In 1991, na het ter ziele gaan van hun cultband Operation Ivy, besluiten Tim Armstrong en Matt Freeman het onmogelijke te doen en een nieuwe band op te richten die nog een straffere weg zou afleggen: Rancid. Twee jaar later verschijnt het debuut van het trio. Eenvoudiger moest de naam niet zijn, zo werd de het album Rancid gedoopt. Nog geen jaar later werd gitarist Lars Frederiksen aan boord gehesen en lag opvolger Let’s Go niet veel later in de platenzaken. Toch was het pas in 1995 dat de grote doorbaak volgde. …And Out Come The Wolves is tot op de dag van vandaag nog steeds een ware punkklassieker die meespeelt in de Champions League van de punk. De concurrentie daar komt van Ramones, Sex Pistols en The Clash. Geleidelijk aan begonnen ze terug meer ska elementen te verwerken in de muziek. Zo was Life Won’t Wait uit 1998 een grensverleggend album dat op internationale erkenning kon rekenen.
Het legde Armstrong geen windeieren want de jaren die volgenden waren zijn commerciële creatieve hoogdagen. Hij richtte met Travis Barker, die van blink-182, Transplants op. De mix van punk, rap en reggae scoorde hoog in de Amerikaanse alternatieve hitlijsten. Daarnaast werkte hij ook succesvol samen met P!nk en Cypress Hill. Met reggae legende Jimmy Cliff maakte hij dan weer het album Rebirth waarvoor ze een Grammy wonnen. Rancid ging ondertussen steeds langer en langer op non-actief. Tomorrow Never Comes heeft zes jaar op zich laten wachten. Voorgangers Trouble Maker en …Honor Is All We Know waren een terugkeer naar het echte rauwe punkgeluid uit de begindagen. Weliswaar werd er een hedendaags sausje overgegoten maar van de toegankelijke punk die we leerden kennen op …And Out Come The Wolves en Life Won’t Wait was amper nog een spoor van terug te vinden.
Tomorrow Never Comes opent veel belovend. De gelijknamige titelsong was het eerste schot voor de boeg dat de legendes uit de Bay Area enkele weken geleden losten. Het bevat alles wat je mag verwachten van Rancid in topvorm: een snelle snedige riff, gesteund door een ritmesectie die strakker is dan de NMBS op een goede dag en bovenal Armstrong en Frederiksen die grommen en grollen alsof hun leven ervan afhangt. Veel tijd krijgen we niet om te bekomen van deze muilpeer want het zestien nummers tellende album valt nooit stil. Amper zes songs halen de grens van de twee minuten. Voor je het goed en wel beseft is Tomorrow Never Comes voorbij.
Op muzikaal vlak biedt Tomorrow Never Comes een mix van nummers die zowel vertrouwd als verfrissend aanvoelen. “New American” heeft een pakkend refrein en geeft je meteen een goed gevoel. De tweede single, “Don’t Make Me Do It”, duurt slechts 58 seconden, maar laat je langer dan dat bekomen van de uppercut die het uitdeelt. Met “Devil In Disguise” laat de band hun stevige kant weer horen, met typische Rancid-elementen die fans zeker zullen waarderen. Het is vooral “Live Forever” dat na één luisterbeurt blijft hangen tussen je twee oren. Het toont aan dat zanger/gitarist Tim Armstrong nog steeds weet hoe hij een onweerstaanbare oorwurm in elkaar moet knutselen.
Voor het derde album op rij zijn de streetpunk-invloeden duidelijk aanwezig en nemen ze de overhand. Er is geen plaats voor ska-songs die voor de nodige variatie konden zorgen. Helaas weet Rancid ons dit keer niet te verrassen op hun tiende album. Nummers als “Helblond Train” en “Hear Us Out” vervagen zelfs na meerdere luisterbeurten al snel uit ons geheugen. Misschien komt dit door hun korte duur, misschien omdat ze gewoonweg niet over de vereiste kwaliteit beschikken. Het spijtige is dat de middelmatigheid te veel aanwezig is, waardoor Tomorrow Never Comes niet zal worden bijgeschreven als Rancid’s beste werk.
Desondanks is Rancid altijd trouw gebleven aan hun onafhankelijkheid en loyaliteit aan de punkgemeenschap en aan elkaar. Ook nu confronteert hun muziek politieke en sociale kwesties, en combineert persoonlijke verhalen van liefde, verlies en hartzeer met een flinke dosis attitude. Rancid biedt de luisteraar een gemeenschap waar iedereen zich thuis kan voelen. Door de tradities en de geest van de oorspronkelijke punkrockbands voort te zetten, zijn ze uitgegroeid tot een legende en een inspiratiebron voor punkbands die na hen zijn gekomen. Ze belichamen de ware essentie van de East Bay-punkscene waar bands als Green Day en Jawbreaker geboren werden. Die plaats in de galerij der groten was al lang verdiend, daar verandert Tomorrow Never Comes absoluut niks meer aan.
Rancid speelt op zaterdag 17 juni op Graspop en op vrijdag 23 juni op Jera Open Air.
Website / Facebook / Instagram
Ontdek “Tomorrow Never Comes”, ons favoriete nummer van Tomorrow Never Comes, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
