Eels @ Vorst Nationaal: Rockend balorkest met veel gevoel voor humor

Oh ironie! De Lockdown Hurricane-tour die Eels twee jaar geleden had aangekondigd om de bevrijding na de coronalockdowns te vieren, werd vorig jaar in heel wat landen uitgesteld door de naschokken van het virale beestje. Een grote domper voor de fans, want die keken na het verschijnen van het vrolijk rockende Extreme Witchcraft ongetwijfeld uit naar een avondje gitaargeweld van de heren rond Mark Oliver Everett – als fan mogen wij gewoon E zeggen. Na exact een jaar en één dag geduld uit te oefenen was het dan eindelijk zover: Eels haalde het tot Vorst Nationaal en bracht een show zoals we die van de band verwachten, met bitterzoete humor, een sterke setlist en vooral veel liefde voor de gitaar.

Dat zessnarig instrument stond al helemaal centraal tijdens het voorprogramma van het Franse duo The Inspector Cluzo. Zanger/gitarist Laurent Lacrouts en drummer Mathieu Jourdain hebben sinds 2008 zeven langspelers en twee liveplaten uitgebracht en zetten Vorst in vuur en vlam met vette blues en strakke garagerock. Zeggen dat beide heren alles uit de kast haalden is een understatement, want ze slaagden er wonderwel in om Vorst Nationaal om te toveren tot een groezelige bluesbar. Het geluid zat niet de hele tijd mee, waardoor het af en toe leek alsof er drie drummers verspreid waren over de zaal, maar gelukkig overtuigden Lacrouts en Jourdain met catchy songs en veel gevoel voor entertainment.

Nummers met titels als “Put Your Hands Up” en “RUNNING A FAMILY FARM IS MORE ROCK THAN PLAYING ROCK ‘N’ ROLL MUSIC” spreken alvast voor zich: The Inspector Cluzo staat garant voor plezier. In Brussel schreeuwde Lacrouts meermaals de longen uit z’n lijf terwijl Jourdain stevig mepte op z’n bescheiden drumstel. Dat het duo afkomstig is uit een geëngaeerd landbouwersmilieu bleek duidelijk uit de opzwepende bindteksten waarin regelmatig werd geklaagd op multinationals als Monsanto en Bayer. De toeschouwers konden het in elk geval wel smaken, zeker wanneer Jourdain als klap op de vuurpijl tijdens een van de nummers het publiek in dook om te crowdsurfen. Wanneer het duo het podium vervolgens verliet met achter hen de resten van een gesloopt drumstel, kon het dan ook rekenen op een stevig applaus.

Na het vurige voorgerecht van The Inspector Cluzo was het eindelijk tijd voor het hoofdgerecht: Eels! Wanneer E met z’n band op tour trekt, dan is het altijd raden naar hoe de muziek live gebracht zal worden en hoe de show aangekleed zal zijn. Strakke gitaarmuziek door mannen in trainingspak, rammelige garagerock door garagisten in werkkledij of toch klasbakken in maatpak die soulvolle vertolkingen brengen? Doorheen de ruim dertigjarige carrière van Eels is nog geen enkele tour dezelfde geweest. Wanneer E, gitarist The Chet, bassist Big Al en drummer Little Joe het podium vanavond opklommen in smoking, leken ze nog het best thuis te horen op een sixties eindejaarsbal. E spande vanzelfsprekend de kroon met een zalmkleurig vest, eeuwige zonnebril en een lange baard.

Met maracas in de aanslag trapte de frontman de avond af met “Steam Engine”, een venijnige rocker uit Extreme Witchcraft. Ondanks dat er meteen een heel salvo rocknummers werd gelost op Vorst Nationaal, beperkte E zich tot percussie en zou het toch tot het zesde nummer duren alvorens hij z’n gitaar in de hand nam. Gelukkig klonk het snarengeweld van The Chet bijzonder sterk zodat nummers als “Amateur Hour” en “Good Night On Earth” lekker swingden. Er zouden doorheen de avond nog heel wat fijne rocknummers volgen in een perfecte mix van oud en nieuw materiaal. “Dog Faced Boy” en “Novocaine For The Soul” klonken als vanouds ijzersterk en lieten het publiek voluit meezingen. Ingetogen versies van “Jeannie’s Dairy”, “Climbing To The Moon”, “3 Speed” en “All The Beautifull Things” zorgden dan weer voor kippenvel.

