Als een groot artiest jouw muziek zo goed vindt dat deze er per se ook op wil staan, dan zijn de verwachtingen bij ons al redelijk hoog. Dit was ook het geval bij Isolde Lasoen voor deze Oh Dear. Voor Lasoen is dat haar tweede soloalbum, maar de zangeres staat vooral bekend vanwege haar drumwerk bij DAAN en Absynthe Minded. Debuutalbum Cartes Postales dateert ondertussen al van 2017 en door die lange wachttijd keken we nog meer uit naar deze nieuwe langspeler.
De Franse componist en producent Bertrand Burgalat had de eer Oh Dear op voorhand te mogen beluisteren. Hij was zo onder de indruk dat hij ook op die plaat wilde staan, wat tot de samenwerking “Douce Mélancolie” leidde. Lasoen haalt vaker haar inspiratie bij Franse muziek uit de jaren zestig of zeventig. Dat was voor deze plaat niet anders en ze ging voornamelijk bij artiesten zoals Serge Gainsbourg en Ennio Morricone kijken, met de bedoeling om deze een moderne touch te geven door ze in een hedendaags jasje te steken. Helaas slaagt Lasoen met Oh Dear niet volledig in haar opzet.
Waar het idee om een fusie te maken tussen Franse artiesten en moderne muziek goed klinkt, is het geheel niet altijd een geslaagd gebeuren. De invloeden zijn duidelijk te horen, maar die moderne toets valt ons minder op. Oh Dear bevat een aantal pareltjes, waardoor je ons nooit zal horen zeggen dat dit slechte muziek is. Toch krijgen we af en toe een wrang gevoel, want wat we horen, doet ons niet per se denken aan Isolde Lasoen. Dit gevoel hebben we het sterkst bij “Batterie”, een samenwerking met haar collega-zanger DAAN. Desondanks dat de twee elkaar perfect aanvullen, zij het zingende lichtpuntje en hij de duistere verteller, is het helaas niet super origineel. Het doet ons vrijwel meteen denken aan de samenwerking tussen Dalida en Alain Delon op “Paroles Paroles“, al heeft het ook iets weg van dEUS’ “Quatre Mains“. De rode draad op Oh Dear lijkt de afwezigheid van Lasoens persoonlijkheid te zijn, want het is niet de enige keer dat we aan andere muziek moeten denken.
We beluisteren dit album grotendeels met een dubbel gevoel; enerzijds is dit een aangename plaat om naar te luisteren, anderzijds slaagt Lasoen er maar niet in om die moderne toets geslaagd over te brengen. Zo is “Capricorn Avenue” een spannend liedje dat zowaar een verhaal vertelt. De afwisseling tussen synths, drums, violen en gitaren is mooi georkestreerd en weet ons van begin tot eind vast te houden. Ook albumopener “Oh Dear” past in dat rijtje van filmachtige muziek en brengt een zekere spanning met zich mee. Toch is de vergelijking met Serge Gainsbourg niet ver te zoeken en is het duidelijk dat ze zich voor het merendeel van haar tweede langspeler door hem liet inspireren. Spijtig genoeg is die invloed volgens ons iets te sterk. Ook “Something French” past in dit rijtje, want dit lied zou perfect kunnen staan op Gainsbourgs Versions Femmes. We denken dat Lasoen zich iets te veel liet meeslepen door haar eindeloze bronnen van inspiratie, waardoor haar eigenheid een beetje verloren gaat. Het is ook niet zo dat elk nummer op Oh Dear ons doet denken aan een ander lied van een andere zanger, maar het ligt eerder aan de algemene sound, waarin andere, grotere artiesten te sterk naar voren komen. Een beetje jammer eigenlijk, want als er iets meer vernieuwing in het geheel had gekropen, hadden we het meer kunnen waarderen.
Naast Frankrijk, haalde Isolde Lasoen haar inspiratie voor Oh Dear ook in het zuiderse Italië en meer bepaald bij de grootmeester Ennio Morricone. Meerdere keren wanen we ons in een westernfilm, zoals bij het eerder uitgebrachte “Bed & Breakfast” of afsluiter “Muse au Musée”. Op die laatste wordt een zwaardere gitaar aangevuld door lichte zang van Lasoen en een westerngitaar die bijgevolg zorgt voor dat wildewestengevoel. De nummers vervelen zeker niet, want we zitten weer bijna middenin een muzikaal verhaal, vooral bij “Bed & Breakfast”. Wederom dus aangename muziek om te beluisteren, maar we missen opnieuw die vernieuwing. “Muse au Musée” lijkt bijvoorbeeld recht van Sergio Leone’s Dollarstrilogie te komen door de hoge zang van Lasoen die boven de instrumenten zweeft. Aan deze muziek is niks 21e-eeuws en alles wat we horen, klinkt alsof we het al eens eerder gehoord hebben. Opnieuw hebben we hier wat hetzelfde probleem als eerder met Gainsbourg, maar nu is het de Morricone-invloed die te sterk is zonder enige echte toevoeging van Lasoen zelf.
Oh Dear is een mooi album, daar kunnen we niet omheen. Toch geeft Isolde Lasoen ons niet echt een reden om het te beluisteren. Elk lied dat we horen, doet ons aan een andere artiest te denken. Haar eigen inbreng is te miniem om van een geslaagde tweede langspeler te kunnen spreken. We kunnen evengoed een plaat van Ennio Morricone of Serge Gainsbourg opzetten en amper een verschil opmerken.
Isolde Lasoen gaat de komende maanden op tour door België en Nederland. Alle data en tickets kan je hier terugvinden.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Douce Mélancolie”, ons favoriete nummer van Oh Dear, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
