De laatste jaren zat de roem en bekendheid van Jack Harlow in een stijgende lijn. Met singles als “What’s poppin”, “INDUSTRY BABY“, “Nail Tech” en “First Class” zette hij zijn naam op de kaart als frisse nieuwe naam in de hiphopwereld. Hoewel deze singles goede commentaren kregen, werd zijn vorig album, Come Home the Kids Miss You toch stevig bekritiseerd. Het was een plaat vol met ongeïnspireerde mainstream tracks, zwakke teksten en saaie beats.
Met Jackman. probeert Jack Harlow terug te keren naar zijn roots. Het album werd niet excessief gepromoot en werd maar een paar dagen voor de release bekendgemaakt. De eenvoudige cover verwijst naar de covers van de mixtapes uit het begin van zijn carrière. Het hele album ademt trouwens de stijl van deze mixtapes. De beats, flows en lyrics doen ook denken aan de mixtapes en albums die J. Cole, Drake of Kanye West in hun jonge jaren maakten. Jack laat de trapbeats van voorheen en de samenwerkingen met andere rappers voor dit album zelfs volledig links liggen.
Opvallend is dat dit album een pure rapplaat is. Jack probeerde in het verleden al eens wat popinvloeden uit in zijn nummers en refreinen, maar dit is nu niet het geval. Harlow toont aan dat hij wel degelijk kan rappen. Er zitten minder refreinen in de nummers en als ze er zijn, zijn ze heel kort. Wat we vooral horen, strofe na strofe, is rauwe rap. Het is duidelijk dat de man van zijn mainstream imago af wil door zo goed als geen hits te maken. Alle nummers hebben een laidback beat, gebaseerd op oude soulsamples waar hij schijnbaar zonder moeite over rapt. Soms met een snellere, energievolle flow, zoals op “They Don’t Love It” of “Denver” en soms met een meer rustige, laidback flow zoals op het nummer “No Enhancers”.
Zoals de cover doet vermoeden, is deze plaat veel persoonlijker dan zijn vorige albums. Het leven van de ster Jack Harlow ruimt baan voor de persoon zelf. Hij rapt over zijn familie, zijn liefdesleven, zijn vrienden, zijn thuis en zichzelf. Op het nummer “Questions” rapt Harlow over hoe hij zichzelf niet meer herkent en welke vragen dat bij hem oproept: ‘When did I become this type of a guy?’ Op de track “Gang Gang Gang” vertelt hij over hoe veel van zijn vroegere vrienden zware fouten maakten, waardoor hij ze niet meer kan blijven steunen. ‘The Marcus we collected Pokémon cards with? The one with perfect grades and a family in New Orleans?’ Yes, that Marcus, he’s got seven rape charges.’ Het toont aan hoe het toch fout kan gaan voor kids die schijnbaar alle kansen hebben gekregen om van hun leven iets te maken. Ook al zijn vriendschappen heel belangrijk voor Jack, zulke fouten zijn niet goed te praten.
Jack Harlow heeft met Jackman. een stapje achteruit gezet, om tegelijkertijd een flinke stap vooruit te zetten. De terugkeer naar zijn roots geeft een uitstekend beeld van hoe hij in de toekomst verder kan evolueren. Na zijn vorige plaat moest dit album trouwens gewoonweg goed zijn. De persoonlijke thema’s op deze langspeler, samen met de uitstekende beats, gloedvolle soulsamples en krachtige, rauwe strofen, zorgen voor een mooi geheel waar echte hiphopfans van zullen genieten. We wisten al dat Jack ook goed werk kan leveren op trapbeats, maar nu weten we ook dat hij het met een heel andere soort productie ook (en beter) kan. Soms is het de beste keuze om terug te kijken naar waar je vandaan komt, om dat dan te gebruiken voor het uitbouwen van je toekomst.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek “They Don’t Love It”, ons favoriete nummer van Jackman. in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
