Eind vorig jaar hield Jason Isbell en zijn 400 Unit nog halt in De Roma. Diegene die aanwezig waren, mochten zich gelukkig prijzen. Isbell en zijn band zijn stuk voor stuk getalenteerde muzikanten waar de passie van afdruipt. Het was een avond vol emotie en opwinding, waarbij de unieke mix van Americana, rock en country tot leven kwam. Isbell wist het publiek diep te raken met zijn scherpe teksten en oprechte stem. Nummers zoals “Cover Me Up” en “If We Were Vampires” zorgden voor kippenvelmomenten en lieten niemand onbewogen. De 400 Unit bewees hun muzikaliteit en vakmanschap met vurige gitaarsolo’s, strakke ritmes en indrukwekkende vioolpartijen die de nummers naar een hoger niveau tilden.
Weathervanes, het nieuwste album van Jason Isbell and the 400 Unit ligt in het verlengde van wat we die avond te horen en zien kregen. Het is een meesterwerk van vakmanschap en emotionele diepgang. Deze collectie van songs is zorgvuldig geconstrueerd door de nauwgezette Isbell, die bewijst dat deze nummers geschreven zijn om lang mee te gaan gedurende de liveshows. Wat je hoort op Weathervanes is het beginpunt voor vele van de songs. Tegen dat we ze live gaan horen, hebben ze al een hele weg afgelegd en klinken ze waarschijnlijk nog een pak meer gelaagd. Het album neemt de luisteraar mee op een trip van vertrouwde melodieën die de band de ruimte geven om te verkennen op het podium. Elke track opent zich langzaam en onthult zijn complexiteit, met een gemeten en bijna ontspannen tempo dat suggereert dat Isbell er vertrouwen in heeft dat zijn publiek het album zal blijven waarderen terwijl ze de subtiele geneugten ervan ontdekken.
In het licht van de documentaire “Running With Our Eyes Closed”, die de totstandkoming van Isbell’s vorige album Reunions documenteerde waarin hij worstelde met zijn eigen hoge normen en persoonlijke valkuilen, komt de kalme bries die door Weathervanes waait als een opluchting. De zanger behandelt zijn ambacht soms als een last, maar nu lijkt hij te ontspannen en zijn eigen stem te vinden. Zijn echtgenote Amanda Shires, een getalenteerde singer-songwriter en violiste die af en toe meespeelt met de 400 Unit, voegt haar talent toe als gastartiest op het prachtige nummer “Strawberry Woman”. Mondharmonicaspeler Mickey Raphael, een legende uit Willie Nelson’s Family band, levert ook een bijdrage aan deze plaat.
Hoewel Isbell al samenwerkte met producer David Cobb sinds 2013, heeft hij ervoor gekozen om Weathervanes zelf te produceren. Enkel Matt Pence springt op sommige nummers bij met aanvullende productie. Deze beslissing legt de nadruk op de uitvoering, waarbij het talent van de 400 Unit in de schijnwerpers wordt gezet. Het album kent intieme momenten, zoals het eerdergenoemde zacht rollende “Strawberry Woman” en het ingetogen akoestische “Cast Iron Skillet”. Hierin is Isbell de verteller die verkeerd begrepen levenslessen deelt. De kracht van zijn woorden wordt des te verontrustender wanneer hij mompelt: ‘I heard the blade broke off inside the man / and he took a while to die.’
De 400 Unit excelleert in de rustigere nummers en roept de geest op van muzikale grootheden als John Prine en Bruce Springsteen. Het ingetogen treinritme van “If You Insist” doet denken aan Springsteen op zijn meest gereserveerd, terwijl “Volunteer” de essentie van John Prine opwekt. Toch komt de band het best tot zijn recht wanneer ze hun versterkers opendraaien en vertrouwen op textuur en volume. Nummers als “Death Wish” en “Save the World” demonstreren de gecontroleerde woede van de 400 Unit, waarbij de spanning opbouwt en de emoties van Isbell begeleid worden door krachtige muzikale uitbarstingen.
De onrustige momenten op Weathervanes versterken het zonnige en optimistische gevoel van de rest van het album. Het kost enige moeite voor Isbell om te ontspannen en zich over te geven aan het moment. Dit relaxte gevoel wordt gevisualiseerd in het nummer “Middle of the Morning”, dat slim elementen van Van Morrison’s “Into the Mystic” combineert met de treinritmiek van The Allman Brothers Band’s “Midnight Rider”. Isbell en de 400 Unit zijn geen nostalgici, maar meesters van synthese. Ze vermengen stijlen en tijdperken, waardoor hun muziek vertrouwd aanvoelt, maar toch fris en uniek is. Nummers als “This Ain’t It” en “Miles”, de twee open-ended, open-road jams waarmee het album eindigt, vangen deze synthese perfect.
Weathervanes lijkt gesmeed te zijn uit de eindeloze kilometers die Jason Isbell & The 400 Unit in het afgelopen decennium hebben afgelegd. Het album is een momentopname van een band die op kruissnelheid werkt en de focus legt op de reis in plaats van de bestemming. Jason Isbell & The 400 Unit hebben met dit album wederom hun plaats als legendes uit Alabama bevestigd. Elk nummer op Weathervanes is het beluisteren waard en herinnert ons eraan dat Isbell en zijn band werken op het hoogste niveau van excellentie. Of het nu gaat om persoonlijke thema’s of de bredere menselijke ervaring, Isbell slaagt erin om alles te verwerken tot melodieën die een mooie plaats verdienen.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Cast Iron Skillet”, ons favoriete nummer van Weathervanes, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
