© CPU – Jan Van Hecke (archief)
Om een goed overzicht te hebben van wat Mauro Pawlowski muzikaal uitvreet, verwijzen we je door naar Mauroworld. Deze officieuze databank wordt namelijk per release geüpdatet waar de gitarist bij betrokken is. Door zijn glorieuze terugkeer bij dEUS haalde de Limburgse halfgod afgelopen zomer de Belgische wereldpers. Alvorens hij viermaal een uitverkochte Ancienne Belgique aandoet, stretchte hij eerst zijn vingers bij andere projecten. Solo is hij bezig aan de laatste shows van Eternal Sunday Drive. De laatste periode trad hij ook regelmatig op onder de naam ‘Night of the Pawlowski Syndrome’ en begeleidde hij Delphine Lecompte in haar dichterlijk universum. Zijn bizarre allstarband Gruppo Di Pawlowski stond op een lager pitje, maar verdween niet op de achtergrond. Het laatste wapenfeit In Inhumans Hands dateert van 2017 en het vervolg staat gepland voor komend voorjaar.
Vooraleer de obscure geluidstovenaar en zijn trawanten De Centrale op zijn kop zouden zetten, mocht het Antwerpse Brorlab laten zien dat ‘minder-dan-1-minuut-song’ niet met uitsterven bedreigd is. Tegenwoordig is een smartphone het strijdmiddel van activistische bewegingen. Dat je met zo’n minuscuul voorwerp gabberbeats kan produceren, hoeft evenwel niet te verbazen. Redelijk eenvoudig was het drietal schuurpapier op een ijzeren plaat. Zangeres Sam De Clerq haalde haar beste ravepassen naar boven, maar na een twintigtal minuten leek het publiek wat verzadigd te zijn. De mathrockriffs van Rafael Valles Hilario (Tuff Guac) werden op den duur ook een beetje eentonig. Toch weerhielden ze niemand om elders afleiding te gaan zoeken. Nu ons nationaal voetbalelftal uit het wk gekegeld is, konden we bij “Football is for Soccers” onze lach niet verbergen. Toen Sam, Rafael en bassist Casper de Geus het podium verlieten, hing er een broeierige sfeer in de lucht. Soms hoeft een voorprogramma niet veel meer doen dan ieders energiepeil draaiende te houden.
Workin out in Heaven, de opvolger van het debuut s/t, wordt verwacht in 2023. Vrijdag 31 maart is Brorlab de support van Hang Youth in De Casino.
Wanneer de laatste noten van “Song For The Dead” uit de speakers knalden, beklom Gruppo Di Pawlowski mysterieus het podium op. Achter de lenzen van zijn paarse spacebril, waar Bono jaloers op zou zijn, bespeelde Mauro het publiek. De zanger-gitarist is recent tram vijf gepasseerd, maar zijn gevoel voor het absurde ebt niet weg. Diep begraven en zonder natuurlijk licht werd de show letterlijk en figuurlijk een “Phone Call from a Ruin“. Het had dan ook geen enkel nut om ergens dekking te zoeken. De schreeuwlelijke noiseriffs en dito synthnoten vlogen alle kanten uit. Gruppo Di Pawlowski schoot alles aan flarden en dat moesten we gewoon ondergaan. Professioneel als hij is, hield Pawlowski nauwlettend de klok in het oog. Zijn ‘bindteksten’ waren een nonchalant zelfgesprek, maar waren welgekomen adempauzes.
Dat Pawlowski de meest uiteenlopende instrumenten machtig is, bewees hij door af en toe een stukje blokfluit te spelen. Dat gaf op het einde wel een boost aan de beleving. De condens van zweet en verschaald bier joegen de vochtigheidsgraad de hoogte in. Met het blokfluitgesjirp op de achtergrond en een begeleidingsband die uiterst geconcentreerd speelde, voelden we ons als majoor Dutch (Arnold Schwarzenegger) in de sciencefictionklassieker Predator. Het gevaar loerde overal wat de nodige nervositeit veroorzaakte. Gelukkig hoefden we ons niet met modder in te smeren. Pas bij “Experiments in Haste” werden alle plooien gladgestreken. Spijtig genoeg gingen weinigen mee van de grond, maar dat deed niets af aan het plezier dat de groep beleefde.
De uitgebreide bisronde vloog ook aan een razendsnel tempo voorbij. Nadien waren de leden in een opperbeste stemming en ging het feestje onverstoorbaar verder toen ze snel de polonaise deden. Pawlowski deed wederom het Belgisch absurdisme alle eer aan. Ondanks dat Gruppo Pawlowski’s sound de goegemeente het bloed onder de nagels doet kruipen, zat de show stressloos in elkaar. Het undergroundgevoel sloop regelmatig door de zaal, maar toen de lichten terug aangingen, waren we weer snel bij ons normaal bewustzijn. ‘Dit is gewoon rockmuziek’, aldus Pawlowski.
