© CPU – Ymke Dirikx
Drie jaar en een globale pandemie later mag Tame Impala opnieuw het hoofdpodium afsluiten. Wie erbij was in 2019, zag toen een gerodeerde liveact die moest opboksen tegen de kletterende regen en een halflege wei. Dat was een probleem waar Slipknot gisteren nipt aan ontsnapte. Het etiket ‘headliner van de toekomst’ bleef toen jammerlijk onbevestigd. Tijd voor een herkansing, want dat Tame Impala hoge toppen scheert in de moderne indierock, zagen we begin deze zomer op Primavera Sound in Barcelona. Eenmaal de hemel gisterenochtend opklaarde, was het wederom stralend weer in Kiewit. De omstandigheden waren dus opperbest om ons te laten begeesteren door de wonderlijke psychedelica van Kevin Parker. Zo nieuw is The Slow Rush niet meer, waardoor het album goed in ons geheugen zat. Tijdens de volledige set hing de neonverlichte koepel daarbij niet als een zwaard boven Damocles.
Geestverruimende middelen waren verboden op het festivalterrein, de trippy muziek van Tame Impala was dat echter niet. Op aanraden van het verkoopsadvies van een vertegenwoordigster van Aion Well doken we voor een anderhalf uur in Kevin Parker zijn hersenpan. De show kwam in het begin rustig op gang zoals een pas omgedraaide zandloper. De dromerige noten van “One More Year” waren de korreltjes die langzaam maar zeker naar beneden liepen. Met andere woorden verdween ons tijdsbesef onmiddellijk. Op zulke momenten wisten we dan ook dat er weinig verkeerd kon lopen, maar waren we ons er evenwel bewust van dat de schakelaar kon omslaan op automatische piloot. Door verschillende kwinkslagen doorheen de set kwam het er daar toch niet van. Wanneer Parker het op z’n Belgisch wilde doen, zette hij de stamper “Elephant” in. Dat was een prima keuze, want België is en blijft een fervent rockland dat zulke anthems een warm hart toedraagt.
© CPU – Ymke Dirikx
Tame Impala is sinds Currents echter meer dan een psychedelische rockband. Vanaf dat doorbraakalbum uit 2015 koos Parker de succesvolle weg naar dansvriendelijke nummers met een alternatief randje. Daar kwam de zanger zodanig goed mee weg dat hij met The Slow Rush voortging op dat elan. Het escapistische “Lost in Yesterday” was reeds een plausibele voorspelling over hoe we ons morgenochtend gaan voelen. Vooraan in het publiek was er een zeer sterk samenhorigheidsgevoel dat we deze Pukkelpop-editie nog niet vaak tegenkwamen. Dat gevoel gaan we dus mentaal hard koesteren om ook van die laatste festivaldag een onvergetelijk moment te maken. Tame Impala gaf alvast de voorzet van hoe dat het moet. Als Parker zijn warm klankbad onvoldoende was om hardnekkige babbelaars het zwijgen op te doen leggen, deed zijn podiumproductie dat wel. De flashy lasterstralen en het rookgordijn dat uit de koepel dampte, waren namelijk een enorm impressionant schouwspel. Er werd duidelijk niet op euro meer of minder gelet om die dik verdiende headlinerstatus op alle fronten te verzilveren.
Wanneer de koepel naar beneden daalde, viel de hemel net niet op ons hoofd. De diepe bassen voelden we in al onze vezels en hielden ook iedereen bij de les. Toen de band triomfantelijk terugkeerde, was het heerlijk dansen op “Let It Happen”. Zelfs de meest houterige personen zullen wellicht moeite gehad hebben om niet even te heupwiegen. Niemand die nu nog kan beweren dat Parker geen muziek kan componeren waarop je moeilijk kan stilstaan. Desalniettemin is de Australiër eveneens op zijn gitaar een begenadigd muzikant. Van het debuut Innerspeaker haalde slechts één track de setlist, namelijk “Runway, Houses, City, Clouds”. Dat belette Parker niet om zijn innerlijke Jimi Hendrix te laten botvieren. In combinatie met de hallucinerende visuals verveelde zijn soleerwerk geen enkele seconde. Bij momenten leek het er op dat hij wat gevangen zat in z’n eigen wereldje, maar wanneer hij waarschijnlijk via een Humo-bordje las dat iemand in het publiek binnen het kwartier zeventien jaar zou worden, gaf hij de festivalganger in kwestie alvast zijn gemeende felicitaties.
© CPU – Ymke Dirikx
Parkers gevoel voor timing zat nagenoeg perfect. Twee minuten voor middernacht startte hij de bisronde en werd “The Less I Know the Better” spontaan een hartelijk verjaardagslied. Het confettikanon was hierbij de kers op de taart van een memorabel moment dat ooit de geschiedenisboeken van Pukkelpop zal halen. Idem aan Tame Impala’s fascinerende headlineshow. Het vooroordeel dat de jeugd naar geen goede muziek meer luistert, mag opgeborgen worden. Een heleboel jonge Pukkelpoppers tekenden present aan het hoofdpodium om volop te genieten van Tame Impala’s zweverige indierock. Of ze er binnen enkele jaren nog van zullen spreken, zal de geschiedenis moeten uitwijzen. Wij zijn er alleszins van overtuigd dat rockmuziek niet dood verklaard hoeft te worden indien er voldoende geëxperimenteerd wordt.
Tame Impala speelt op 29, 30 en 31 augustus in Amsterdam. De drie shows in AFAS Live zijn uitverkocht.
Alle recensies van Pukkelpop 2022 lees je hier.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
One More Year
Borderline
Nangs
Breathe Deeper
Love/Paranoia
Elephant
Lost in Yesterday
Apocalypse Dreams
Let It Happen
Feels Like We Only Go Backwards
Eventually
Runway, Houses, City, Clouds
The Less I Know The Better
New Person, Same Old Mistakes
