© CPU – Peter Verstraeten
Zanger Alexx Wesselsky verliet zijn band Megaherz in 2002, onder meer vanuit zijn groeiende interesse in de overlap van rock en elektronische muziek. Samen met Megaherz-lid Noel Pix richtte hij de industriële rock- en metalband Eisbrecher op. Twee jaar later lag er al een titelloos debuutalbum op tafel, dat doorspekt was met elektronische klanken. Echter blijft de band, die veel over de zeevaart zingt, het dichtst aanleunen bij hun industriële gitaarsound. Eisbrechers muziek wordt tot de Neue Deutsche Härte-stroming gerekend, een hokje waar ook Rammstein dikwijls in wordt gestopt. Deze muziekstroming staat garant voor donkere, Duitse teksten, stevig gitaargeweld, invloeden van synthesizers en naast een hoog meeschreeuwgehalte ook heel wat ruimte voor tekstinterpretatie. Nadat de band in 2018, 2019 en 2022 al op Graspop langskwam, houdt ze vanavond halt in Borgerhout. Onderweg naar Trix maken wij ons klaar voor een viering van de Neue Deutsche Härte, die ons nog even zou moeten bijblijven.
Wanneer we aankomen staat de tourbus met het opschrift ‘die spektakulärste Rammstein tribute show’ voor de deur. Kwestie van verwachtingen te creëren kan dat wel tellen. Eenmaal binnen begint de industriële metalband Maerzfeld net aan hun set. De Zuid-Duitsers worden aangekondigd door niemand minder dan Alexx Wesselsky, de frontman van Eisbrecher, die, first things first, eerst nog enkele Marsen, Twixen en Milky Ways uitdeelt.
© CPU – Peter Verstraeten
Maerzfeld behoort net als de hierboven genoemde bands tot de Neue Deutsche Härte-stroming en ditmaal heeft de zanger zelfs qua looks wat weg van Rammstein-zanger Till Lindemann. De volle gitaren laten niet lang op zich wachten, alleen is het jammer dat zanger Helfried Reißenwebers stem en de drums nog wat schril klinken. Twee songs later is dat probleem opgelost en zingt de frontman grimmig ‘Ich bin die Teufel’. De lichten kleuren rood, de synthesizers worden donkerder. Het nummer erna klinkt het ‘Ich bin der Tot’ en zo zijn de thema’s waarover de band zingt ondertussen ook wel duidelijk. De zanger spreekt het publiek toe in zijn moedertaal, maar het Duits van de gemiddelde Antwerpenaar blijkt toch niet zo goed als hij gehoopt had. Er komt weinig respons, dus laat de band de muziek zijn werk maar doen. De elektronica blijft steeds aanwezig en de gitaren klinken mooi rond, melodisch en luid: exact de riffs die we willen horen. Als Eisbrecher op dit elan voort gaat, is onze avond al geslaagd. “Lange Nicht” behoort tot een van de laatste stukjes van Maerzfelds muziekpuzzel en doet heel even het Schlagerfestival door ons hoofd flitsen. Het geringe enthousiasme dat achteraf van de zaal afstraalt, is jammer genoeg voor hen niet in verhouding met de prestatie van de Beiers. Wij zijn alvast helemaal opgewarmd voor Eisbrecher.
Met Wesselsky uitgedost als kapitein, breekt Eisbrecher het ijs met “Volle Kraft Voraus”. Meteen is duidelijk welke richting de band vanavond uit wil: vooruit, en liefst met het gaspedaal zo hard mogelijk ingedrukt. Nog voor Maerzfeld begon toonde hij al dat hij humor had, en ook in Eisbrechers set steelt Wesselsky meteen de show met wat theatrale trekjes. Bij “Frommer Mann” noteren we het eerste downtempo nummer en wordt de slagkracht van onze nek een eerste keer echt getest. Twee nummers later volgt het eerste hoogtepunt met “1000 Narben”. De handen gaan gretig op elkaar, ook zonder toetsenist. De elektronica ontbreekt dus vandaag, maar dat stoort absoluut niet. Ook zonder klinkt het geluid dat uiteindelijk door de boxen de zaal ingekatapulteerd wordt heerlijk.
© CPU – Peter Verstraeten
Even later roept Eisbrechers frontman alle Anna’s en Peters toe voor een Eisbrecher-cover van Trio. De zaal zwaait heen en weer en schreeuwt de simpele tekst vlotjes mee. Al moeten we bekennen: ‘Anna, Anna, Anna’ is nu niet gigantisch moeilijk en ‘lass mich rein, lass mich raus’ gaat ook nog net. Het is echter wel een leuk kenmerk van dit genre: het heeft het uiterlijk van (heavy) metal, maar de meezingbaarheid van een popnummer. Ook al hebben we de song nog nooit gehoord; tegen het einde van het nummer kunnen we het refrein al bijna meeschreeuwen.
