© CPU – Joost Van Hoey
Tweeëntwintig lentes jong en al meer dan duizend concerten achter de kiezen: Ethan Bortnick wist naar eigen zeggen al sinds zijn derde dat hij op een podium wilde staan. De jonge Amerikaan is dus al zolang hij zich kan herinneren met muziek bezig, met een aantal muziekprijzen en doortochten in bekende tv-programma’s als hoogtepunten. Maar kleine jongens worden groot en tijdens de coronacrisis ontdekte de klassiek geschoolde pianist plots popmuziek in vormen en maten waar hij nog nooit van hoorde. Een reden om zijn carrière helemaal om te gooien en te beginnen werken aan een gloednieuwe sound. TikTok pikte hem op, Ethan werd een hype en sindsdien tourt hij opnieuw de wereld rond, hetzij in een gloednieuw jasje. In dat verhaal zette hij eerder deze maand voor het eerst voet op Belgische bodem, meer bepaald op die van The Slope op Rock Werchter. Vlak na zijn show maakte de jongeman graag de tijd om te vertellen hoe hem dat af ging.
Vers van het podium van Rock Werchter! Hoe was het?
Deze zit ongetwijfeld in de top vijf van de beste shows die ik ooit heb gespeeld!
Dat lijken me grote woorden, want je hebt er in je leven al heel wat gespeeld.
Ik sta inderdaad al sinds mijn negende op een podium, dus de lat lag zeker op een bepaalde hoogte! (lacht) Het was echt ongelofelijk. Het publiek stond open voor de muziek, zo beleefd. Ik ben nog nooit in België geweest, dus ik had ook geen idee wat te verwachten, maar de set overtrof al mijn verwachtingen. Hier had ik nooit van durven dromen.
Op zich best gek dat je nog nooit in België speelde, gezien je in je jonge leven al meer dan duizend shows speelde.
En we hebben inderdaad over de hele wereld gespeeld, maar we zijn eigenlijk nog niet zo vaak in Europa geweest. De laatste twee à drie maanden op dit continent zijn echter wel mindblowing. Brussel is ongelofelijk. We wandelden er gisteren en het is echt prachtig. Ik heb frietjes en wafels gegeten… fantastisch!
Ik ga ervan uit dat je dan ook staat te popelen om terug te komen?
Zo snel mogelijk! (lacht) En hopelijk een clubshow.
Van de toekomst even terug naar het verleden, want je weet al van je derde dat dit hetgeen is waarvoor je in de wieg bent gelegd. Kan je daar een beetje duiding bij geven, want ik kan me niets meer herinneren van toen ik zo jong was.
Ik herinner me ook niets meer van toen ik drie jaar oud was, maar wel van toen ik vier jaar werd. (lacht) Ik weet niet precies wat ik dacht, maar ik weet wel dat mijn ouders heel veel muziek speelden thuis. Ik had een kleine piano waarop ik alles wat ik hoorde, probeerde na te spelen. Uiteindelijk smeekte ik hen om pianolessen, en dat lukte. Ik ben klassiek geschoold en sindsdien beginnen alle andere herinneringen terug te komen. (lacht)
En dan ging het best snel. Hoe was het om als kind met die druk en ervaring om te gaan?
Ik wist nooit precies wat er allemaal gebeurde, maar ik weet wel dat ik het fantastisch vond om muziek te spelen. Ik had en heb nog steeds zo’n grote passie voor muziek, dat het me allemaal niet echt uitmaakte. Hoe meer mensen er voor het podium stonden, hoe beter. Mijn ouders waren achteraf gezien wel veel bezig met mijn mentale gezondheid: ‘Lukt het nog?’ of ‘Zeg als je ermee wil stoppen?’ Maar mijn antwoord was dan iets als ‘Is er een manier om voor een miljoen mensen te spelen?’ (lacht)
Ik denk dat er altijd een soort naïviteit in mij zat; iets dat ik nu vanzelfsprekend meer inzie dan toen. Ik besef nu des te meer hoe gelukkig ik mezelf kan prijzen dat ik op zo’n jonge leeftijd al zoveel ervaring kon opdoen.
Naarmate je ouder werd, ben je ook van stijl veranderd, waarin het coronavirus daarin een vrij bepalende rol heeft gespeeld. Weet je nog wat je op dat moment dacht?
