Het was weer enkele jaren geleden dat elektronicawonder Bonobo voet zette op Belgische bodem. Zaterdag was het nog eens zover en daar keken vele fans naar uit, vooral omdat het nieuwste album Fragments wederom een schot in de winkelhaak was. Die recentste langspeler zit vol zweverigheden afgewisseld met stevige en grimmige synths die de benen smeken om te dansen. Met dit nieuwe werk aangevuld met de rest van zijn rijkelijk gevulde repertoire zou het dan ook verbazen mocht Bonobo een goed gevuld Vorst Nationaal teleurstellen.
Eenmansshow Poté gaf het startschot via zinderende bassen die de tribune deden beven. Vrijwel meteen wist hij het publiek te enthousiasmeren en volgde de ene danspas de andere in sneltempo op. Was het publiek reeds opgewarmd dankzij het heuse volksfeest dat omstreeks zes uur, nadat een fluitsignaal enkele duizenden kilometers verder had weerklonken, uitbrak in de Brusselse straten? Of lag het aan de kwaliteit van wat er zich afspeelde op het podium? Wij willen toch vooral dat tweede geloven.
Poté bracht muziek dat zowel elementen van techno, dance en ambient bevatte, maar eveneens disco aangevuld met wat wereldmuziek. Klinkt misschien gek, maar met zijn zoetgevooisde stem worden deze genres mooi aan elkaar gelijmd. Zijn stem lijkt wel wat op die van Sampha, die ene zanger die al samengewerkt heeft met vrijwel iedereen, maar wiens solocarrière nog niet echt van de grond kwam. Het hoogtepunt was zonder meer “Ur <3”, waarbij menig toeschouwer tevergeefs zijn Shazam opengooide; toch wel een compliment als support act. Al bij al zette de Londenaar een – alvast welgemeende excuses – uiterst verrassende en opzwepende set op Poté.
Bonobo nam ons vervolgens mee op ontdekking door een wereld die hij al meer dan twintig jaren aan het scheppen is. “Rosewood” was een rustig opwarmertje, maar gaf meteen weg wat te verwachten van de rest van het concert: prachtige landschapsvisuals, overtollig gebruik van lichten en ledlampen en een rookmachine of tien. Dat waren enigszins ook de ingrediënten van Bonobo’s vorige passages. We werden in de bergen gekatapulteerd, zweefden over stranden en poolgebieden en zagen de rotsen van heel nabij passeren. Dit visuele werd telkens weer voorzien van de bijpassende soundtrack, gebracht door een ruim gevuld podium met drummer, toetsenist en blazers en Simon Green, zo heet ie echt, in het midden aan de knoppen.
Dansbaar en breekbaar wisselden zich af. Het tweeluik “Kiara” waarbij we ons in een epische film waanden en al swingend de Ierse landschappen trotseerden en “Bambro Koyo Ganda” zorgden voor een eerste energie-uitspatting. “Otomo” was een van die veelbelovende dansnummers vanop de nieuwste lp. Live kwam het nummer, met een Bulgaarse sample, nog veel sterker tot haar recht dankzij de schreeuwend synths en fijnzinnige drumpartij.
Op zijn studioalbums werkt Bonobo veelal samen met gastzangers. Live koos hij ervoor om de vocals over te laten aan zangeres Nicole Miglis. Het nieuwe “Shadows” dat normaal door Jordan Rakei wordt gezongen, klonk in een Nicole-jasje zeker niet minder fraai. Enkel bij “No Reason” kon de zangeres de stem van Chet Faker toch niet helemaal doen vergeten. Bonobo’s liefde voor blaasinstrumenten werd meer dan eens duidelijk. Live gaven trombone en dwarsfluit vele nummers ook nog meer gelaagdheid mee. Een lekker uitgesponnen versie van “Kerala”, waar we nog een heerlijke piano en drumsolo in kregen, was een perfecte afsluiter van de avond.
Bonobo deed zaterdagavond in Brussel wat er van hem verwacht werd. Nieuwe nummers werden gespeeld en ook oude klassiekers bleven sterk overeind. Hij voorzag ons van een totaalspektakel dat zowel visueel als auditief erg op punt stond. De Engelsman is not coming home yet, want zijn tour in Europa gaat nog even door.
