Ondanks dat ze nog maar eenendertig is heeft Courtney Marie Andrews er al een zeer mooie carrière op zitten. De Amerikaanse singer-songwriter is uiterst productief en had al zeven studioalbums op de teller staan. Nu komt daar logischerwijs een achtste bij, waarvoor ze trouwens de hoes schilderde. Naast het maken van heel wat albums schildert ze dus ook nog en vorig jaar verscheen haar eerste poëziebundel. Zoals we daarnet al zeiden: Courtney Marie Andrews is een zeer productieve dame.
Loose Future heet dat nieuwe album, waarvan de titeltrack ons al meteen toont dat de productie van dit album anders in elkaar zit dan bij haar vorige albums. De details klinken anders dan ze voordien deden, al is het moeilijk om er vanaf het begin al meteen de vinger op te leggen. Het zal voor sommigen ongetwijfeld wat wennen zijn, maar na enkele minuten begint het eigenlijk gewoon al vrij fijn te klinken. Wat gelukkig niet veranderd is, is de stem van Andrews. Ze klinkt nog steeds even ontroerend als voordien en doet ons een beetje denken aan Emmylou Harris, met hier en daar de ontroeringskracht van Joni Mitchell.
Ook qua instrumentatie doet het af en toe wat aan Mitchell denken, met name aan de vroege jaren. Dat is voornamelijk het geval op “On The Line”, waarop de productie wat meer naar de achtergrond verschijnt. Eigenlijk klinkt Andrews ook gewoon het best wanneer het voornamelijk haar stem en gitaar zijn die op de voorgrond treden. Ook op “Satellite” is dat zo, waarna we met “These Are The Good Old Days” weer een nummer krijgen dat wat meer productie heeft gekregen.
Courtney Marie Andrews is wel echt het type artiest dat zowel jong als oud weet te bekoren. Haar muziek is toegankelijk genoeg voor de hedendaagse indiefolkfanaten en de oudere country -en folkfans zullen dit album wel weten te appreciëren. “I’ll Be Thinkin’ On You” is daar het absolute schoolvoorbeeld van. Het klinkt op een bepaalde manier echt heel hard als eerdergenoemde Emmylou Harris, maar toch klinkt het ook vrij hedendaags; zeer knap.
“Change My Mind” is dan weer zo’n nummer dat toch voornamelijk heel modern is, en die misschien ook weer net iets te veel geproducet is. De teksten zijn net zoals de zang heel sterk, maar door het ’twaalf in een dozijn’-strijkorkest dat erbij komt staan de zang en tekst niet zo centraal als ze zouden verdienen.
Gelukkig is er ook nog afsluiter “Me And Jerry”, die zowat perfecte mix van instrumentatie, productie, tekst en zang is. Op een bepaalde manier komen de teksten nog steeds zeer goed tot hun recht, ondanks dat er richting het einde steeds meer tierlantijntjes bijkomen. Als dit heel het album door het geval zou zijn, dan hadden we hier echt wel van een fantastische plaat kunnen spreken, al is het nu ook al gewoon uitstekend. Helaas ging er nu wel net iets te veel breekbaarheid verloren ten koste van een iets te rijke productie.
Loose Future is ondanks de wat hogere productie zeker niet het meest innovatieve album, maar slaagt er wel min of meer in om doorheen te blijven ontroeren. We horen Andrews eigenlijk gewoon het liefst wanneer haar stem en gitaarspel de grote aandachttrekkers zijn, maar aan de andere kant zou het ook moeilijk zijn om enkel daarmee een heel album te vullen. Loose Future voelt een beetje aan als een album dat voorafgaat aan een zeer sterke plaat en daartoe een soort opstapje is. Andrews heeft uit het maken van dit album zeker heel wat nieuwe dingen opgestoken, misschien wel het meest van alle albums die ze al heeft uitgebracht en zal die lessen zeker kunnen gebruiken voor haar volgende album. Daarmee willen we zeker niet zeggen dat dit album niet goed is, integendeel. Loose Future is gewoon weer een zeer fijn album met vooral zeer straffe zang en sterke teksten, maar we voelen aan alles dat er iets zit aan te komen waar echt alles op z’n plaats valt; misschien wel haar meesterwerk.
Op 12 maart staat Courtney Marie Andrews in Le Botanique. De dag erna speelt ze in de Tolhuistuin.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
