© Daniel Harris
Begin dit jaar verscheen het derde album van de Britten van Palace. Het viertal ging een maand later die plaat al voorstellen in Kunstencentrum Vooruit van Gent, maar daar stak Covid-19 toen nog een stokje voor. Gelukkig vond organisator Democrazy een nieuwe datum en nieuwe zaal waardoor de band nu op 4 september in De Centrale mocht aantreden. Met een half jaar tijd om het album te leren kennen, kon het publiek dus al meer herkenningsmomenten laten aantreden. De show werd de perfecte weekafsluiter: gemoedelijk, met hier en daar een beweeglijk moment en vooral erg veel melancholie.
Openen mochten de landgenoten van Chartreuse, ook zo’n gemoedelijk bandje waarbij indierock en weemoed hand in hand gaan. Het viertal mocht een halfuurtje de zaal laten wegdromen met mooie melodieën en betoverde ons vooral wanneer de stemmen in harmonie samengingen. Er werd afgewisseld tussen dromerige gitaarsounds die de rust bewaarden en zweverige pianogeluiden die voor nog meer intimiteit zorgden. Het was weliswaar de mooie opbouw en de afwachtende houding die voor spanning in de set zorgden. Het halfuurtje was voorbij voor we het goed en wel beseften, en Chartreuse zal alvast wat zieltjes gewonnen hebben met de eerlijke, breekbare muziek.
Met drie albums onder de arm, heb je al snel een groot arsenaal aan nummers die je een publiek kan voorstellen. Palace ging voor zeventien nummers tijdens zijn set, met de nadruk vooral op recente plaat Shoals. De titeltrack diende als opener en maakte meteen duidelijk wat we konden verwachten van de band. We hoorden namelijk onmiddellijk de prachtige, betoverende stem van frontman Leo Wyndham die ons omarmde als een goede vriend. De sound behoorde tot de meer magische kanten van het muzikale spectrum, met de nadruk op dromen en het vergeten van alle zorgen. Uiteindelijk brak de song volledig open en werden alle instrumenten in het geheel gegooid. Zo zou de hele set in elkaar zitten, een hartverwarmende zoektocht naar iets grootser.
Helaas misten we bij die grootse climaxen bij momenten meer body. De band speelt maar met zijn vier, wat de sound die ze op het podium proberen brengen niet altijd ten goede komt. Zo hoorden we bij “So Long Forever” een heerlijke opening in de sound, maar miste het allemaal een stuk volume. Een extra muzikant zou Palace veel goeds kunnen doen om de muziek naar een bombastischer niveau te tillen. Nu bleven ze net iets te veel ter plekke trappelen, waardoor de grote doorbraak er zo nooit echt zal volgen. Aan de andere kant kunnen we op die manier wel zeggen dat ze eigen blijven aan hun kunnen.
We hoorden weliswaar veel meer in de muziek van Palace. Waar intimiteit en bombast met elkaar in contact kwamen, kregen we veelal grootse ontwikkelingen. Bij momenten kon de band live dan ook uitpakken met prachtige uitbarstingen zoals bij “Gravity”. Een andere keer kregen we zelfs catchy nummers die werden meegezongen, zoals bij “Live Well”. Dat de muziek tot in de puntjes is uitgewerkt, merkten we constant aan de concentratie bij de muzikanten. Hierdoor viel het ook op dat zowel de gitarist als de bassist zich te veel aan het focussen waren, waardoor het spelplezier leek te verdwijnen. Enkel tegen het einde zagen we een glimlach tevoorschijn komen, iets wat eigenlijk veel eerder had gemoeten.
De band bracht weliswaar niet de meest vrolijke set mee. Er was ook ruimte voor nog meer intimiteit waarbij alles een tikkeltje zachter werd met songs als “Trouble On The Water” en “Face In The Crowd”. Hierdoor werd de fragiele muziek van Palace zowaar nog meer breekbaar, maar bleef de magie die het anders heeft door de rijke gitaarklanken wel wat uit. Gelukkig had de band met “Heaven Up There” en “Bitter” nog wel wat achter gehouden. Na heel wat nieuw werk voor te stellen, waarbij het nog meer rond zweven draait en minder rond catchy liedjes zoals Foals die heeft, kwamen die twee songs als geroepen. Ze bleken nog steeds sterkhouders te zijn in de set en voor een welgekomen opluchting in de zaal te zorgen. Bij die laatste hoorden we iedereen zelfs uitbundig meezingen.
Het publiek was weliswaar altijd bij de les. De zaal was goed gevuld en alle aanwezigen luisterden met aandacht, wat tegenwoordig al eens als een uitzondering gezien kan worden. Als je jezelf liet meeslepen met de muziek, dan verdween je ook gewoon anderhalf uur in een droomwereld zonder dat je doorhad hoe snel de tijd voorbijging. En net daardoor kan Palace dan ook het best overtuigen in zaaltjes als deze waarin intimiteit nog steeds een ding is en je melancholie kan voelen als een knuffel. Palace bracht dus een heel mooie set, waarbij de limiet qua publiek en sound wel bereikt lijkt te zijn. Als ze verder willen gaan, zullen ze het toch wel grootser moeten aanpakken. Voorlopig blijft het wel een eerlijke band die heel oprecht op het podium staat en altijd met de zaal in interactie gaat. De limiet mag er dan wel zijn, de band lijkt er alleszins veel plezier in te beleven.
Setlist:
Shoals
So Long Forever
Lover (Don’t Let Me Down)
Gravity
Have Faith
I Want What You Got
Live Well
Trouble On The Water
Face in the Crowd
Shame On You
Berlin
Blackheath
Fade
Heaven Up There
Bitter
Give Me The Rain
Veins
