. Het lukte Taxiwars zelfs om een volle tent muisstil te krijgen en toen viel het pas op hoe rumoerig het was op het terrein zelf. Eens er terug volop werd gegrooved, volgde de ontlading vanzelf. Nicolas Thys zijn solomomentje met de contrabas deed ons wat knikkebollen, maar toen de band voltallig terugkeerde, werden ze als helden ontvangen. Het oudje “Death Ride Through Wet Snow” was tot slot de spreekwoordelijke kers op de taart van een sublieme set. Dat ook Taxiwars iets vroeger stopte dan gepland, beroerde niemand.

Thurston Moore Group

‘Een artiest met een open vizier’, dat is het minste wat je kan zeggen van indieheld Thurston Moore. Zijn eeuwige drang tot onsterfelijkheid en om artistieke bakens te verzetten, maakten dat zijn passage op Jazz Middelheim allerminst ‘vreemd’ mag genoemd worden. Jazz draait nu eenmaal rond experimenteren en als er één artiest is die daar geen genoeg van krijgt, is het Thurston Moore wel. Zijn verhalen over zijn tijd bij Sonic Youth kan je in 2023 lezen in zijn memoire Sonic Life. Terwijl de temperaturen eindelijk wat dragelijker werden, waren het nu de decibels die oorverdovend de hoogte inschoten. Oordopjes waren daarbij geen overbodige luxe, want op een gegeven moment gingen de noisy stukken zo ver dat de geluidsbrij precies een crashlanding was. Toch was het duidelijk dat Moore’s set strak geregisseerd was. Vooraan op het podium stonden zijn partituren en wanneer hij een sprongetje maakte, volgde de eerste geluidsknal. Vele experimentele knallen zouden nog volgen, maar niemand die aanstalten nam om de tent te verlaten. De zweverige gitaarlijnen werden rustig afgewisseld met iets hardere stukken waardoor een nummer als “Hashish” niet toepasselijker kon zijn en The Velvet Underground-cover van “Tempatation Insire Your Heart” was bovendien een gepaste ode aan Lou Reed.

Thurston Moore en zijn begeleidingsband spelen vandaag, 14 augustus, op HEAR HEAR!. De andere hoofdacts van het eendaags festival zijn Balthazar, Editors, Pixies en Liam Gallagher.

Iggy Pop

Tot nu toe mocht Jazz Middelheim enkel voor de zaterdag het bordje ‘uitverkocht’ ophangen. Daar was maar één iemand verantwoordelijk voor: Iggy Pop. Had je de ‘poor, dirty’ zanger van The Stooges destijds vertelt dat hij op zijn 75^ste een jazzfestival zou headlinen, kreeg je het wellicht aan de stok met zijn entourage. Desondanks zijn ruig imago stond Iggy hier op zijn plaats. Zowel punk als jazz zijn veeleer een bevrijdende levenswijze dan een muziekgenre. De man releasete drie jaar terug Free en kreeg daar veel lof voor, maar veel nummers uit dat album werden er echter niet gespeeld. Na een mysterieuze intro kwam de eerste kopstoot van “Five Foot One”. Na enkele ogenblikken stond hij in zijn welbekende blote bast de menigte op te jutten. De tent puilde ook uit van het volk waardoor die extra adrenalineshots iedereen gek maakten. Zelfs met een jazzy blazerssectie blijft “I Wanna Be Your Dog” een smerige track die nooit voor het grote publiek bedoeld was.

“Lust for Life” en “The Passenger” waren dat wel en zorgden voor een eindeloos euforisch moment. De ‘liquor and drugs’ bleven netjes opgeborgen, maar werden ingewisseld voor een gezonde dosis spelplezier. Je twee grootste hits vooraan in je setlist steken, tart alle wetten van een nostalgisch liveconcert. Ondanks dat hij al meer dan vijf jaar pensioengerechtigd is, kwam Iggy niet voor melig te doen of te teren op zijn rijke discografie. Vooral bij nieuwe nummers als “Free” en “James Bond” viel het op hoe vitaal zijn baritonstem was. Het mag een wonder heten dat de man überhaupt kan blijven ademen, maar toch blaakte hij van gezondheid. Tijdens “Search and Destroy” werd de tent net niet afgebroken en wanneer Iggy het podium verliet, werd hij lang positief uitgefloten.

Nadat we dachten alles gehoord te hebben, startte de bisronde met “Nightclubbing”. Omdat iedereen opeengepakt zat, was de tent reeds een zweterige club zoals in de lugubere scene uit Trainspotting. Dat deerde niemand om lekker te viben op de lome pianonoten en distorted gitaarsolo. Vooraleer Iggy ons wanhopig naar afkoeling en dorstig naar drank de nacht injoeg, trakteerde hij het publiek op “Down on the Street” en “Fun House”. De rauwe rock-‘n-roll van The Stooges heeft een onbeperkte houdbaarheidsdatum want beide nummers klonken verre van gedateerd. De prijs voor mooiste man op aarde zal Iggy nooit in de wacht slepen, die van beste liveperformer ooit zou daarentegen niet misstaan tussen zijn Grammy-collectie. De krasse zeventiger bewees wederom dat hij geboren is voor het podium en laat ons stellig hopen dat dit niet zijn laatste Belgische passage was. Moest dit onfortuinlijk toch het geval zijn, waren we bij de weinige gelukkigen die getuige waren van een feilloos optreden.

Jazz Middelheim loopt door tot maandag 15 augustus. Zondag 14 augustus wordt jazzlegende Toots Thielemans geëerd met twee concerten. Fred Hersch Trio & Desguin String Quarter sluiten dan weer de laatste festivaldag af.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist Iggy Pop:

Rune (Noveller Intro)
Five Foot One
T.V. Eye (The Stooges-cover)
I Wanna Be Your Dog (The Stooges-cover)
The Endless Sea
Lust for Life
The Passenger
Death Trip (The Stooges-cover)
James Bond
Sister Midnight
Mass Production
Free
Gimme Danger (The Stooges-cover)
I’m Sick of You (The Stooges-cover)
Run Like a Villain
Search and Destroy (The Stooges-cover)

Nightclubbing
Down on the Street (The Stooges-cover)
Fun House (The Stooges-cover)