© CPU – Matthias Engels
In tijden van literaire schriftwijziging is Doodseskader niet de meest kindvriendelijke bandnaam. Betreft de muziek die Sigfried Burroughs (Kapitan Korsakov, PAARD.) en Tim De Gieter (Amenra, Predatory Void) uit hun hersenpan laat kronkelen, is Doodseskader echter geen watjesgedoe. De ep MMXX: Year Zero en het debuut Year One vielen niet in dovemansoren en zwemmen in een loperige saus van industriële metal en horrorcore. Slechts met twee op een podium wisten ze eerder al deze brutale sound tot leven te brengen. De releaseshow van Year One stond recent gepland in een uitverkochte AB Club. Voor de eerste show van 2023 koos Doodseskader voor de vertrouwde Vooruit. Burroughs en De Gieter speelden hier al talloze malen met andere projecten, waardoor ze zich niet begaven op onbekend jachtterrein.
De twee muzikanten kiezen hun supportacts altijd zorgvuldig uit. Na Kleine Crack, Jay MNG en fantom mocht Movulango de Balzaal laten pruttelen. De alternatieve singer-songwriter bracht zijn debuut-ep Mirror in Man uit op het DEE WEE-label. Met de ondersteuning van de Dewaele-broers kon er vanavond bijna niets mislopen. Jammer genoeg was er nog niet genoeg volk op de been om er een stomend feestje van te maken. Mozes Mosuse, zoals Movulango echt heet, trok zich daar echter weinig van aan. Samen met zijn knoppendraaier raasden de bieptonen voorbij alsof hij voor een volgepakte club stond te performen. Toen de gitaren hun intrede maakten, was de invloed van Soulwax geen discussiepunt meer. “The Peak” is op plaat wat aan de softe kant, maar live was het een eervolle ode aan de Dewaeles’ Nite Versions-periode. De Nirvana-cover van “Breed” was op het einde een toffe uitsmijter die vooraan enkelingen deed knikkebollen. Omringd door een grotendeels zwart gekleed publiek hield Movulango’s elektronische indie-act zich kranig overeind.
Movulango speelt op 20 april in Trix Café.
© CPU – Matthias Engels
Na een poosje wachten was het dan de beurt aan Doodseskader. Burroughs en De Gieter weten dondersgoed van welk hout pijlen te maken en ze recht in je voorhoofd te schieten. Veel tijd om tussendoor naar adem te happen, was er niet. De sets van het duo zijn telkens één lang uitgerekt doodsritueel waarin concertgangers kunnen kiezen tussen pompen of verzuipen. Nummers als “Bloemen Noch Kransen” en “Illusion of Self” impliceren namelijk geen gulden middenweg. Desondanks de bloedserieuze houding was De Gieter enorm dankbaar voor alle aanwezigen. Doodseskader was voor hem niet zomaar een band, maar een connectie. Ook de technische zangmankementen bij Burroughs’ microfoon hadden amper vat op zijn positieve gemoedstoestand.
Verder was de show een goede stofwisseling van oude en nieuwe nummers. “Meat Suit” zat al vroeg in de set en zorgde her en der voor iets comfortabele poses. De geplette mengelmoes van logge basriffs en meedogenloze drumbreaks is immers niet voor tere zieltjes. De toxisch flikkerende visuals versterkten dat onbehagen, maar dat knagend gevoel en zorgde evenwel voor een spanningsveld tussen dromen en nachtmerries. Bovendien viel het ook op hoe geconcentreerd de twee hun instrumenten aan gort speelden. Afgelijnd en enorm sterk werkte hun verschroeiend timbre op den duur zeer verslavend. De songtitel “It’s Not an Addiction If You Don’t Feel Like Quitting” kreeg zo een nieuwe dimensie.
© CPU – Matthias Engels
Onder het mom van een droge ‘nog twee’ sleurde Doodseskader ons door hun diepste zielenroerselen. “Still Haven’t Killed Myself” was wederom de ene sonische uitbarsting na de andere. Toen De Gieter zijn bovenlijf ontblootte, werd het pas echt menens. De uptempo hiphopbars werden voorzien van hevig geheadbang dat ook het handelsmerk is van Amenra. Het publiek bleef er vooraan kalm onder, maar genoot met volle teugen van de herrie die er koelbloedig op hen afgevuurd werd. Wanneer we dachten helemaal platgewalst te zijn, was “Tranendal” de morfine voor onze opengereten scheurwonden. De scalpels gingen terug in de broekzak, maar De Gieters roofzuchtige uithalingen joegen alle levensvormen weg uit de Balzaal. Toen de twee het podium verlieten, was het ook een moment muisstil. Zodoende liet Doodseskader een verpletterende indruk na die niet meer genegeerd kan worden. Zowel visueel als muzikaal nam de groep voorwaartse stappen richting een grootschalige eliminatie jegens mensen die beweren dat industriële metal geen muziek is.
Volgende week doet Doodseskader drie Nederlandse shows met o.a. Brutus en Psychonaut: 28/02 in Den Haag, 01/03 in Utrecht en 02/03 in Nijmegen. De eerstvolgende Belgische shows zijn in De Casino, Sint-Niklaas (12/05) en Het Depot, Leuven (24/05).
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