E staat al meer dan dertig jaar op de planken en weet dus maar al te goed hoe hij een publiek moet entertainen. Hij sprak de zaal meermaals toe met de nodige humor, waardoor een zeer gemoedelijke sfeer werd geschapen. De sobere maar doeltreffende lichtshow en de podiumaankleding droegen hier verder ook toe bij. Zo werd met een grote landschapsfoto op de achtergrond van het podium een knussere sfeer gecreëerd. Op het doek werd regelmatig een grote maan geprojecteerd en bij nummers als “Climbing To The Moon” zorgde dat natuurlijk ook voor extra sfeer.

Naar goede gewoonte bracht Eels heel wat songs in herwerkte vorm. “Trouble With Dreams” werd gebracht als een angstdroom, “Earth To Dora” en “The Deconstruction” klonken heel wat scherper en ruiger dan de originele versies. De nummers van het makke Earth To Dora kwamen in het algemeen verrassend goed tot hun recht en overtuigenden live meer dan op plaat. De origineelste herwerking was het obligate “My Beloved Monster” dat voor de gelegenheid werd gebracht als mashup met de muziek van “You Really Got Me” van The Kinks. Twee toppers voor de prijs van één!

Eels had dus een sterke setlist samengesteld. Vorst Nationaal blijft helaas een betonnen bunker en dus zullen mensen op de achterste rijen dan ook wel last hebben gehad van nagalm. Ons plaatsje was echter optimaal, waardoor de muzikale mix goed tot zijn recht kwam. Helaas bleef de band zelf niet gespaard van technische problemen want E’s versterker begaf het op een bepaald moment. Dit voorval haalde even het ritme uit de show, ook al zorgden de groepsleden voor wat fijne improvisatie (The Chet bracht een stukje “Never Going Back Again” van Fleetwood Mac). Het duurde gelukkig niet al te lang voor de problemen waren opgelost en E met de riff van “That Look You Give That Guy” de zaal weer dolenthousiast maakte. Het blijft een van Eels’ grootste hits en dus zong Vorst maar al te graag luid mee. Het bleek de perfecte opstap te zijn voor de tweede helft van de show waarin net wat meer focus werd gelegd op ouder materiaal. En dat kon het publiek zeker en vast bekoren.

Eels bracht in Vorst Nationaal een show zoals we ze ondertussen mogen verwachten: strakke gitaarmuziek, melancholie en veel zwartgallige humor. In de setlist stonden de recente platen Earth To Dora en Extreme Witchcraft centraal maar er was nog veel ruimte voor klassiekers, fanfavorieten en amusante covers. E blaast morgen dan wel een verjaardagstaart met zestig kaarsjes uit, maar op het podium is daar niet veel van te merken. Wat ons betreft mogen er dus zeker nog enkele decennia bijkomen.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Steam Engine
Amateur Hour
Me and the Boys (NRBQ-cover)
Watcha Gonna Do About It (Small Faces-cover)
Good Night on Earth
Anything for Boo
Jeannie’s Diary
3 Speed
The Gentle Souls
Trouble With Dreams
Who You Say You Are
Never Going Back Again (Fleetwood Mac-cover)
That Look You Give That Guy
Climbing to the Moon
The Deconstruction
All the Beautiful Things
Dog Faced Boy
My Beloved Monster / You Really Got Me (The Kinks-cover)
Drummer Man (Nancy Sinatra-cover)
Novocaine for the Soul
I Like Birds
Are We Alright Again
Baby Let’s Make It Real