Het leven kan soms een andere wending nemen. Kijk maar naar Tom Grennan: ooit was het zijn droom om voetballer te worden en leek dat zelfs te lukken. Door omstandigheden liep het allemaal echter anders, maar dat liet de man achter zich, zoals hij ons zelf wist te vertellen. Maar gelukkig voor het muziekliefhebbende volk besloot hij resoluut te gaan voor zijn muzikale carrière; iets waar hij zonder twijfel geen seconde spijt van heeft. Zijn tot op vandaag grootste en bekendste hits, “Found What I’ve Been Looking For” van debuutplaat Lighting Matches en “Little Bit of Love” van zijn tweede langspeler Evering Road, schoten de hitlijsten in en verzamelden alleen al losjes een 420 miljoen tal streams.
Waar Evering Road een echt hartzeeralbum was, vol emotionele nummers waar je soms wel eens twee keer moest bij stilstaan, is deze plaat helemaal het tegenovergestelde. Of dat is toch de bedoeling van Grennan. Hij wilt dat What Ifs & Maybes alleen maar geluk en kleur uitstraalt. Daarbij horen volgens hem ook zeker emotionele songs, want geluk verstopt zich in elke emotie. Opener “All These Nights” klinkt dan ook bijzonder vrolijk en neemt je meteen mee richting dansvoer, maar eenmaal je de lyrics wat dichterbij neemt, merk je pas de emotioneel geladen tekst. Hij zingt over hoe hij en zijn lover al heel de nacht bezig zijn, maar hij het liefst van al wilt horen dat die hem graag ziet.
Het album klinkt duidelijk vrolijker en dansbaarder, en dat kan je ook horen doorheen de meeste nummers. De melodieën zijn goed opgebouwd, waardoor het niet altijd makkelijk is om stil te blijven staan bij de tekst. “Remind Me” en “How Does It Feel” volgen dan ook perfect dat recept en de makkelijke lyrics zorgen ervoor dat ze snel in je hoofd blijven plakken en je jezelf betrapt op meezingen. Dat betekent echter niet dat elke song even goed aanslaat. “Sleeping Rough” is bijvoorbeeld zo’n track die je precies al een keer teveel hebt gehoord en dus eigenlijk meer als albumvuller aanvoelt. “Someone I Used To Know” is er eentje die ook in die categorie past en bijgevolg niet memorabel aanvoelt. Bij beide tracks heb je het gevoel dat je ze al kende en dat betekent bijgevolg dat het gewoon simpele popnummers zijn zonder al te veel meerwaarde aan het geheel.
Zoals we ook eerder aankaartten, horen er op zo goed als elke plaat toch wel enkele emotionele nummers. Grennan zou natuurlijk zichzelf niet zijn, zonder enkele van deze songs. Zo krijgen we op “You Are Not Alone” een mooie pianoballade, waarbij alles qua productie sterk teruggetrokken wordt. Dit geeft een mooi resultaat, waarbij zijn stem, piano en toegevoegde strijkers centraal staan. Het is een nummer om even bij uit te rusten en waarbij je de sterkte kan vinden in de gedachte dat je ergens niet alleen voor staat. Met “Here” staat opnieuw de piano centraal, maar het heeft alweer een ietwat uplifting sound en volgt qua boodschap hetzelfde patroon als het vorige. Hoewel Tom Grennan wilt dat zijn album geluk uitstraalt, zijn het toch deze songs die de sterktes van de zanger naar voor schuiven.
Doorheen het hele album zijn er ook nog andere liedjes die de sterktes aantonen van Grennan, en die dus ook wat anders klinken dan de rest. “Psychedelic Kisses” verwelkomt ons met een gitaar en gefluit, en geeft ons ook een ietwat sexy vibe waarbij je maar al te graag in de keuken, café of op een festivalweide wilt dansen met iemand – die je misschien wat psychedelische kusjes wilt geven. “Head Up” geeft ons wat leuke en catchy eightiesgevoelens, die aanzetten tot dansen. Gepaard met een leuke, mooie boodschap gericht naar je geliefde is dit ten volle een van de vrolijkste nummers van het album en snappen we meer dan volledig hoe gelukkig de zanger zich momenteel voelt.
We mogen hierbij ook zeker niet zijn eigen favoriet vergeten: “This Side of The Room”, een beetje zijn eigen “Dancing on My Own”. Alleen is het hier wel de bedoeling om alles een mooier einde te geven dan op eerder vernoemd nummer. Je ziet je voormalige partner dansen met iemand waarmee je zelf ooit stond te dansen, maar aan de andere kant wens je de persoon niets meer dan geluk toe. En in het geval je je daar nog niet in kan vinden, dan kunnen we enkel maar aanraden om naar het lied van Robyn te luisteren. Als afsluiter krijgen we dan “Before You”, waarin wederom de eightiessynths duidelijk aanwezig zijn en we à la Rick Astley wat heen en weer beginnen te zwaaien. Wel een opmerkelijke keuze als afsluiter, want echt veel positieve vibes worden er hier toch niet gegeven. Een nummer zoals “Heads Up” of “All These Nights” zou daarom misschien een vrolijker einde geweest zijn.
What Ifs & Maybes is de derde langspeler van Tom Grennan, maar hij blijft proberen om iets nieuws voor de dag te brengen. Met enkele knallers van nummers weet hij te verassen en gelukkig te maken, maar het zijn evenzeer de emotionele kantjes die we eerder hoorden bij de zanger, die ons ook weten in te pakken. Het is iets waar de Brit goed in is, dus ze stellen niet teleur. Niet elk lied is natuurlijk even goed als het andere, waardoor sommigen al wat sneller geskipt zullen worden en er meer tijd besteedt zal worden aan de echte kleppers van de plaat. Het is ondertussen ook al duidelijk dat What Ifs & Maybes de vrolijkste plaat van Grennan is, om zijn eigen geluk te weerspiegelen en daar slaagt hij dan ook grotendeels in. Hij laat ons in de emotionele kanten ook de schoonheid zien, waardoor we met zijn hele album als het ware een hele emotiecyclus meemaken.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Psychedelic Kisses”, ons favoriete nummer van What Ifs & Maybes, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