Terwijl hun angstaanjagende logo over het vijftal waakt, voorzien zij Trix van de beste screams en riffs. ‘Nein danke’, klinkt het vanop het podium, maar op Eisbrechers leuke energie en stevige, doch melodische nummers, kunnen wij enkel ‘Ja, danke’ roepen. Erna gaat het licht uit en verspreidt een nieuwe rookwalm zich over het podium. Ook nu krijgen we een popshowelementje: een outfitswitch, en niet de laatste, zo zal later nog blijken. Voorzien van een Russische muts en een dikke winterjas komen de bandleden terug on stage. Met het getik van twee pikhouwelen wordt de “Eiszeit” ingezet. Tijdens “Im Guten Im Bösen” is het aan Todo, gitarist ad interim, om zich over het wel aanwezige keyboard te ontfermen. Het geeft direct een extra touch, dat op een gilletje van de man naast ons wordt onthaald. Wesselsky’s zingen transformeert stilaan tot schreeuwen, en daar krijgt hij het warm van. De zanger trakteert zichzelf op een douche met water vanuit zijn eigen mond en hoopt zo wat verkoeling te vinden. Gelukkig voor hem staan er geen vlammenwerpers voor hem opgesteld. Die zouden nochtans op “FAKK”, een van de publieksfavorieten van het laatste album, perfect in het plaatje passen. Als de band dan toch een spectaculaire Rammstein tribute wil zijn, had dat extra showelementje wel gemogen.
© CPU – Peter Verstraeten
“Himmel, Arsch und Zwirn” gooit het over een andere boeg en markeert de overgang naar het tanzgedeelte van de set. Hoewel het refrein nog steeds op automatische piloot onze luidste stem uit onze keel doet boren, sluiten we op het einde onverwachts af met een funky beatje en een kort rapprobeerseltje van de zanger. Na dat korte uitstapje, is het opnieuw tijd voor een andere look. Ditmaal transformeert Wesselsky tot boswachter en improviseert hij een jodelfreestyle die lang zo slecht nog niet gaat. Daarbovenop tovert hij een mondharmonica uit z’n zak en haalt hij het beste in zichzelf naar boven op het handjesklapritme van de bezoekers. Luttele seconden later vormt een deuntje dat ons wel heel erg aan Kraftwerk doet denken de intro voor “This Is Deutsch” en een nog kenmerkender Kraftwerk-melodietje brengt onze hielen nu echt van de grond. Opeens is de elektronica daar dan toch; wel ineens in overtollige mate, maar Eisbrecher toont er toch weer mee aan hoe goed beide genres eigenlijk hand in hand gaan.
Met een extatisch publiek aan het einde van de reguliere set, voelt de bisronde ook echt verdiend aan. “Verrückt”, het bekendste nummer van de band, mag hem aftrappen. Na een ongeplande “Happy Birthday” voor Mireille op de frontrow, is het aan “Miststück” om de zaal nog wat op te hypen. Het Megaherz-nummer slaagt daar aardig in en na verloop van tijd levert Wesselsky zijn micro over aan het publiek. Op den duur is het gedeelte van Trix dat al wat goudgeel water op heeft om een biefstuk aan het roepen, maar de sfeer komt het zeker ten goede. Na nog drie toegiftjes binnen het nummer zelf, is het tijd om af te ronden, maar niet voor “Out Of The Dark” nog aan bod is gekomen. De cover van Falco breit een gebalanceerd einde aan de uitstekende set van de Duitsers.
© CPU – Peter Verstraeten
We hadden vandaag ook graag in onze zetel neergeploft om naar het Eurovisiesongfestival te kijken, maar Eisbrecher bewees met volle overtuiging dat we ongelijk zouden hebben gehad. In de buurt van Rammstein kwam het zoals verwacht niet, maar we zagen wel een sterke set – zowel qua opbouw als qua inhoud – die het de moeite waard maakte om naar Borgerhout af te zakken. Ons Neue Deutsche Herz klopt als nooit tevoren. Ja, danke Eisbrecher!
Vandaag trekt Eisbrecher door naar Effenaar in Eindhoven. Deze show is uitverkocht, maar morgen kan je nog terecht in Den Atelier in Luxemburg.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Facebook / Instagram / Website
Setlist:
Volle Kraft voraus
Fehler machen Leute
Frommer Mann
Leider
1000 Narben
So oder so
Anna – Lassmichrein lassmichraus (Trio cover)
Nein Danke
Eiszeit
Im Guten Im Bösen
Sturmfahrt
FAKK
Prototyp
Himmel, Arsch und Zwirn
This Is Deutsch
Verrückt
Was ist hier los?
Miststück (Megaherz cover)
Out of the Dark (Falco cover)
De bus aan de ingang van de zaal was van Maerzfeld.
De leden van Maerzfeld gaan ook als Stahlzeit door het leven. Stahlzeit is de Rammstein tribute band, niet Eisbrecher.
De gelijkenis van Maerzfeld zanger met Rammstein zanger Till Lindeman is dan ook niet geheel toevallig.