Toen ik zestien à zeventien jaar was tourden we al gigantisch veel. En dan viel alles stil en begon ik muziek op een andere manier te ontdekken. Het eerste album dat ik in die periode luisterde was To Pimp A Butterfly van Kendrick Lamar en ik weet nog dat ik bij mezelf dacht: ‘Wat hij op dit album doet is de weg die ik met mijn muziek op wil.’ Vanaf dan wist ik dat ik dat ik mijn muzikale carrière wilde omgooien.
De quarantaineperiode gaf me de tijd om dat allemaal uit te proberen. Ik heb leren producen, op een andere manier muziek leren schrijven – eerlijk en rauw, vanuit het hart. In die twee jaar had ik de tijd om mijn eigen sound te vinden. En sindsdien leer ik nog elke dag bij.
TikTok heeft je populariteit dan een gigantische boost gegeven, al zou ik het begrijpen als je liever niet in één adem met de app vermeld wil worden. Wat is je relatie ten opzichte van het platform?
Geen zorgen, ik hou van TikTok! (lacht) Zonder de app zou ik hier zelfs niet zitten. Het was vrij moeilijk om de kneepjes van het vak te leren, want ik wist om eerlijk te zijn best weinig van sociale media in het algemeen. Ik wist alleen dat als ik Mozart of andere klassieke muziek speelde, elke zestigplusser begon te klappen. Toen ik ouder werd, besefte ik dus dat ik ook op sociale media moest zitten. (lacht)
Zeker tijdens de begindagen van het coronavirus doken er plots gigantisch veel fantastische artiesten op via TikTok. Ook artiesten die hier op de affiche staan zoals GAYLE, Fred again.., Holly Humberstone… Het is geweldig om te zien dat de kracht van sociale media zo’n grote invloed kan hebben. Voor mij was dat alles een verrijking voor mijn liefde voor muziek en liveperformance.
Dan zag je op korte tijd je populariteit stevig stijgen. Je had een nieuwe muzikale richting gevonden en je zat vol inspiratie. En dan kon je er niets mee doen. Best moeilijk toch?
Ongelofelijk! (lacht) Een jaar lang heb ik op hete kolen gezeten. Ik wilde gewoon naar dat podium. Maar al dat wachten en de tijd die ik had om alles op punt te zetten, maken het nu nog leuker om effectief op te treden. Deze tour is dan ook de leukste tot nu toe. Ik krijg zoveel liefde terug. Alsof iedereen, inclusief mezelf, alle energie van de afgelopen jaren heeft gespaard om die nu los te laten. Op het podium ben ik nu als een opwindpop.
Mooi om te zien hoe je, ondanks dat je al bijna twintig jaar op een podium staat, nog steeds gewoon een enthousiaste jongen blijft die het beste van zichzelf wil geven.
Ik voel dat nu zelfs meer dan ooit. Zeker omdat ik nu de muziek kan spelen die ik zelf schreef en producete in mijn slaapkamer. Ik voel nu ook een diepere en emotionelere connectie met het publiek. Heel inspirerend en motiverend. Het houdt me scherp en enthousiast, zodat ik dit kan blijven doen tot… tot ik artrose heb. (lacht)
Dat is hopelijk nog niet voor binnenkort! Festivals lijken me ook de ideale locatie om wat inspiratie op te doen, ben je van plan om nog wat shows te gaan kijken?
Ik zag net een stukje van Inhaler en kijk uit naar de set van J.I.D straks. Misschien ga ik wel naar Jacob Collier, voor mij de Mozart en Oscar Peterson van onze generatie. Mijn labelgenote ROSALÍA zou ik ook wel graag willen zien. Queens of the Stone Age, RÜFÜS DU SOL, Arctic Monkeys… Wat een line-up eigenlijk! (lacht) Ik heb vorig jaar trouwens samengewerkt met een producer van die laatste band, dus daar heb ik al een connectie mee.
En de plannen voor in de verdere toekomst?
Hopelijk zo snel mogelijk terugkomen naar Brussel! (lacht) Ik ben van plan een ep uit te brengen dit najaar, dus daar kijk ik wel naar uit!
