© CPU – Peter Verstraeten
Uit Australië kwam een zooitje ongeregeld neergestreken. Amyl and The Sniffers behoort tot een van de meest klinkende namen in het aanzienlijke canon van artiesten die aangestormd komen uit down under. Nog het meest te vergelijken met mede-keetschoppers The Chats, is Amyl and The Sniffers evenzeer onbeschaamd, onpretentieus en vooral niet al te serieus te nemen. Geleid door de flamboyante Amy Taylor kwam het viertal hun nieuwste album (van vorig jaar, maar we weten allemaal dat de albumtours vorig jaar hebben afgezien) voorstellen in de Antwerpse Trix.
De grote zaal van Trix was volgepakt met het gewoonlijke punkvolk: tattoos, mensen met een aantal piercings vaak niet op twee handen te tellen, leer, leer en nog eens leer. Dat publiek werd weliswaar niet helemaal gespiegeld door de band op het podium. Taylor, met haar kenmerkende felgekleurde bikini, platinumblonde nektapijt en knalrode lippenstift komt liever het podium opgehuppeld onder het nummer “Gypsy Woman (She’s Homeless)” van Crystal Waters dan iets met beukende drums. Ze ziet er in eerste instantie uit als een funky Miley Cyrus in haar “Wrecking Ball”-tijdperk.
© CPU – Peter Verstraeten
Die uitstraling ter zijde, veel aanzet om uit de startblokken te vliegen moet je ze niet geven. De simpele drumbeat en extravagante gitaarsolo van “Control” bleek voor het publiek al genoeg te zijn om een zuurverdiende pint de lucht in te pleuren. Een moshpit vormde zich snel, en nam meteen een aanzienlijk deel van de zaal in. Zoals echte punkers dan doen, gooide de band het wel af en toe over een licht andere boeg. The Sniffers gaat als band vaak weg van de garagepunk, om toch wat metal in zijn sound te steken. De band is zonder meer gevarieerd te noemen in zijn bulldozende capaciteiten. Met enorm veel zelfvertrouwen gaat het viertal de groovemetal à la Pantera of Power Trip aan op “Some Mutts (Can’t Be Muzzled)”, en “Shake Ya” heeft een riff met een vaart en en robuuste basklank waar meneer Lemmy Kilmister himself trots op zou zijn.
Taylor veranderde nummer per nummer stilaan de definitie van wat een frontvrouw kan zijn in haar voordeel. Met een autoritaire plaatsing van het been op een van de baskasten commandeerde ze met haar afratelende zang het springend publiek. Dat dat been gehuld ging in een glanzend witlere cowboybot, ondermijnde haar autoriteit voor geen seconde. Amyl and the Sniffers steekt sowieso graag wat kitsch in zijn verschijning, zonder ooit explosiviteit in te boeten. Het is alsof ze toch een klein beetje glammetal erin proberen te steken, al is het maar in spirit. Noem het ‘moshpit chique’ als je wilt, maar noem het vooral goed.
© CPU – Peter Verstraeten
Een van de hoogtepunten van hun meeste recent plaat Comfort To Me, “Security”, passeerde gezwind en nonchalant hard. Je weet dat je met een bangelijke riff te maken hebt als de riff zelf even hard wordt meegezongen als de tekst. Niet dat het het nummer ontbreekt aan een aanstekelijk refrein, maar er wordt hier met de filosofie gewerkt dat hoe meer glammy en catchy een riff is, hoe beter. Vraag maar aan Mötley Crüe destijds. En dan zijn we weer bij glammetal aanbeland.
Het mag allemaal niet te ver afwijken van de blauwdruk, natuurlijk. Ook de nummers die op de eerder genuanceerdere tweede plaat staan, kregen in hun liveversie een pak onder de broek van de band. Voor de heerlijk rechtstreekse, bijna melodieloze songs van hun zelfgetitelde debuutplaat waren “Gacked on Anger” en “GFY” tot uw dienst. Die klonken zo wild en structuurafstotend dat het heus een muzikale afranseling te noemen viel. Naar het klassieke concertmodel sloten de Australiërs af met hun grootste hit, “Hertz”. Ook hier zing je sneller mee met de riff dan met de feitelijke lyrics, en de honderden la la la’s die door de zaal vlogen, kwamen meer overeen met het zangkoor van een voetbalmatch dan een punkconcert. En toch, passend was het wel. Dat krijg je met die vier vreemde eenden in de bijt op het podium.
Amyl and the Sniffers is als relatieve new kid on the block uiterst zelfverzekerd, en kan met zelfs de grootsten van het punkgenre meedraven. Het mag zichzelf gerust aanschrijven als een van de beste punkacts die je live kan zien, geen tijdmachine vereist.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Control
Pleasure Forever
Got You
Some Mutts (Can’t Be Muzzled)
Guided By Angels
Shake Ya
Capital
Security
GFY
Gacked on Anger
Choices
Knifey
Don’t Need A Cunt Like You (to Love Me)
Hertz
